Γιατί δεν γράφω πια

Την τελευταία βδομάδα έτυχε να βρεθώ με ανθρώπους που είχα να τους δω πολύ καιρό και όλοι με ρώτησαν το ίδιο πράγμα "γιατί σταμάτησες να γράφεις?". Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι ρώτησαν τυπικά ή από πραγματικό ενδιαφέρον, αλλά ειλικρινή απάντηση μπορώ να δώσω μόνο γραπτά. Σταμάτησα να γράφω λοιπόν γιατί βαρέθηκα. Όχι να γράφω, όχι να δοκιμάζω, όχι να βγαίνω. Βαρέθηκα να ακούω, να σχολιάζω και να αντικρούω την αποψάρα του καθενός, διατυπωμένη με όσο περισσότερη αγένεια και δεικτικότητα γίνεται πασπαλισμένη με την ημιμάθεια του ξερόλα που μας διακρίνει ως έθνος. Αυτό το blog ξεκίνησε, και όταν έρθει η στιγμή θα συνεχίσει, με ένα πολύ συγκεκριμένο concept: να μεταβιβάζω την γνώμη μου για κάτι που έχω κάνει σε όσους θεωρούν ότι η άποψη μου έχει αξία και θα τους είναι με κάποιο τρόπο χρήσιμη. Βαριέμαι ελεεινά όσους κάθονται αγκαλιά με το πληκτρολόγιο τους και ξεσπάνε τον θυμό ή την οργή τους πάνω σε bloggers γιατί είναι ευκολος στόχος. (Πληρώνονται/δεν ξέρουν τίποτα/γέμισε ο κόσμος ψωνάρες που ανοίγουν όλοι ένα blog και νομίζουν ότι κάτι κάνουν κλπ κλπ). Ήδη είναι πολύ δύσκολο να βρεις καλό μαγαζί για να γράψεις, το οποίο θα έχει νορμάλ τιμές, ευγενικό σέρβις, νόστιμο φαγητό και δεν θα κλείσει σε 3 βδομάδες. Ασε που για να βρεις ένα πρέπει να πας σε δέκα, και να τραβολογήσεις μαζί σου όποιον κακομοίρη είναι πρόθυμος να πάρει το ρίσκο ότι ίσως τελικά πετάξει τα λεφτά του και καταλήξετε σε κάποιο παγκάκι κάποιας πλατείας να τρώτε σουβλάκια. Αν προστεθεί στην εξίσωση και η γενικότερη παράνοια που ζούμε με τα capital controls, την οικονομική και πολτική αστάθεια, την προσφυγική κρίση, το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κάτσω σπιτάκι μου, να μαγειρεύω, να βλέπω ταινίες και να μην ακούω κανέναν. Σε ένα σύμπαν που μιλάνε όλοι ακατάπαυστα εγώ, η πρώτη γλωσσοκοπάνα, επιλέγω συνειδητά την σιωπή. Όταν αμβλυνθούν τα πνεύματα, σταματήσουμε να βγάζουμε την χολή μας και τα κόμπλεξ μας ό ένας πάνω στον άλλον και ξαναμάθουμε ότι το να ζεις αξιοπρεπώς είναι τέχνη που δεν έχει να κάνει με το διαθέσιμο εισόδημα μας αλλά με την παιδεία μας, θα επανέλθω. Μέχρι τότε θα ανεβάζω στο άλλο blog, ότι αξιόλογη συνταγή κατεβάσει η κούρτα μου. Εις το επανειδείν.

on tour: Αρκοί

Εννέα στους δέκα φίλους μου δεν ήξεραν καν κατά που πέφτει το νησί. Με 44 μόνιμους κατοίκους, τρεις παραλίες και άλλες τόσες ταβέρνες, παράλογο δεν το λες που ο κόσμος δεν το ξέρει. Έτσι κι αλλιώς εκεί πας για να χαθείς και να ηρεμήσεις. Το μοναδικό νησί που έχω πάει και δεν ακούγεται καν ο ήχος των αυτοκινήτων, οι τουρίστες είναι περισσότεροι από τους κατοίκους και τα ιστιοπλοικά περισσότερα από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Για την ιστορία, οι Αρκοί βρίσκονται λίγο πιο πάνω από τους Λειψούς και διοικητικά ανήκουν στον Δήμο Πάτμου.

Πως θα πάτε: Από κάποιο άλλο νησί των Δωδεκανήσων, από την Σάμο ή την Ικαρία με πλοίο. Αλλιώς, με ιστιοπλοικό.

Που θα μείνετε: Οι επιλογές είναι πολύ περιορισμένες. Υπάρχουν τα δωμάτια του Τρύπα, του Κατσαβίδη και του Νικόλα. Είναι περίπου ισότιμα σε παροχές και κόστος διαμονής, οπότε δείτε πιο σας αρέσει αισθητικά ή πιο έχει διαθέσιμα δωμάτια και αποφασίστε.

Που θα φάτε: Λογικά αν μείνετε πάνω από δύο μέρες, θα φάτε και στις τέσσερις ταβέρνες. Η πιο απομονωμένη είναι η "Απόλαυση" που έχει ολόφρεσκα θαλασσινά και ψάρια, αλλά και κρέατα της ώρας ψημμένα στο μπάρμπεκιου στην αυλή. Δοκιμάστε την χταποδοσαλάτα και τα καλαμαράκια ενώ για το τέλος αν δεν έχει πολύ κόσμο σερβίρει λουκουμάδες. Στην Ταβέρνα του Νικόλα θα φάτε την σαλάτα με το μαύρο καλύμνιο παξιμάδι από χαρούπια, κατσικάκι αν το πετύχετε σαν πιάτο ημέρας και ο,τι θέλετε από πιάτα της ώρας. Στο τέλος σερβίρουν μπισκοτογλυκό. Η τρίτη ταβέρνα είναι η ταβέρνα του Τρύπα (ναι, αυτός έχει και τα δωμάτια). Αν βρείτε πάρτε κρεμμυδόπιτα και ψευτομουσακά, ενώ από κυρίως έχει και ψάρια και θαλασσινά. Τελευταίο είναι το ουζερί πάνω στο λιμάνι, στο οποίο κάτσαμε μόνο για καφέ, αλλά ήταν πεντακάθαρο, η ιδιοκτήτρια ευγενέστατη και τα πιάτα που ερχόντουσαν στα γύρω τραπέζια δελεαστικά. Σημειώστε ότι τα δωμάτια δεν προσφέρουν πρωινό, αλλά οι δύο τελευταίες ταβέρνες λειτουργούν από νωρίς το πρωί ακριβώς γι αυτό το λόγο.

Που θα κολυμπήσετε: Η πιο διαφημισμένη παραλία του νησιού είναι τα Τηγανάκια, όπου όμως είναι πολύ πιθανό να πετύχετε ημερόπλοια και ορδές τουριστών να κάνουν βουτιές από τα πλοία και φασαρία. Η δεύτερη παραλία είναι το Λιμνάρι, όπου πάτε με μονοπάτι. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στην σήμανση γιατί ο προφανής δρόμος είναι πιο δύσβατος από τον κρυμμένο. Η τρίτη παραλία είναι δίπλα από το λιμάνι και προσφέρετε για όσους έχουν παιδιά ή δεν έχουν καμια όρεξη να κάνουν τα κατσίκια. έχει και εξαιρετική σκιά κάτω από τα αρμυρίκια.

Που θα ψωνίσετε/πιείτε ποτό: Στο μαγαζάκι 2 σε 1 που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τις ταβέρνες του Τρύπα και του Νικόλα. Έχει μαγνητάκια, κοσμήματα και ρούχα, ενώ στα τραπεζάκια έξω μπορείτε να απολαύσετε το ποτό σας ή μπισκοτογλυκο. Σερβίρει και αυτό το μαγαζί πρωινό.

Γιατί θα πάτε: Για να ηρεμήσετε/λιώσετε/σαπίσετε. Σε ένα νησί που δεν ακούγεται τίποτα, περπατιέται ολόκληρο σε 2 ώρες και έχετε εξασφαλισμένη διαμονή και σίτιση δεν έχετε να κάνετε τίποτα άλλο από το να αποσυμπιεστείτε και να ξεκουραστείτε πραγματικά.

Base Grill Vs Τραβόλτα

Τα αδέρφια Λιάκου τα είδα πρώτη φορά πολλά πολλά χρόνια πριν σε μια εκπομπή μαγειρικής να φτιάχνουν αυτήν την κολασμένη φωλιά πατάτας πάνω στην οποία σπάνε τέσσερα αυγά και άστραψε το μάτι μου και γουργούρισε η κοιλιά μου ταυτόχρονα. Σήμερα που ευτυχείς συγκυρίες με ώθησαν να πάω και στα δύο τους εστιατόρια μπορώ να γράψω για αυτά.

Καταρχήν με ενθουσίασε το γεγονός ότι και τα δυο τους μαγαζιά είναι στο Μπουρνάζι. Έχω βαρεθεί λίγο τον σνομπισμό που έχουν τα καλά εστιατόρια στις απλές γειτονιές. Η Αθήνα είναι μια μεγάλη πόλη και καλό θα ήταν να υπάρχουν καλά εστιατόρια παντού. Το στομάχι μας είναι η καλύτερη πυξίδα για να μας οδηγήσει να ανακαλύψουμε όλη την πόλη και να την δούμε και να την αγαπήσουμε για αυτό που πραγματικά είναι.

Τραβόλτα: Όταν πήγα εγώ ενάμιση χρόνο περίπου πριν δεν είχε κάνει το γκελ που έχει το base grill. Ίσως γιατί από την φύση μας έχουμε συνδυάσει τα θαλασσινά με καλοκαίρι και θέα θάλασσα. Το service ήταν ευγενικό και εξυπηρετικό, ότι πήραμε ήταν σωστά μαγειρεμένο και νόστιμο. Πήραμε το σπετζοφάι με το δικό τους λουκάνικο θαλασσινών, γαρίδες, καλαμαράκια και το κριθαράκι με το μελάνι σουπιάς και τις σουπιές. Νιώθω όμως ότι επειδή εγώ δεν τρώω ψάρια αλλά μόνο θαλασσινά, δεν δοκίμασα τα signature dishes του μαγαζιού, όπως την φάβα με το καπνιστό χέλι. Σίγουρα η ποιότητα τους είναι εξαιρετική, σίγουρα ο σεφ τους είναι έμπειρος αλλά έχετε κατα νου ότι δεν είναι μια κλασσική ψαροταβέρνα. Η κουζίνα τους έχει ένα concept δημιουργικής παρέμβασης στην παράδοση, το οποίο όπως είναι αναμενόμενο σε κάποιους ταιριάζει και σε κάποιους όχι. Νομίζω ότι αξίζει μια επίσκεψη, αλλά είναι θέμα προσωπικής άποψης και γευστικών προτιμήσεων η γνώμη που θα σχηματίσετε και το αν θα ξαναπάτε.

Base Grill: Σε αντιδιαμετρικά αντίθετη λογική βρίσκεται το άλλο μαγαζί των διδύμων. Πρόκειται για μια ωδή στην κρεατοφαγία. Όλα τα υπόλοιπα ορεκτικά ωχριούν μπροστά στις πατάτες με τα σπασμένα αυγά, ενώ καλό θα ήταν να παραγγείλετε και κάποια δρσερή σαλάτα, για να προετοιμάσετε το στομάχι σας για το κυρίως, το κρέας. Πρόκειται για εξαιρετικής ποιότητας κρέατα, ψημμένα από έμπειρους ψήστες που κόβονται μπροστά σας ζυλιέν και έρχονται σκέτα με τρία διαφορετικά ήδη αλατιού για να τα αρτύσετε μόνοι σας. Από τα λίγα μαγαζιά που αξίζει να φάτε μόνο μοσχάρι. Εξαιρετική η πικάνια, η μοσχαρίσια μπριζόλα και το φιλέτο. Συνοδεύεται με κρασί ή μπύρα (έχει πολύ ενημερωμένη κάβα) αν κι εγώ έχω μια αδυναμία στην Schlenkerla, τόσο για την γεύση της όσο και γιατί μου αρέσει να χαζέυω την διαδικασία καπνίσματος του ποτηριού.  Έχετε υπόψιν ότι εκεί χρειάζεται να κάνετε κράτηση ακόμα και τις καθημερινές.

Συμπέρασμα: Προσωπική μου πεποίθηση, το Base Grill κερδίζει με διαφορά, αλλά για μένα παίζει με σημαδεμένα χαρτιά γιατί έχω μεγαλύτερη αδυναμία στο κρέας από ότι στο ψάρι. Καταλαβαίνω την λογική πάνω στην οποία βασίστηκαν τα αδέρφια Λιάκου για να στήσουν και τα δύο μαγαζιά, επιμένω να τονίζω ότι και το Τραβόλτα και το Base Grill έχουν εξαιρετικούς ψήστες και άψογο σέρβις, αναγνωρίζω την προσπάθεια να δουν με καινούργια οπτική την ψαροφαγία κάτι το οποίο θέλει πολλά κότσια και ελπίζω να είμαι εγώ η παράξενη και όλη αυτή η προσπάθεια να τους αποδώσει τα δέοντα.

on tour: Μήλος

Η Μήλος ήταν για πολλά χρόνια στην λίστα που έχω βάλει την Μύκονο, την Πάρο, την Σαντορίνη και την  Ίο. Δηλαδή στη λίστα με τα νησιά που δεν θέλω να πάω. Γενικά αποφεύγω τα μέρη που πάνε όλοι, κυρίως ζευγαράκια και φωνακλάδες, μονίμως ημιμεθυσμένοι έφηβοι, μπας και περισώσω ότι έχει απομείνει από την ψυχική μου υγεία και διασφαλίσω την σωματική ακεραιότητα των προαναφερθέντων. Επειδή όμως οι συγκυρίες είναι πολύ ύπουλες, κατέληξα με ένα δωρεάν αεροπορικό εισιτήριο στα χέρια, μόνο τρεις μέρες στην διάθεση μου και μια φωτογραφία του Σαρακήνικου απέναντι μου, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες άρθηκε το εμπάργκο στο νησί και, σε αντίθεση με την Σκιάθο και την Ρόδο, είναι η πρώτη φορά που δεν το μετάνιωσα.

Πως θα πάτε: Για σύντομες διακοπές συμφέρει να πάτε με αεροπλάνο γιατί η διάρκεια ταξιδιού είναι μόνο 35 λεπτά. Για περισσότερες μέρες αλλά και μεγαλύτερη άνεση κινήσεων μάλλον συμφέρει να πάτε με πλοίο και το όχημα σας.

Πως θα μετακινηθείτε: Με αμάξι ή γουρούνα ή buggy ή μηχανή. Όπως σε κάθε κυκλαδονήσι που σέβεται τον εαυτό του τα ΚΤΕΛ περισσότερο θα σας εκνευρίσουν παρά θα σας εξυπηρετήσουν και τα ταξί είναι πανάκριβα. Αν δεν πάρετε δικό σας μέσο, με λίγη έρευνα αγοράς θα βρείτε όχημα σε αρκετά καλή τιμή. Μάλιστα, ήταν η χαμηλότερη τιμή ανά ημέρα που έχω κλείσει ποτέ για ενοικιαζόμενο αμάξι σε νησί.

Που θα μείνετε: Ευτυχώς, πλέον τα περισσότερα νησιά έχουν αξιοπρεπή καταλύματα σε πολύ λογικές τιμές. Την περίοδο που πήγαμε εμείς με 25-30 ευρώ το βράδυ υπήρχαν πολλές επιλογές στον Αδάμαντα, στα Πολλώνια και στο Παλαιοχώρι.

Που θα κολυμπήσετε: Όπου μπορέσετε και όπου προλάβετε. Το νησί έχει άπειρες παραλίες και ακόμα και α Αν οι άνεμοι είναι βόρειοι προτιμήστε την Φυρίπλακα, που είναι πολύ όμορφη και αρκετά μεγάλη. Απομονωμένη αλλά με πολύ μεγάλες πέτρες είναι η Τράχηλα, ενώ ο Καστανάς έχει εξαιρετικά χρώματα, ωραίες πετρούλες να μαζέψετε και συνήθως ησυχία. Εμείς που έχουμε το συννεφάκι να ρίχνει καταιγίδες πάνω μας πετύχαμε Ιταλούς. Πολλούς Ιταλούς. Με πολλά πιτσιρίκια. Ωραία παραλία είναι και η Αλογόμαντρα που από την μία έχει άμμο και από την άλλη βράχο σαν του Σαρακήνικου. Κλασσικές παραλίες που προτείνουν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί είναι ο Παπάφραγκας, η Αχιβαδολίμνη, το Τσιγκράδο (αν θέλετε να κάνετε και αναρρίχηση πριν και μετά το μπάνιο σας) και το Παλαιοχώρι. Δυσπρόσιτες (τα γραφεία ενοικιάσεων σας αποτρέπουν ευθέως να πάτε με τα αμάξια τους) είναι ο Άγιος Ιωάννης, τα Θειορυχεία και οι Τρειάδες. Στο Κλέφτικο μπορείτε να πάτε μόνο με καραβάκι (25-35 ευρώ το άτομο, για να είστε προετοιμασμένοι).
ν είναι η μία δίπλα στην άλλη είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Αν πετύχετε καλό καιρό (όχι βοριά) θα κολυμπήσετε στο Σαρακήνικο και θα περπατήσετε μέσα στις σπηλιές.

Που θα φάτε: Στα Γλαρονήσια για τον κύριο που είναι σαν τον καπετάνιο φίλο του Τεν Τεν και πιάνει κουβέντα με όλο τον κόσμο λέγοντας αστεία και κερνώντας γκράπα (τσίπουρο). Το μαγαζί είναι καθαρό, οι τιμές ελαφρώς αυξημένες αλλά οι μερίδες τίμιες και το κρέας καλοψημμένο. Στην Μέδουσα στα Μαντράκια για χταποδάκι λιαστό και γαρίδες φρέσκιες. Πανάκριβο, αλλά τα θαλασσινά ήταν ολόφρεσκα και πεντανόστιμα, η εξυπηρέτηση άμεση και θέα απλά το απόλυτο γαλάζιο. Στις Φάτσες, που βγάζουν τραπεζάκια έξω σε μια δροσερή αυλή. Έχει και ζωντανή μουσική με πρόγραμμα από παλιά λαϊκά, υποστηρίζουν το κίνημα του slow food, κάνουν εξαιρετικές πατάτες σαν τσιπς με τυρί και δυόσμο, τίμιο ντάκο και πολλά μεζεδάκια. Σημείωση με βαρύνουσα σημασία: το μόνο μαγαζί που είδαμε να γεμίζει κυρίως από ντόπιους. Πολύ κατόπιν εορτής μάθαμε ότι υπάρχει και ένα ταβερνάκι το οποίο σερβίρει φαγητό ψημμένο μέσα στην άμμο ή σε ξυλόφουρνο, πρόκειται για το Sirocco και παρόλο που δεν πήγα, έμπιστες πηγές μου είπαν ότι αξίζει τον κόπο.

Που θα φάτε γλυκό: Τον Παλαιό τον ανακαλύψαμε με την αλάνθαστη μέθοδο "ακολουθάμε πιτσιρίκι που τρέχει να πάρει γλυκό και το βροντοφωνάζει σε όποια θειά πάει να το σταματήσει". Εκεί θα δοκιμάσετε την παραδοσιακή καρπουζόπιτα αλλά και μηλόπιτα με σταφίδες και καρύδια (φλαούνες), κάτι απίστευτα αμυγδαλωτά καλυμμένα με ψημμένο αμύγδαλο και τα πιο ωραία σμυρνέικα κουλουράκια που έχω φάει απέξω. Στα "Παραδοσιακά εδέσματα" εκτός από παγωτό, δικά τους ζυμαρικά και γλυκό κουφέτο κάνουν και ένα άκρως δελεαστικό γαλακτομπούρεκο, αλλά θα πρέπει να το πάρετε στο χέρι γιατί δεν έχουν τραπεζάκια να κάτσετε.

Που θα πιείτε ποτό: Το νησί έχει πάρα πολλές επιλογές για όλα τα γούστα. Εγώ, όμως, λύσσαξα που δεν πήγα στο Bacalico στην Πλάκα που μου άρεσε τόσο, μα τόσο πολύ. Μικροσκοπικό, προσεγμένο και ήσυχο.

Που θα ξετινάξετε ότι έχει απομείνει από το budget σας: Στο Φασκόμηλο στον Αδάμαντα. Οκ, το έχει μια γνωστή μου, αλλά αυτό μέτρησε μόνο στο να πάω να της πω ένα "γεια". Μου άρεσε γιατί δεν είναι το κλασσικό μαγαζάκι με τα τουριστικά. Έχει ωραίες κούπες και τσαγιέρες, έξυπνα γκαντζετάκια (εγώ πήρα βεντουζάκια για να ξεχωρίζεις τα ποτήρια), τούρκικες πετσέτες, αλλά και μπαχαρικά, σαπούνια και κρέμες από μικρούς Έλληνες παραγωγούς. Σε ένα εργαστήριο στην Πλάκα που ένας κύριος φτιάχνει μοντέρνα minimal κεραμικά μόνος του (ειδικά τα μαγνητάκια του μου άρεσαν πάρα πολύ). Θα τον αναγνωρίσετε, έχει ένα γωνιακό μαγαζί κοντά στο Δίπορτο και από την μικρή βιτρίνα της μιας πλευράς, φαίνεται το εργαστήριο του. Στο μαγαζάκι στην οδό Κατακομβών στην Πλάκα με το χειροποίητο ξύλινο αλογάκι. Όνομα δεν θυμάμαι, αλλά το μαγαζί ήθελα να το σηκώσω ολόκληρο. Στο Pliatsiko στο Κλίμα που το χει ένας ευγενέστατος ζεν ρασταφάρι και θα πάρετε ξύλινες καρτ ποστάλ και μαγνητικό ημερολόγιο.

Τι θα δείτε: Τις Κατακόμβες, το ηλιοβασίλεμα από το Κάστρο (ή αν δεν αντέχουν τα πόδια σας από την αυλή του Αη Γιάννη στην Πλάκα) και τα σύρματα στο Κλίμα και στο Μαντράκι. Τα σύρματα είναι στην ουσία αμπάρια για τις βάρκες, από πάνω έχουν το σπίτι και μπροστά γλίστρα για να μπαίνει η βάρκα στο νερό. Από τα πιο ωραία ψαροχώρια που έχω δει.

Τι άλλο μπορείτε να κάνετε: Να Επισκεφτείτε το Οινοποιείο του Κωσταντάκη στα Πολλώνια, όπου το κρασί φτιάχνεται σε σπηλιές. Επίσης, μπορείτε να πάρετε από τα Πολλώνια το καραβάκι και να περάσετε στην Κίμωλο.

Τέλος, μην φύγετε από το νησί χωρίς να δοκιμάσετε πιταράκια.

on tour: Λέσβος

Από πολύ μικρή είχα την τάση να συμπαθώ μόνο όσους ξέρουν να περνάνε καλά και να δίνουν ακόμα και στην πιο απλή καθημέρινη συνήθεια την "μεγαλοπρέπεια"  που της αρμόζει. Πάντα χάζευα στο καφενείο της θείας μου όποιον παππού έκλεινε τα μάτια στην πρώτη γουλιά του ελληνικού, στριφογύριζε σχεδόν στοργικά τις χάντρες του κομπολογιού του και έπαιζε τάβλι με περίσκεψη σκακιστή. Κι αν οι Κυκλάδες πέφτουν μακριά από την Λέσβο, δεν έχει και πολύ σημασία. Παρατηρώντας τότε αυτά τα παππούδια να πίνουν ιεροτελεστικά το ούζο τους, δεν γινόταν να μην εκτιμήσω την γενέτειρα του.

Πως θα πάτε: Με αεροπλάνο. Θα χάσετε 35 λετπά από την ζωή σας μέσα στο αεροπλάνο και μερικά παραπάνω ευρώ από την τσέπη σας αλλά θα κερδίσετε 10 ώρες και 25 λετπά παραπάνω διακοπών, θα γλιτώσετε όλη την ταλαιπωρία και την φασαρία του πλοίου και θα οργώσετε κεφάτοι το (αρκετά μεγάλο) νησί.

Πως θα μετακινηθείτε: Με αμάξι. Οι αποστάσεις είναι υπερβολικά μεγάλες, οπότε παπάκια και γουρούνες αποκλείονται, μηχανή μεγάλου κυβισμού δύσκολα θα βρείτε νοικιάρικη, οπότε δια της ατόπου απαγωγής το αμάξι κερδίζει.

Που θα μείνετε: Εξαρτάται από το πόσα άτομα είστε και τι θέλετε να κάνετε. Αν είστε μεγάλη παρέα έχετε υπόψιν ότι νοικιάζονται αρκετά σπίτια ολόκληρα σε αρκετά καλές τιμές, αλλά τα περισσότερα είναι σε μικρά χωριά. Αν δεν είστε μπούγιο, καλύτερα να μείνετε Μυτιλήνη, Ερεσσό ή Μόλυβο, έτσι ώστε όταν γυρίζετε από την θάλασσα, να μην έχετε να κάνετε ολόκληρο ταξίδι μετά για να φάτε ή να πιείτε το ποτό σας.

Που θα κολυμπήσετε: Από τις καλύτερες παραλίες του νησιού είναι η παραλία της Ερεσσού, τεράστια με το νησάκι στην μέση, για να τεστάρετε και τις κολυμβητικές σας αντοχές. Πολύ πιο μικρή και οικογενειακή είναι η παραλιά του Αγιου Ερμογένη, αλλά έχει ωραία νερά. Εξαιρετική είναι και η Φανερωμένη, κοντά στο Σύγρι, η οποία είναι επίσης ικανών διαστάσεων, αλλά έχει μόνο ενα beach bar κι αυτό ήσυχο. Αρκετά καλή είναι και η παραλία των Μιστεγνών, αλλά είχε πολύ κύμα και δεν την τιμήσαμε σωστά.

Που θα φάτε: Στην Ερεσσό θα πάρετε πίτσα στο Parasol. Αφενός το κολύμπι και το τάβλι ανοίγουν την όρεξη και αφετέρου δεν γίνεται να πιείτε το απογευματινό σας μοχίτο ξεροσφύρι. Στον Αγιο Ερμογένη θα φάτε στην μοναδική ταβέρνα της παραλίας, με το ευστοχο logo "τρως καπιταλιστικά, πληρώνεις κομμουνιστικά" τυπωμένο στις μπλούζες των υπαλλήλων. Έκτος από τα θαλασσινά, μην παραλείψετε να παραγγείλετε γκιουζλεμέδες και κολοκυθάκια τηγανητά (σερβίρονται ξεροψημμένα με τυρί). Στην παραλιά των Μιστεγνών, στο τελευταίο ταβερνάκι. Εξαιρετικό χταπόδι και κολοκυθοανθοί γεμιστοί. Στην Συκαμνιά θα φάτε στην Μουριά του Μυριβήλη με δύο προϋποθέσεις: αφενός θα αντέξετε το θέαμα των ζωντανών αστακών στο ενυδρείο την ώρα που θα καταβροχθίζετε τα συγγενή τους είδη και αφετέρου δεν θα πάρετε τζατζίκι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ενώ οι μερίδες του είναι ικανοποιητικές το τζατζίκι στη μερίδα είναι ελάχιστο. Στην Αχλαδερή θα φάτε στο πρώτο ταβερνάκι που θα συναντήσετε πάνω στην θάλασσα. Δοκιμάσαμε αγριογαρίδες και ήταν απλά φανταστικές, οι κανονικές γαρίδες ήρθαν με συνοδεία ήδη χτυπημένου λαδολέμονου, ενώ το καλαμάρι ήταν σωστά ψημμένο και η φάβα σπιτική. Μέσα στην Μυτιλήνη πολύ καλός και πολύ οικονομικός είναι ο Ρεμπέτης στην Επάνω Σκάλα. Επειδή είμαστε παμφάγα και δεν ντρεπόμαστε γι αυτό πήραμε και κρεατικά και θαλασσινά και ήταν εξίσου σωστά ψημμένα και δεν υστερούσε κανένα σε ποιότητα, πραγμα πολύ σπάνιο. Ενθουσιάστηκα με το κοτόπουλο γιατί ήταν από τα πιο ζουμερά που έχω φάει, ενώ από τα άλλα πιάτα ξεχώριζαν οι γκιουζλεμέδες, τα ντολμαδάκια, το καλαμάρι και το μπιφτέκι. Επίσης στην Μυτιλήνη, πολύ κοντά στο Λιμεναρχείο είναι ένα καθαρόαιμο ψητοπωλείο, ο Χρήστος. Αν και είχαμε ακούσει πολύ καλά λόγια για το t-bone steak του, αποφασίσαμε ότι δεν πεινάγαμε τόσο πολύ και πήραμε μια μερίδα γύρο χοιρινό, μια μερίδα γύρο κοτόπουλο και μια μερίδα μπιφτέκι γεμιστό (που και να πεινάγαμε). Ο γύρος κοτόπουλο ήταν ψημμένος επι τόπου στο μαντέμι και ήταν μαλακός, ζουμερός και νόστιμος, ενώ πραγματικά μπορώ να γράψω ωδή για το μπιφτέκι του. Ήρθε ένα ορθογώνιο μονομπλοκ μοσχαρίσιου κιμά γεμιστό με τυρί, πιπεριά και ντομάτα και έτρωγες και ένιωθες την ευτυχία να σε ποτίζει. Από ότι κατασκοπεύσαμε τους διπλανούς, τα σουβλάκια του είναι απλά τεράστια, κάτι το οποίο εκτιμώ αφάνταστα σε μαγαζί με καλά κρέατα.

Που θα πιείτε: Αν για κάποιο λόγο δεν σας φτάσει το ούζο που θα συνοδεύσει σχεδόν όλες τις γαστριμαργικές σας επιλογές (προτείνω Σαμαρά, Γιαννατσή και το πιο mainstream Βαρβαγιάννη Μπλε), μπορείτε πάντα να συνεχίσετε για ένα ποτάκι ακόμα. Αν είστε Ερεσσό θα ξημεροβραδιάζεστε στο Parasol. Κάνει πολύ καλά cocktail, ο χώρος σε εμπνέει να κάτσες εκει για πάντα/ να τον αγοράσεις/να ζητήσεις να σε υιοθετήσουν, ενώ αν είστε σε κοινωνική φαση θα γνωρίσετε και τους μισούς τουρίστες του νησιού. Κοντά στο αεροδρόμιο υπάρχουν και τα Kohilia. Ακολουθείστε την συμβουλή μου και αποφύγετε τους κρεββατοκαναπέδες γιατί θα παγώσετε. Πολλές επιλογές σε cocktail, τα περισσότερα πειραγμένα, ακόμα και το κλασσικό Zombie, ενώ μου κίνησε την περιέργεια το cocktail με το αγγούρι και το ροζ πιπέρι και αυτό με το τριμμένο μπισκότο στα χείλη του ποτηριού (ονόματα ποτών μην περιμένετε να θυμηθώ, αυτά δεν γίνονταν ούτε τις καλές μέρες).

Που θα φάτε παγωτό: Στο Sugar House. Δοκιμάστε παγωτό σουσάμι ή προτιμήστε μια πλούσια πραλίνα ή θυμηθείτε τα νιάτα που φάγατε στα θερινά σινεμά με μια γρανίτα φράουλα.

Που θα ψωνίσετε: Η Μυτιλήνη είναι λίγο μεγάλη, οπότε συγχωρείστε μου την ασάφεια και προσπαθείστε να βγάλετε άκρη με τις γενικές μου οδηγίες. Ενδιαφέρον είναι το κοσμηματοπωλείο στην Σκάλα Συκαμνιάς. Είναι αρκετά καλόγουστο και ενημερωμένο. Πιο τουριστικά, αλλά εξίσου καλόγουστα πράγματα θα βρείτε σε Ερεσσό και Μόλυβο, ενώ στην Μυτιλήνη έχει πιο αστικά μαγαζιά. Αφού χάζεψα όπως ήταν αναμενόμενο, όλες τις βιτρίνες των κοσμηματοπωλείων, εξεπλάγην ευχάριστα μετρώντας τα βιβλιοπωλεία που υπάρχουν, ενώ ερωτεύτηκα ένα παιδικό βιβλιοπωλείο/παιχνιδάδικο κοντά στην Επάνω Σκάλα που είχε τις πιο τέλειες παιδικές τσάντες ζωάκια και νευρίασα που δεν είμαι στο κατάλληλο ηλικιακό γκρουπ για να τις αγοράσω για τον εαυτό μου.

Τι θα δείτε: Έχει πολλά πράγματα. Αρχιτεκτονικό και ιστορικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα κάστρα και τα παλιά αρχοντικά. Το κάστρο του Μολύβου, που κατατάσσεται εύκολα στα 10 πιο εντυπωσιακά κάστρα που έχω δει στην Ελλάδα, σπίτι μιας λευκής κουκουβάγιας και της οικογένειας της, και το κάστρο της Μυτιλήνης, αρκεί να μην σας βαράει ο ήλιος όταν θα πάτε. Εντυπωσιακά είναι τα αρχοντικά μέσα στην πόλη της Μυτιλήνης και στον δρόμο προς το αεροδρόμιο. Αν θέλετε να δείτε μνημεία της ελληνορθόδοξης πίστης, προτιμήστε την εκκλησία του Αγίου Θεράποντα και το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, εμείς είδαμε πολύ ενδιαφέρουσες εκκλησίες, δυστυχώς μόνο απέξω, περνώντας από τον Μεσαγρό και κάπου κοντά στην Μόρια. Αν θέλετε να δείτε οθωμανικά μνημεία προσανατολιστείτε προς το Γενί Τζαμί και το Τσαρσί Χαμάμ, που είναι έτσι κι αλλιώς σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους στο κέντρο της Μυτιλήνης. Μεγάλο ενδιαφέρον πρέπει να παρουσιάζει και το Απολιθωμένο Δάσος, το οποίο όμως έχω πάρει απόφαση ότι θα επισκεφθώ μόνο αν βρεθώ στο νησί άνοιξη, οπότε μέχρι στιγμής παραμένει ευσεβής πόθος.

Γενική συμβουλή: Να πάτε στο νησί έχοντας μια άνεση χρόνου. Είναι μεγάλο νησί, με πολλές παραλίες, τεράστιες αποστάσεις και πολλά αξιόλογα μέρη να θαυμάσετε. Είναι κρίμα να τα κάνετε όλα βεβιασμένα, γιατί αν κάτι μου έμαθαν οι παππούδες του καφενείου είναι ότι όταν βιάζεσαι, δεν απολαμβάνεις.

on tour: Κύθηρα

Το νησί που δεν ανήκει πουθενά. Διοικητικά ανήκει στην Αττική. Γεωγραφικά μας έμαθαν ότι ανήκει στο Ιόνιο. Αρχιτεκτονικά και πολιτιστικά έχει κάνει το δικό του κράμα με στοιχεία από Αιγαίο, Ιόνιο και Πελοπόννησο. Χαρακτηρίζεται από απότομες εναλλαγές τοπίου, έχει απίστευτες παραλίες, ποτάμια, καταρράκτες, έντονη βλάστηση, επιβλητικό κάστρο και μακρά ιστορία καθώς ήταν πάντα αντικείμενο διαμάχης λόγω της στρατηγικής γεωγραφικής του θέσης.

Πώς θα πάτε: Αν έχετε τις ψυχικές αντοχές, θα πάρετε το πλοίο από τον Πειραιά. Κάνει μόνο 11 ώρες. Επειδή εγώ ή θα είχα πέσει στην θάλασσα και θα το πήγαινα κολυμπώντας ή θα είχα δείρει όλο το πλήρωμα μετά το πρώτο 4ωρο, αυτή την λύση την απέρριψα πανηγυρικά. Οι άλλες 2 λύσεις είναι το αεροπλάνο (αν έχετε λεφτά και δεν έχετε αμάξι), που σας προσγειώνει σχεδόν στο μισάωρο ή οδικώς μέχρι Νεάπολη και μετά καραβάκι το οποίο κάνει καμιά ώρα. Προτίμησα την δεύτερη λύση, με διανυκτέρευση στην Νεάπολη (στο Ε-ξαι-ρε-τι-κό Αϊβαλί στο οποίο μπούκαρα τυχαία με όλο μου το θράσος), η οποία νομίζω ότι ήταν και ιδανική γιατί φτάνεις ξεκούραστος, αλλά με δικό σου μέσον (και βενζίνη από την Σπάρτη, στα Κύθηρα την πληρώνεις με το αίμα σου).

Τι θα δείτε: Οπωσδήποτε το κάστρο στην Χώρα. Με ένα μικροσκοπικό αλλά πολύ προσεγμένο μουσείο, απίστευτη θέα και κατατοπιστικά info points. Από κει θα μετρήσετε τα εκκλησάκια στους πρόποδες του κάστρου και μετά θα πάτε να τα δείτε και από κοντά. Αν θυμάμαι καλά είναι 11, με πιο εντυπωσιακό το μισοβουλιαγμένο που έχει έκθετες τις τοιχογραφίες του στον καιρό αλλά και στον επισκέπτη. Επόμενο σημείο είναι η Παλαιόχωρα, η παλιά πρωτεύουσα των Κυθήρων την οποία αφάνισε στην κυριολεξία από τον χάρτη ο Μπαρμπαρόσα, μισθωμένος από τους Οθωμανούς. Επιβλητική τοποθεσία, ερείπια που σου προκαλούν ανατριχίλα ακόμα και αν δεν ξέρεις πως από αυτή την απόβαση δεν έμεινε κανένας επιζών και αρκετά εύκολο μονοπάτι. Οι Πιτσινάδες είναι ένα χωριουδάκι στο οποίο ζούσαν οι ευγενείς του Βυζαντίου, είναι ένας μικροσκοπικός παραδοσιακός οικισμός με ωραία πλακόστρωτα και παραδοσιακά σπίτια. Αξίζει μια βόλτα. Οι καταρράκτες της Νεράιδας στον Μυλοπόταμο είναι άλλο ένα σημείο το οποίο πρέπει να δείτε. Μαζί με τον πολύ καλά διατηρημένο νερόμυλο του Φιλιππή, είναι τα δύο πιο εύκολα προσβάσιμα αξιοθέατα της περιοχής. Αν έχετε το κατσίκι μέσα σας πάρτε το μονοπάτι που οδηγεί στο Καλάμι (ωραία παραλία, μας είπανε), θα δείτε πιο ερειπωμένους νερόμυλους, απίστευτα ξέφωτα και ρυάκια και αν σας βαστάει θα πάτε μέχρι το Καλάμι. Το Σπήλαιο της Αγίας Σοφίας με το σχεδόν άθικτο φρέσκο του 17^ου αιώνα είναι επισκέψιμο με ξεναγό και παρόλο που η είσοδος τσούζει λίγο (5 ευρώ), σε αποζημιώνει. Η Κάτω Χώρα είναι ένας ακόμα μεσαιωνικός οικισμός στον οποίο θα διαθέσετε γύρω στα 15 λεπτά από την ζωή σας, με την σκεπή μιας εκκλησίας να έχει γκρεμιστεί και να σας αποκαλύπτει παράξενα σχέδια σε πράσινο φόντο. Η γέφυρα του Καντουνίου επίσης συγκαταλέγεται στα must see, όπως και η εκκλησία των Μιτάτων, η οποία καταστράφηκε μαζί με την πλατεία του χωριού σε έναν σεισμό. Στον υπόλοιπο (ελάχιστο) χρόνο που θα σας απομείνει αν ακολουθήσετε κατά γράμμα τις οδηγίες μου, θα σας χρησιμεύσουν τα παρακάτω.

Που θα μείνετε: Δεν σας λέω που έμεινα εγώ που να μου κάνετε φάλαγγα (ναι,ήταν τόσο καλό). Γενικά αποφύγετε τα full τουριστικά μέρη όπως η Αγία Πελαγία, ο Αυλαίμονας και το Καψάλι (ειδικά αν δεν είστε Γερμανός τουρίστας στην ώριμη φάση της ζωής σας), εγώ θα προσανατολιζόμουν προς Κάλαμο, Μυλοπόταμο ή Λιβάδι.

Που θα φάτε: Αν ο έρωτας περνάει από το στομάχι, τα Κύθηρα έχουν τα φόντα να γίνουν μια βαθιά αγάπη. Εν ολίγοις σκάσαμε στο φαί. Θα πάτε στην Φιλιώ στον Κάλαμο και θα παραγγείλετε όπως και δήποτε τυρόψωμο και πράσινη κολοκύθα σαλάτα, μετά ότι πιάτο ημέρας έχει. Στα Μιτάτα θα φάτε στον Μιχάλη. Το πικάντικο κοτόπουλο με τις φρέσκιες τηγανητές πατάτες το λάτρεψα, όπως επίσης και τα τηγανητά τυροπιτάκια του (γενικά η χαρά της χοληστερίνης, αλλά δεν πτοούμαστε). Στον Ποταμό θα φάτε στον Πανάρετο, δεν έχω tips, ότι παράγγειλα το τσάκισα. Για φρέσκο ψάρι και αστακομακαρονάδα θα πάτε στον Σωτήρη στον Αυλαίμονα, ενώ στον Πλάτανο στον Μυλοπόταμο θα φάτε μπαμπάτσικη τυρόπιτα, φανταστική μελιτζανοσαλάτα, σωστά ψημένα κρέατα και το τοπικό λουκάνικο. Όλα σας τα γεύματα θα τα συνοδεύετε με αρικαρά, τον οποίο θα αγοράσετε για την Αθήνα από το οινοποιείο του Στρατηγού.

Που θα πλατσουρίσετε: Κατ αρχήν πριν ξεκινήσετε για την παραλία θα πρέπει να δείτε κατά που φυσάει ο άνεμος. Κυριολεκτώ. Αν πάτε σε παραλία που την φυσάει ο αέρας εκτός από την αναπόφευκτη πάλη με τα κύματα θα αντιμετωπίσετε και ότι μπορεί να φέρει στο διάβα σας η ανοιχτή θάλασσα. Δεν θέλετε. Πολύ ωραίες παραλίες είναι το Καλαδί (για μένα η καλύτερη, άξιζε τα απελπιστικά πολλά σκαλιά του ανεβοκατεβάσματος), η Φυρή Άμμος (αμέσως επόμενη στην λίστα μου, τεράστια παραλία με μπορντώ βότσαλα), η Λαγκάδα και ο Λορέτζος. Δυσπρόστιτες αλλά πολύ όμορφες είναι ο Άγιος Νικόλαος και οι Φούρνοι. Τεράστια και με σημεία να απομονωθείς αλλά και beach bar είναι η Κομπονάδα, ενώ η Λίμνη Παλαιόπολης είναι σταθερή αξία για τους ελεύθερους campers. Από την άλλη πλευρά του νησιού πολύ ωραία παραλία είναι ο Άγιος Λευθέρης, που όμως έχει αρκετό περπάτημα σε ένα όχι και τόσο εύκολο μονοπάτι. Για όσους δεν είναι για τέτοια, προσφέρεται η παραλία Λυκοδήμου, ακριβώς εκεί που τελειώνει ο δρόμος.

Τι θα φέρετε μαζί σας από εκεί: Αρικαρά και φατουράδα. Ο αρικαράς είναι τοπικός οίνος, ημίγλυκος και πίνετε παγωμένος. Η φατουράδα είναι τοπικό ηδύποτο που γίνετε με ρακή, ζάχαρη, κανέλα και γαρύφαλλο. Είναι λίγο δυνατό, αλλά δεν βαριέσαι!! Τα τοπικά γλυκά είναι μια παραλλαγή των σαμουσάδων, αλλά δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Αν βρείτε από γνωστό σας κάποιον καλό παραγωγό να πάρετε όσους τόνους μέλι αντέχετε να κουβαλήσετε.

Με τι άλλο μπορείτε να το συνδυάσετε: Μπορείτε πολύ εύκολα να περάσετε και μια βόλτα από την Ελαφόνησο, ίσα για να βουτήξετε στον Σίμο. Εναλλακτικά, μπορείτε να κατευθυνθείτε προς Μονεμβασιά. Από αξιοθέατα αξίζει να επισκεφθείτε τα σπήλαια κοντά στην Νεάπολη, ενώ αν δεν έχετε πάει ποτέ, είναι ιδανική ευκαιρία να πάτε στον Μυστρά, φροντίστε μόνο αν πάτε καλοκαίρι 12-4 το μεσημέρι να είστε κάπου με σκιά.

Μπυραρίες της Αθήνας

Δεν ξέρω πότε ακριβώς ο μέσος Έλληνας αποφάσισε να αποποιηθεί την παλιά καλή καλοκαιρινή μπυρίτσα στο μπαλκόνι και να ψάξει για γερμανικού τύπου μπυραρίες για να γεμίσει τα χειμωνιάτικα βράδια του (μάλλον όταν έκλεισε ο φιξ γιατί πολύ μεταξύ μας η amstel και η heinenken είναι λίγο μπουγαδόνερα), αλλά γεγονός είναι ότι λίγο πολύ έχουμε ενστερνιστεί την φιλοσοφία τους. ακολουθούν λοιπόν οι 9 πιο εγγυημένες μπυραρίες...enjoy!!!

1) B.A. Bierhaus: Η Bayern που έπιναν νερό στο όνομα της όλοι οι λάτρεις την μπύρας που ξέρω, ξανάνοιξε με άλλο όνομα και άλλον ιδιοκτήτη. Ίδιος χώρος, ίδια δροσερή αυλή και το κυριότερο, ίδια, ολόιδια pretzels. Μπορεί να μην έχει την ποικιλία που είχε σε μπύρες και από την ποικιλία κρεατικών να λείπουν τα ζυμαρικά από τυρί, αλλά αξίζει μια επίσκεψη, έστω και "τιμής ενεκέν". Εκτός από τα pretzels μην παραλείψετε να ενδώσετε και στην Pretzel, την χαδιάρα φουντωτή γάτα του μαγαζιού.

2) Berlin by 5 Drunk men: Αυτή είναι δική ΜΟΥ ανακάλυψη. Βρίσκεται σε έναν όμορφο πεζόδρομο στο Παγκράτι και έχει τον πιο καλόκαρδο και ευγενή σερβιτόρο που έχω δει. Καλή ποικιλία από μπύρες, μεζεδάκια για να τις συνοδεύσετε και ένα πρωτότυπο gadget για φοντύ τυριού που θέλω να το πάρω και σπίτι μου. Το ατού του μαγαζιού είναι οι κάνουλες μπύρας που έχει σε κάθε τραπέζι, lager και weiss, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με έναν πίνακα που μετράει το πόσο ήπιατε. Δίνετε όνομα στην ομάδα σας και ξεκινάτε μια ευγενή άμιλλα με τα άλλα τραπέζια.

3) Octoberfest: Αν το ξύλο ήταν πιο σκούρο και οι χώροι λίγο πιο σκοτεινοί ίσως να το έκαναν πιο urban chic άλλα δεν παραπονιέμαι. Μεγάλη λίστα από μπύρες, μεγάλες και χορταστικές ποικιλίες, σωστό μένου και για τα υπόλοιπα, σου κάνει και για casual στέκι άμα υπάρχει στην γειτονιά σου. Πολύ κοντά στην σχολή μου, υπέφερα όταν είχε Octoberfest και έψηναν κοψίδια έξω κι εγώ έπρεπε να πάω για μάθημα. Μεγάλες αδικίες της ζωής.

4) Ζύθος: Για να την πω την αμαρτία μου το περίμενα πολύ καλύτερο. Μην παρεξηγηθώ, δεν ήταν καθόλου κακό, απλά ο θόρυβος γύρω από το όνομα του με είχε βάλε στο τριπάκι ότι θα είναι γενικά εμπειρία, και δεν ήτανε. Έχει ωραίο φαγητό και ωραίες μπύρες, λατρεύω το decor με τα καπάκια από τα μπουκαλια μπύρας που είναι σαν ψηφιδωτό, είναι λίγο overpriced, αλλά όταν δεν είναι φίσκα αξίζει. Ειδική μνεία στην αυλή του, που ήταν πολύ ήσυχη πριν το Χαλάνδρι γίνει hip (μην πω καμιά κουβέντα)...

5) Αλεξάνδρα: Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου πέφτει και σε πλακώνει, και η Αλεξάνδρα είναι τρομακτικά κοντα στο σπίτι μου. Έχει το κλασσικό ξύλινο decor πολύ ενημερωμένο κατάλογο με μπύρες, νόστιμο φαγητό και είναι πάνω στην πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, η οποία σχεδιάστηκε για να είναι όμορφη αλλά κατέληξε λίγο σκοτέινή. Αν δεν είσαι της περιοχής είναι το τέλειο μερος not to be seen, ενώ καλοκαίρι με μια τεράστια σαλάτα σε τραπεζάκι στην πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας είσαι ευτυχής κι ας είσαι στην Αθήνα.

6) Alpen-stube: Είναι στην Γλυφάδα, αλλά πολύ χωμένη, σε ένα δρομάκι που έχει και άλλα μαγαζιά εστίασης αλλά παραμένει ήσυχο και διακριτικό. Είναι πολύ όμορφο μέσα, έχει λίγα και καλά πράγματα στον κατάλογο του και πολύ πολύ πολύ ευγενικούς ιδιοκτήτες. Κι εκεί που νόμιζα ότι ανακάλυψα το δεύτερο τέλειο not to be seen μέρος, έπεσα πάνω σε 3 γνωστους μου που είχαν έρθει με 3 άκυρες παρέες ο καθένας. Είναι πολύ όμορφη και χαλαρή όμως. Μοιάζει με την μπυραρία των Hobbits στο Lord of the Rings.

7) Barrel House: Στην εξωτική Αργυρούπολη, στην οποία είχα χρόνια να πατήσω κι από τότε έχει κάνε άλματα στον τομέα της εστίασης. Σαν χώρος τολμώ να πω ότι είναι σχεδόν αδιάφορος και λίγο παραφορτωμένος. Αλλά η ποικιλία σε μπύρες είναι αξιόλογη και οι μερίδες και οι ποικιλίες είναι τεράστιες και νόστιμες. Από τιμές είναι value for money. Καλό χειμωνιάτικο μαγαζί.

8) Silly Wizards: Παρά το σουρρεαλιστικό του όνομα είναι συπαθέστερη της Octoberfest που βρίσκεται στην ίδια περιοχή. Ωραία αυλίτσα, καλές τιμές, μεγάλες μερίδες και εξαιρετικό κοτόπουλο, όπως και να το χω φάει. Ήσυχο και λίγο παρείστικο μαγαζάκι για χαλαρή καθημερινή έξοδο.

9) Pulp: Στο προσβάσιμο και ανερχόμενο Κουκάκι. Ικανοποιητική ποικιλία από μπύρες σε πολύ καλές τιμές, με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη σε κεράσματα σε περιόδους μεγάλης αφραγκίας. Από φαγητό μην περιμένετε πολλά, ποικιλίες λουκάνικων, πλατώ αλλαντικών και τυριών και κάνα τοστάκι. Η ουσία στην λιτότητα.

On tour: Κωνσταντινούπολη

Μεγάλωσα σε μια πολυκατοικία όπου έμεναν μια Σμυρνιά και μια Πολίτισσα. Όταν ήμουν μικρή τα απογεύματα πήγαινα καθόμουν μαζί τους, άκουγα ιστορίες για τις πόλεις που γεννήθηκαν και έτρωγα τα κεράσματα τους. Αυτές θυμόντουσαν τα νιάτα και την πατρίδα τους, εγώ άκουγα μαγεμένη ιστορίες και η μάνα μου έβρισκε για κάνα 3ωρο την ησυχία της. Κι αν η Σμύρνη των ιστοριών που άκουγα κάηκε την ώρα που η κυρα Θεοπίστη έμπαινε στο καράβι, η Πόλη στέκει ακόμα εκεί και ούσα περίεργη από την φύση μου λύσσαγα να πάω πριν καν μάθω γραφή και ανάγνωση. Φέτος το Πάσχα οι συγκυρίες ήταν ευνοικές και τα κατάφερα. Επέστρεψα με ό, τι γλυκό κυκλοφορούσε ανά χείρας, μπαχαρικά και τσάγια, αλλά ακόμα με την Πόλη έχουμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Δικαιολογία για να επιστρέψω.

Που θα μείνετε: ΟΧΙ στην Taksim. Πολύς κόσμος, πολύ βαβούρα, πολλοί πορτοφολάδες και υψηλές τιμές. Αν πάτε πρώτη φορά καλύτερα να μείνετε στο Karaköy ή κοντά στον πύργο του Galata. Αν δεν είναι η πρώτη σας φορά και δεν θέλετε να κάνετε ότι οι κλασσικοί τουρίστες προτιμήστε το  Kadiköy, που είναι στην ασιατική πλευρά, με σαφώς φθηνότερα δωμάτια, αλλά είναι λιγότερο τουριστικό, πολύ πιο ήσυχο και ωραία συνοικία.

Από που θα παίρνετε πρωινό αν δεν παρέχεται από το ξενοδοχείο σας: Στο Hafiz Mustafa. Τα φθηνότερα και πιο αφράτα ψωμάκια και πιτοειδή. Έχει επίσης εξαιρετική πίτα με λαζάνια και τυρί, πολύ decent κιουνεφέ, την ωραιότερη τάρτα φράουλα που έχω φάει και νορμάλ τσάι. Ωραίο πρωινό κάνει επίσης και το Ravouna 1906, πάνω στην Istiklal, με συμπαθητικά pancakes, υπερτεράστια ομελέτα και βαρύ χαρμάνι τούρκικου καφέ.

Που θα πάτε για καφέ/τσάι/αναψυκτικό: Στο Limonlu bahce, που βρίσκεται σε ένα παράλληλο δρόμο της Istiklal, για σπιτική λεμονάδα και cheesecake ψητό, όπως το κάνουν στην Αμερική. Είδα να πηγαινοέρχονται και κάτι ενδιαφέρουσες σαλάτες στολισμένες με μια μπριζόλα από πάνω. Προτείνω να τις δοκιμάσετε παρόλο που δεν έφαγα η ίδια, γιατί ο κόσμος που παρήγγελνε ήταν γηγενείς. Επίσης στα στενάκια πίσω από την Istiklal θα βρείτε το Art cafe, αρκούντως εναλλακτικό για να σας θυμίσει Εξάρχεια. Στο Karaköy να πάτε στο Karaköy Karabatak, έχει υπέροχη λεμονάδα και ένα τούρμπο κέικ προφιτερόλ. Σε ένα στενάκι κοντά στον Πύργο του Galata, ανακαλύψα το Galeta το οποίο έχει λίγα τραπεζάκια που τα λούζει στην κυριολεξία ο ήλιος τις καλές μέρες. Αν δεν βρείτε να κάτσετε εκεί, υπάρχει και το Cha'ya λίγο πιο δίπλα που διατείνεται ότι κάνει τα καλύτερα cupcakes της Πόλης. Αν θέλετε να δείτε την πόλη από το ψηλότερο σημείο της θα ανεβείτε με το τελεφερίκ στο Pierre Loti και θα πιείτε το τσάι σας με θέα απρόσκοπτη. Αν πεινάτε, παραγγείλτε και τόστ, θα σας έρθει μια παντόφλα νούμερο 39. Καφέ μόνο μην πάρετε, κοστίζει όσο 2 τσάγια κι ένα τοστ μαζί. Επιβάλλεται να πιείτε καφέ μέσα στο Kapali Carsi, σε κάποιο από τα παραδοσιακά καφενεία με τραπεζάκια-δίσκους. Στο Kadiköy θα πάτε στο Thales που στεγάζεται σε ένα υπέροχο παλιό κτήριο και έχει δροσερή αυλή ή σε κάποιο άλλο από τα μαγαζιά αυτού του δρόμου.

Που θα φάτε γλυκά: Έκτος από το Hafiz Mustafa που ύμνησα πιο πάνω, θα φάτε λουκούμια από τον Haci Bekir, μαλεμπί από το Sutis και σιροπιαστά από το Karaköy Güllüoglu. Στον τελευταίο να κάτσετε κι εκεί και να συνοδεύσετε το γλυκό σας με παγωτό καϊμάκι. Παίζει να είναι το καλύτερο παγωτό που έχω φάει.

Που θα φάτε: Από ότι έφαγα στην Κωνσταντινούπολη μόνο 2 μαγαζιά με ενθουσίασαν. Το Lokanta Maya στο Karaköy και το Ciya στο Kadiköy. Το πρώτο είναι από τσιμπημένο έως ακριβό, αλλά το φαγητό του αξίζει τα λεφτά. Ο κατάλογος περιλαμβάνει και κρέας και ψάρι, το αρνί με πουρέ είναι εξωπραγματικό (δοκίμασα και μου άρεσε - και δεν τρώω αρνί) ενώ τα κρασιά του είναι όλα εγχώρια. Στο δεύτερο θα πάτε για κεμπαπ και λαχματζούν, το οποίο θα φάτε όπως οι ντόπιοι, με λεμόνι και μαιντανό. Οι ντόπιοι γύρω μας τιμούσαν πολύ και το σις κεμπαπ του. Πολύ αξιοπρεπές είναι και το Otantik στην Istiklal, το οποίο από ότι κατάλαβα είναι διάσημο για τους γκιουζλεμέδες του.

Που θα κάνετε τουρισμό: Τα μέρη είναι λίγο πολύ κλασσικά. Αγία Σοφία, Μπλε Τζαμί, Υδραγωγείο, Τοπ Καπι και Ντολμά Μπαχτσέ. Καλά λόγια έχω ακούσει και για το Istanbul Modern αλλά δεν πήγαμε, όπως επίσης και στο μουσείο κεραμικών που είναι στο παζάρι με τα χαλιά. Μην δώσετε λεφτά για κανένα λόγο για να δείτε την Αγία Ειρήνη και αν στο Τοπ Καπί γίνεται χαμός, προτιμήστε το Ντολμά Μπαχτσέ. Το Φανάρι είναι ένα άλλο σημείο ενδιαφέροντος, άσχετα με το θρησκευτικό σας υπόβαθρο όπως και η Αγια Τριάδα κοντά στην Istiklal και η  καθολική εκκλησία του Αγίου Στεφάνου.

Από που θα ψωνίσετε: Από την αγορά των μπαχαρικών θα αγοράσετε τσάι και μπαχαρικά. Πηγαίνετε μέσα στα μαγαζιά και ψάξτε πράγματα που δεν θα βρείτε ποτέ εδώ. Εγώ πέτυχα λευκό παπαρουνόσπορο. Αγοράστε τσάι μήλο και μέντα, ενώ υπέροχο άρωμα έχει και το τσαι βανίλια. Γεμίστε το υπόλοιπο της βαλίτσας σας με μείγματα μπαχαρικών όπως ταντούρι, γκαραμ μασάλα και ρας ελ χανούτ που νικούν τα αντίστοιχα δικά μας κατά κράτος. Από το Kapali Carsi θα αγοράσετε κυριολεκτικά ότι σας έρθει. Αρώματα, μαντήλια, σαπούνια, ασημένιους δίσκους και σετ τούρκικου τσαγιού. Υπάρχει και ένα τρίτο παζάρι, πολύ πιο ήσυχο και συμπαθητικό και ευτυχώς λιγότερο τουριστικό, το παζάρι των χαλιών. Εκεί βρήκα τούρκικες πετσέτες και παλιές γκραβούρες. Εκτός από τα παζάρια, αξίζει να χαζέψετε τα μαγαζιά στο Kadiköy, όπου θα βρείτε πολύ φθηνά ρούχα, gadgets και πρωτότυπα είδη σπίτιού, καθώς και τα στενάκια κοντά στον πύργο του Γαλατά. Υπέροχα δερμάτινα σακίδια και σε καλές τιμές έχει ένα μικρό μαγαζάκι στον δρόμο που ενώνει τον πύργο του Γαλατά με την Istiklal, ενώ εντυπωσιακά κοσμήματα βρήκα και στο Selda Okutan στο Karaköy και στην οδό sedar-i ekrem κοντά στον πύργο του Γαλατά.

Χρήσιμα tips: Επενδύστε τα λεφτά σας σε δύο μαγικές καρτούλες. Την Istanbul card με την οποία πληρώνεται σχεδόν το μισό εισητήριο σε όλα τα μέσα και την 3ήμερη ή 5ήμερη κάρτα των μουσείων. Είναι τόσο ακριβά που σας συμφέρει απίστευτα. Έχετε μαντήλι μαζί σας αν σκοπεύετε να μπείτε σε τζαμί. Επίσης λάβετε υπόψιν σας την εξωπραγματική κίνηση που έχει στους δρόμους και ξεκινήστε για το αεροδρόμιο πολύ νωρίτερα. Μην φάτε τίποτα με σπανάκι, δεν ξέρω τι του κάνουν, αλλά όπου το δοκίμασα ήταν πικρό και λίγο άνοστο.

Γειτονιές της Αθήνας part 3: Αμπελόκηποι

Δεν έχω χαρτογραφήσει καμία άλλη περιοχή τόσο καλά όσο αυτήν, ούτε καν την περιοχή που μένω. Την τελευταία δεκαετία και βάλε περνάω σημαντικό μέρος του χρόνου μου περιδιαβαίνοντας την περιοχή. Σχολείο, φίλοι, οι πρώτες εφηβικές έξοδοι, μπαράκια και μεζεδοπωλεία όταν ήμουν φοιτήτρια, κομμώτρια, μανικιουρίστρα, θερινά σινεμά, η πρώτη μου δουλειά, όλα εδώ. Ακολουθεί ο κατάλογος με τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της περιοχής, ξεκινώντας από το Εφετείο και καταλήγοντας στην Κατεχάκη.

Η μεγαλύτερη ποικιλία σε ζυμαρικά Barilla: Στον Γαλαξία στην Κυρίλλου Λουκάρεως. Συναγωνίζεται ευθέως τα macro και πίνουν νερό στο όνομα του ψυχανώμαλοι σαν κι εμένα που κάθε σάλτσα του φτιάχνουν έχει και το δικό της ζυμαρικό και τους χαλάει αν βάλουν φιογκάκια αντί για πένες.

Η Βοημία: Ένα από τα δύο τσέχικα εστιατόρια στην Αθήνα, σίγουρα το φθηνότερο, με τεράστιες μερίδες κρέατος, τρελό τυρί και σως ταρταρ. Πολλές τσέχικες μπύρες για να αποτελειώσετε την κραιπάλη. Για επιδόρπιο πάρτε άμα πετύχετε το cheesecake με το φραμπουάζ. Το καλοκαίρι βγάζει και τραπεζάκια στο πάρκο απέναντι.

Η Αγορά: Σταθερή αξία όταν θέλουμε κάτι να φάμε και να χορτάσουμε. Από τα κλασσικά του πιάτα, το κοτόπουλο με το γουακαμόλε και το σπαγγέτι με την κόκκινη σάλτσα και το μπέικον είναι τα αγαπημένα μου, η ζεστή σαλάτα με το κοτόπουλο και το ουίσκι επίσης. Αν πετύχετε την μηλόπιτα, πάρτε την για επιδόρπιο. Μερίδες τεράστιες, σέρβις και χώρος προσεγμένα, πάμφθηνο δεν το λες, value for money το λες όμως.

Lime Cafe: Λειτουργεί μέχρι τις 8-9 το βράδυ, αλλά είναι ιδανικό για πρωινό ή απογευματινό καφέ. Άνετοι καναπέδες μέσα και έξω και μουσική που δεν σου παίρνει τα αυτιά. Διαθέτει υπέροχο yogi tea λεμόνι τζίντζερ και έχει καλό καφέ από ότι λένε οι φίλοι μου που δεν έπεσαν στην χύτρα με την καφείνη όταν ήταν μικροί. Από φαγώσιμα διαθέτει το πρωι κρουασάν και βουτύρου και σοκολάτας, ενώ κάποιοι γνωστοί μου πέτυχαν και κολασμένο κέικ κανέλας, αλλά δεν μου έφεραν. Από αλμυρά έχω δοκιμάσει τις μπαγκέτες και ήταν αρκετά χορταστικές και συμπαθητικές.

Το καλύτερο πεϊνιρλί της Αθήνας: Ιωνία. Με καυτερό σουτζούκι για να λιποθυμήσεις με την ησυχία σου αν έχεις μετά δουλειά/γυμναστήριο/ψώνια. Εξαιρετικό και το σάντουιτς λαχανικών του και η πίτσα του. Ανοιχτά μόνο πρωί.

Κώστας: Στην πλατεία Αγίου Δημητρίου, πίσω από την εκκλησία. Το σουβλάκι όπως το θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια. Πίτα λίγο πιο λαδωμένη από ότι επιτάσσει το σύγχρονο τρεντ, καλό κρέας και συμπαθητική σως μουστάρδας. Αν κάτσετε εκεί πάρτε μερίδα κοτόπουλο παϊδάκι με σως μουστάρδας και θα φάτε και το πιάτο.

Σερφετό: Μεζεδοπωλείο για όσους συμπαθούν το ούζο και τους ψαρομεζέδες. Τραπεζάκια στην πλατεία, ιδανικό για καλοκαίρι μετά τις 10 το βράδυ, που έχουν μαζέψει τα πιτσιρίκια από την πλατεία (ναι, ακόμη παίζουν έξω αυτά). Συνήθως παίρνουμε μύδια και γαρίδες σαγανάκι, την σαλάτα του μαγαζιού και καλαμαράκια τηγανητά. Και Βαρβαγιάννη. Μπλε.

Οριακόν: Από την άλλη πλευρά της πλατείας, πιο προσανατολισμένο στο κρέας. Μικρό μέσα, αλλά για χειμώνα πολύ ζεστό, αρκεί να μην έχει αγώνα ή live. Εξαιρετικό κοτόπουλο με σάλτσα μουστάρδας, τηγανιτές πατάτες χειροποίητες και ωραία σαλάτα με φωλιά από φύλλο.

Πετράκης: στην οδό Λαμίας. Κοσμηματοπωλείο που θυμίζει τέλη δεκαετίας 80, βαριά αρχές 90. Ο συμπαθέστατος κύριος που το διατηρεί, με την υπομονή και την ευγένεια του, σε κάνει να αγνοήσεις πλήρως την βιτρίνα. Θα βρείτε σχεδόν ότι θέλετε, σε πολύ λογικές τιμές. Όλα τα δώρα αποφοίτησης της παρέας μου ήταν σε δικό του σακουλάκι.

Παγωτό από σπίτι: Ζαχαροπλαστείο Παπανικολάου λίγο πιο κάτω από τον Πετράκη. Μάλλον κι αυτός έχει δώσει το βάρος του στο παγωτό γιατί έκτος από μια τεράστια βιτρίνα με παγωτά υπάρχουν μόνο κάτι γλυκά ταψιού και κάτι πάστες σε όλο το μαγαζί.

Stock Naf Naf: Στην οδό Λαμίας επίσης. Επίσης αγνοούσα χρόνια την ύπαρξη του μέχρι που μπήκα και είδα ότι ιδιοκτήτρια είναι η μαμά ενός summer friend και την ξέρω άπειρα χρόνια. Πολύ ωραία ρούχα, σε πολύ φθηνές τιμές, ταξινομημένα κατά μέγεθος. Μάλλον συνταξιοδοτείται γιατί σήμερα που πέρασα όλα τα ήδη ήταν από 2 έως 20 ευρώ. Knock yourselves out.

Pefko: Το σημείο συνάντησης της μισής γειτονιάς. Μετονομάστηκε από Παραθήν λιγότερο από ένα χρόνο πριν. Το τσάι έρχεται σε επικών διαστάσεων κούπα, πάντα κερνάνε γλυκάκι/μπισκοτάκι/μάφιν ενώ έχει και ωραίο γαλακτομπούρεκο, μιλφέιγ και μπουγάτσα. Τιμές νορμάλ προς χαμηλές.

Artista Loca: Το μαγαζί που αγοράζω ρούχα heel, true love και άλλων ελληνικών εταιρειών. Πρωτότυπα ρούχα και αξεσουάρ, τιμές λογικότατες, ποιότητα εξασφαλισμένη. Τώρα συνενώθηκε και με το παιδικό κατάστημα που είχε, οπότε μπορείτε να αγοράσετε και κάτι καλόγουστο για κάποιον μπόμπιρα.

Pixel on paper: Ότι ήταν μέσα στα μούτρα μου και έπρεπε να πάω στο Meet Market για να τους ανακαλύψω δεν με τιμά και ιδιαίτερα. Θα βρείτε πανέμορφα organizer, σημειωματάρια και κάθε λογής τζάρτζαλο γραφικής ύλης, στα οποία προσωπικά μπορώ να αφήσω περιουσία ολόκληρη. Προσωπικό αγαπημένο το σημειωματάριο-ουράνιο τόξο. Νομίζω ότι κάνουν και custom made παραγγελίες. Ρωτήστε.

Το κουτούκι του 54: Ημιυπόγειο και πέτρινο με σοφράδες, κιλίμια και τραπεζομάντηλα με το βελονάκι. Μεγάλο χιτ του μαγαζιού το κοτόπουλο μελιτζάνα γιαουρτλού, τα κεμπάπ του, οι τυροκροκέτες, η σαλάτα του 54 και το δικό τους ρακόμελο και οινόμελο. Τιμές ελαφρώς τσιμπημένες.

Όπως παλιά: Σχετικά καινούργια άφιξη, σε μια αρκετά δροσερή πλατειούλα κοντά στο μετρό. Σε αυτή την πλατεία ήταν η Θράκα, που πηγαίναμε να φάμε όταν οι ζέστες γίνονταν αποπνικτικές. Τώρα πάμε σε αυτό. Κολασμένες πατάτες τηγανιτές με 2 τυριά κ μπέικον, κεφτεδάκια, ντάκος, μαραθόπιτες κλπ θα συνοδεύσουν την αστείας τιμής καλοκαιρινή σας μπύρα. Μεγάλο μείον (ή συν): η flatscreen tv στερεωμένη σε ενα δέντρο που μεταδίδει κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα.

Ace Burger Company: Έχουμε και μπεργκεράδικο, αμέ αμέ. Κριτική γι αυτό έγραψα πρόσφατα, μην τα ξαναλέω.

4 Νάνοι: Το έχουν ανοίξει κάτι πολύ αισιόδοξα και πολύ νέα παιδιά. Κατάφεραν να μεταμορφώσουν την είσοδο μιας πολυκατοικίας σε αυλή παραδοσιακού καφενείου με μια κληματαριά. Θα συνοδεύσετε το ρακόμελο ή το οινόμελο σας με μία από τις φοκάτσιες τους, μαραθόπιτα, σφακιανή πίτα ή τον ντάκο με την ρόκα και το τσαλαφούτι. Ιδανικό και για καφέ. Τιμές χαμηλότατες.

Καπάκι: Το έχουν παλιοί συμμαθητές μιας φίλης μου και δουλεύουν μερικοί παλιοί συμμαθητές δικοί μου. Πέραν του συναισθηματικού δεσίματος με το μαγαζί θα πάτε εκεί για το κοτόπουλο με το ουίσκι, την σαλάτα με την λιαστή ντομάτα, το μπουγιουρντί και πολλά πολλά άλλα. Αφήστε χώρο για το μωσαϊκό στο τέλος.

Red elephant: Γιατί αν δεν ήταν multi culti αυτή η γειτονιά, δεν θα την αγαπούσα τόσο. Έχοντας προλάβει τα αυθεντικά ινδικά που είχαν ανοίξει με το πρώτο κύμα μεταναστών στην Πλατεία Θεάτρου, ψάχνω μονίμως να βρω αυτήν την γεύση. Το Red Elephant προσπαθεί φιλότιμα να συγκεράσει τις γευστικές ιδιαιτερότητες του Έλληνα, με την παραδοσιακή ινδική κουζίνα. Έχει τις χαμηλότερες τιμές που έχω βρει σε ινδικό, φέρνει τεράστιες ποσότητες ρύζι, νάαν και έχει νόστιμο κοτόπουλο ταντούρι.

Lateau: Από τα πιο παλιά ζαχαροπλαστεία της περιοχής, έχει επεκταθεί δίπλα και σε μπιστρό. Εξαιρετικά και λιγωτικά μικροσκοπικά εκλεράκια (εμένα έτσι μου αρέσουν ξενέρωτοι Γάλλοι) και το καλοκαίρι παγωτο λουκούμι και παγωτό τριαντάφυλλο.

Wee Drum: Ο Σκωτσέζος. Αθεράπευτα ερωτευμένη με τις 2 παππουδίσιες πολυθρόνες που έχει έξω κάτω από την σόμπα. Δυστυχώς μόνο η μια είναι κουνιστή και αναγκάζομαι να δώσω μάχη κάθε φορά για να την διεκδικήσω. Μεγάλη ποικιλία από μπύρες και ουίσκι. Είναι από τα ελάχιστα μαγαζιά στην Αθήνα που φτιάχνει hot toddy. Διαφορετικές προσφορές για κάθε ημέρα και φυσικά event για το st. Patrick's day.

Lab: Αγαπημένο για ψημμένη ρακή ή τσαγάκι. Industrial ύφος και μεγάλη δροσερή αυλή. Τώρα τελευταία το έχει γυρίσει λίγο σε πιο bar με δυνατή μουσική από μια ώρα και μετά και εμείς οι γέροι άνθρωποι αποθαρρυνόμαστε. Πάμφθηνα σνακς, ωραία σπιτική λεμονάδα, πολύ προσιτές τιμές.

Matagliati: Χρόνια οι ντόπιοι λύσσαγαν για ένα καλό ιταλικό στην περιοχή. Μετά το άδοξο τέλος του pasta με...νου, έχουν βρει όλοι καταφύγιο στο matagliati. Μεγάλες χορταστικές μακαρονάδες και ένα από τα καλύτερα tiramisu της πόλης. Ακριβό αν ρωτάτε την γνώμη μου, αλλά τουλάχιστον αυθεντικό ιταλικό και αρκετά νόστιμο.

Σουφάλα: Παραδοσιακή οικογενειακή ταβέρνα όπου γίνονται οι βαφτίσεις της γειτονιάς. Κατάλογος απλός και λιτός με ψητά και μαγειρευτά. Τον εμπιστεύομαι αρκετά για να φάω από κει μπιφτέκι. Δεν θα φύγετε χωρίς να φάτε τυροπιτάκια, μπουρεκάκια και κρέμα καραμελέ.

Βανίλια Κανέλα: Το πόσο συμπαθώ τον κυριούλη που το πρωτοάνοιξε και πια έχει αποσυρθεί δεν θα κουραστώ να το λέω. Ντελικατέσεν και καφέ μπιστρό 2 σε 1. Αν βαριέστε να τρέχετε στην Ευρυπίδου θα βρείτε εκεί ότι θέλετε σε μπαχαρικά. Διαθέτει και ποικιλία σε τσάι, κούπες τσαγιού, βιολογικούς ξηρούς καρπούς και cranberries, αλλαντικά, τυριά, ζυμαρικά, αποξηραμένα μανιτάρια ενώ η τελευταία τους ανακάλυψη, το μαντολάτο με cranberry και ξηρούς καρπούς με εξέπληξε πολύ ευχάριστα.

Μαραμπού: Από τα πρώτα μαγαζιά που άνοιξαν κι έκαναν την Πανόρμου talk of the town κάτι χρόνια πριν, μαζί με το santa botella και το ποτοπωλείον. Για μένα η πιο δροσερή ταράτσα, το λιγότερο δήθεν μαγαζί και η λιγότερη βαβούρα.

Spring Roll: Το κινέζικο που το έχουν Κινέζοι και λειτουγεί πάνω από 10ετία. Ευτυχώς για εμάς ξεσκαρφάλωσε απο την βουνοπλαγιά που ήταν και μετακόμισε κοντά στο Γηροκομείο. Παραγγέλνετε απαραιτήτως spring rolls, won ton με κρέας, ρύζι ή noodles με λαχανικά και πάπια Πεκίνου. Από κοτόπουλα πάντα μου θυμίζουν τι παίρνω, έχουν και αυτές τις ωραίες γαρίδες που ανοίγουν σαν βεντάλια (αυτές νομίζω οτι τις παίρνω Σατάυ). Μην παραλέιψετε να δοκιμάσετε κινέζικη μπύρα και τηγανιτές μπανάνες.

Τσεκ: Κοσμηματοπωλείο στην οδό Λαρίσης, ο πάνω όροφος εργαστήριο. Θα βρείτε πρωτότυπους σταυρούς αν έχετε σκοπό να γίνετε πνευματικοί γονείς κάποιου παιδιού, αλλιώς θα το επισκεφτείτε για τα μανικετόκουμπα, τα σκουλαρίκια και τα δαχτυλίδια του, εμπνευσμένα από οργανικές φόρμες. Δουλεύει αποκλειστικά χρυσό και ασήμι, οπότε συγκριτικά οι τιμές του είναι καλές, πρακτικά αποχαιρέτα το το 50άρικο που χάνεις. Τουλάχιστον θα πιάσει τόπο.

Viva Vida: Στον Δαναό έχει πάει για προβολή η μισή Αθήνα. Πόσοι όμως έχουν προσέξει το μαγαζί με ρούχα ακριβώς δίπλα? Στον πάνω όροφο έχει μόνο τσάντες και αξεσουάρ και δεν σου πολυγεμίζει το μάτι. Μετά κατεβαίνεις στο υπόγειο, Επιλεγμένα ρούχα από brands όπως το mutaki, μεσοφόρια, πουκαμίσες κλπ κλπ. Τιμές ανάλογα με το τι θέλετε.

Θερινά σινεμά με Domino's Pizza: Άλλος ένας λόγος για να αγαπήσεις αυτή τη γειτονιά. Το "Ανεσις" και η "Ελληνίδα" εκτός από τα κλασσικά ποπ κορν και νάτσος διαθέτουν και πίτσα. Το δε Άνεσις το τερμάτισε, με τις ξαπλώστρες στις μπροστινές σειρές και τα μοχίτο στο bar. Και ξαφνικά η Αθήνα το καλοκαίρι σταματάει να φαντάζει εφιαλτική.

Αθήναιον, Δαναός και Νιρβάνα: Κλασσικά και αγαπημένα. Το 90% των προβολών που έχω δει χειμώνα είναι στις αίθουσες αυτών των τριών σινεμά. Μετά ή ποτό ή κρέπα στο Ετουάλ.

F shop: Στην Φειδιππίδου. Η πολύ καινούργια μου ανακάλυψη. Μικροσκοπικό μαγαζάκι, χωρίς ταμπέλα, αλλά με ένα φόρεμα της Ιωάννας Κουρμπέλα να σου τραβάει το μάτι. Φέρνουν αποκλειστικά ελληνικά ρούχα, σε τιμές που ξεκινάνε από τα πολύ χαμηλά, για να φτάσουν στα επίπεδα της προαναφερθείσας σχεδιάστριας. Η ιδιοκτήτρια είναι και η ίδια σχεδιάστρια. Λάτρεψα μια μπορντώ ζακέτα που είχε μόνο 18 ευρώ καθώς και πολλά φορέματα τους. Γενικά έχουν λιτά και καλοραμμένα ρούχα που αξίζουν να επενδύσετε μέρος ή και όλη την αγοραστική σας δύναμη.

Τσίρος: Μπορώ να χαλαρώσω αρκετούς από τους ηθικούς φραγμούς μου για τα ατομικά του γαλακτομπούρεκα. Το πρωί σερβίρει και πίτες ενώ το τσουρέκι και η βασιλόπιτα του θα σας βγάλουν ασπροπρόσωπους σε εορταστικό κάλεσμα.

Τυρόψωμο και ελιόψωμο: από το πρατήριο Σεβαστουπόλεως και Κορινθίας. Τραγανό απέξω, με χοντρό αλάτι και μέσα αφράτο. Στο τυρόψωμο μπαίνει και λιαστή ντομάτα και είναι σαν φοκάτσια. Love.

Salamat: Πολυδιαφημισμένο και ξακουστό για τα φρέσκα εξωτικά του φρούτα. Θα βρείτε μάνγκο, παπάγια και λίτσι, ενώ θα ρωτήσετε και θα μάθετε και άλλα εξωτικά φρούτα. Από εκέι μπορείτε να προμηθευτείτε και άλλα εξειδικευμένα προιόντα, όπως panko, φύλλα sprin roll, ρύζι για σούσι κλπ κλπ.

La tienda: Όταν λέει ότι φέρνει προίόντα από όλο τον κόσμο το εννοεί. Μεγάλα σακιά jasmin rice στο ντεκόρ, μέσα noodles και ένα βαζάκι crunchy cookie butter να στοιχειώνει τον ύπνο μου.

Το καλύτερο προφιτερόλ της Αθήνας: Ανδριάς στην Σεβαστουπόλεως. Από ατομικό μέχρι μπωλ του fruit punch, το ίδιο φρέσκο κ αφράτο σε όποιο μέγεθος. Δεν είναι πολύ γλυκό, δεν έχει περίεργα υλικά μέσα, είναι άψογα εκτελεσμένη κλασική συνταγή. Και να παραμείνει έτσι.

Μαντινεία: Από το παντοπωλείο του θα προμηθευτείτε καλό τσίπουρο, κρασί και γαλακτοκομικά προιόντα. Έχει τα πάντα, μέχρι και αλεύρι ζέας. Ειδική μνεία στα ρυζόγαλα και τις κρέμες του, που μου θύμισαν το καφενείο της θείας μου στην Άνδρο. Επίσης σίγουρα θα πετύχετε κάποιο γλυκό ταψιού, συνήθως γαλακτομπούρεκο. Δοκιμάστε.

Καινάρι: Μικρό και χωμένο στην οδό Ξηρομέρου. Το ρακόμελο φτιάχνεται επιτόπου, αρκετές επιλογές στον κατάλογο, ρωτήστε όμως όπωσδήποτε για τα πιάτα ημέρας. Ένα κοτόπουλο κοκκινιστό που είχα φάει προ 18μήνου, ακόμα με κάνει να ξερογλείφομαι.

Το καλύτερο ψωμί του τοστ: Juliet στην Σεβαστουπόλεως. Επίσης έχει πολύ καλό ψωμί, μεγάλη ποικιλία γεύσεων σε μπατόν σαλέ και κρουτόν ενώ θα βρείτε και κουλουράκια και παξιμαδάκια.

on tour: Καστοριά- Πρέσπες

Το να πάω στις Πρέσπες ήταν όνειρο τουλάχιστον δεκαετίας. Δεν θυμάμαι που τις είχα δει για πρώτη φορά (ξέροντας με σε καμιά εκπομπή μαγειρικής μάλλον), αλλά το είχα αποφασίσει ότι θα πάω, έστω και με τα πόδια. Ευτυχώς η συγκυρία ήταν ευτυχής και όχι μόνο δεν πήγα ποδαράτη, αλλά ανακάλυψα και την Καστοριά, που μπορεί να μην είχα την ίδια λαχτάρα να την δω, αλλά ήταν μια πολύ πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Πως θα πάτε: Η Καστοριά έχει αεροδρόμιο, θεωρητικά σε μια ώρα είσαστε εκεί. Πρακτικά το εισιτήριο κοστίζει γύρω στα 170 ευρώ, αλλά αν είναι λίγο βαρύ για την τσέπη σας έχετε τις εξής επιλογές:

α) ΚΤΕΛ Αθήνα Καστοριά, μόνο 7-8 ώρες ταξίδι, αλλά το πιο φτηνό από όλα

β) Αεροπλάνο μέχρι Θεσσαλονίκη και από κει ΚΤΕΛ. Αν βρείτε φτηνό εισιτήριο σε low cost είναι η ιδανική επιλογή, γιατί η απόσταση Καστοριά-Θεσσαλονίκη είναι 2 ώρες, οπότε δεν θα ταλαιπωρηθείτε πολύ ούτε εσείς ούτε η τσέπη σας

γ) Με δικό σας μέσο, κάνοντας road trip και το κομμάτι Γιάννενα- Καστοριά, το οποίο προϋποθέτει, χρόνο, διάθεση και αξιόπιστο αμάξι, και σας ζηλεύω ήδη.

Που θα μείνετε: Αν αποφασίσετε να μείνετε στην Καστοριά, προτείνω με το χέρι στην φωτιά το Kyknos De Luxe Hotel. 45 ευρώ το δίκλινο με πρωινό το οποίο περιλαμβάνει τα πάντα, πεντακάθαρα δωμάτια, μπουρνούζι, παντόφλες, οδοντόβουρτσα (!), κιτ με μπατονέτες και βαμβάκια, κόκκαλο για τα παπούτσια και μίνι σίδερο και σιδερώστρα ήταν μερικά από τα πράγματα που ανακαλύψαμε στο δωμάτιο και μας εξέπληξαν ευχάριστα. Αν αποφασίσετε να μείνετε εκτός Καστοριάς, προτείνω το Σιδηροχώρι που είναι αρκετά κοντά στην πόλη, αλλά έχει και φανταστική θέα. Είχα δει και μου είχαν γυαλίσει οι ξενώνες Nimbus και Ίασπις γιατί είναι πολύ προσεγμένοι και οι τιμές τους πολύ λογικές, αλλά τελικά επικράτησε ο Κύκνος.

Που θα φάτε: Στην πόλη της Καστοριάς έχετε πολλές επιλογές. Αυτό  που προτείνεται από ντόπιους, ταξιδιωτικούς οδηγούς, και πρώην φαντάρους που θήτευσαν στην Καστοριά, είναι "το στέκι της Παρέας", στην αρχή της πόλης. Αν σας αρέσουν το μοσχαράκι και οι μελιτζάνες αγνοείστε τα πάντα και πάρτε τον "ηγούμενο", αν δεν ανήκετε σε αυτήν την συνομοταξία, υπάρχουν πολλές επιλογές σε χοιρινό, κατσικάκι και ψητά της ώρας για να διαλέξετε. Είδα κι ένα πρόστυχο κοκκινιστό με χοντρό μακαρόνι να τριγυρίζει στα διπλανά τραπέζια, αλλά δεν άντεχα να φάω άλλο για να το δοκιμάσω. Από ορεκτικά έχει τεράστιες σαλάτες, εξαιρετική τυροκαυτερή που την φέρνει σε πήλινο και την βάζει στον φούρνο, μανιτάρια, σαγανάκια από διάφορα τυριά (που τα σερβίρει με αυγό τηγανητό και ντομάτα), μελιτζάνες και κολοκυθάκια. Έχει και εξαιρετικό χύμα ημίγλυκο κόκκινο κρασί, ενώ τα καραφάκια του τσίπουρου έρχονται σε ρόι λαδιού, για πιο εύκολο σερβίρισμα. Μας πρότειναν επίσης και το Αλλοτινό, την Παλιά Πόλη και το Βυζαντινό στην Λαδόκολλα, εγώ λιγουρευόμουν και τις μακαρονάδες του Ακάκιου, αλλά όλα αυτά θα τα δοκιμάσω σε επόμενη επίσκεψη. Αν πάτε στις Πρέσπες, θα φάτε στους Ψαράδες, στο τελευταίο μαγαζί στην παραλία, λέγεται η Συντροφιά, έχει και ξενώνα και παντοπωλείο και ένα δίδυμο αδερφάκι στον Άγιο Γερμανό, το Πρέσπειων. Έχει εξαιρετική θέα στην λίμνη, είναι ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί και το τσίπουρο είναι δικό τους και είναι άνευ γλυκάνισου. Από φαγητό αν ο ουρανίσκος σας είναι περίεργος για νέες γεύσεις θα δοκιμάσετε γριβάδι ψητό και χέλι καπνιστό, αν είστε της πιο παραδοσιακής σχολής θα πάρετε τα εξαιρετικά μανιτάρια σουβλάκι, μελιτζανοσαλάτα και κάποιο κρεατικό της ώρας. Ειδική μνεία στις πίτες του, ειδικά στην μανιταρόπιτα. Λεπτή, τραγανή, με νόστιμη γέμιση και χωρίς πολλά λάδια. Φεύγοντας, θα πάρετε έγχρωμους ελέφαντες Πρεσπών από το παντοπωλείο τους, τσίπουρο και φυσικά πιπεριές Φλωρίνης. Εναλλακτικά (ή ακόμα καλύτερα, συμπληρωματικά) θα πάτε στα Ψαράδικα του Χάσου, στην Μικρολίμνη. Παρόλο που δεν πήγα εγώ, κάπου είχα δει την ιδιοκτήτρια να μαγειρεύει, 3-4 χρόνια πριν και ήθελα να σπάσω την οθόνη για να πάρω το πιάτο από τα χέρια της.

Που θα καφετίσετε: Εδώ τα καφέ προσφέρουν και ρακόμελο, τσίπουρο και μπύρες, οπότε απλά καθίστε και όπου σας βγάλει. Να πάτε στην Αυλή, όλοι εκθειάζουν τον χώρο και τα μεζεδάκια της, έχετε υπόψιν μόνο ότι κάθε Κυριακή είναι κλειστά. Άλλη πολύ καλή επιλογή είναι ο Ταξιδιάρης Γάτος, το τελευταίο μαγαζί της παραλίας, με τραπεζάκια σχεδόν πάνω στην λίμνη όταν το επιτρέπει ο καιρός. Πιο cozy, με περίεργα ροφήματα και σπιτικό ρακόμελο είναι η Σβούρα, η οποία ενδείκνυται για χαλάρωμα και τάβλι. Για πιο βραδυνές μπύρες, θα πάτε στο Περίπου και θα τις συνοδεύσετε με μεγάλη πιατέλα ορεκτικών.

Που θα ψωνίσετε: Όσο το προλαβαίνετε, θα πάτε στο DeΣigne, χωμένο μέσα σε ένα εμπορικό (ναι έχει και τέτοια η Καστοριά, αμέ). Χειροποίητα ασημένια κοσμήματα και custom made παραγγελίες, σε τιμές απλά αστείες. Έπαθα και απίστευτο flash back γιατί είχε και εκείνα τα γυάλινα/πλαστικά πολύχρωμα δαχτυλιδάκια που ήταν πολύ της μόδας όσο ήμουν στο δημοτικό. Για γούνες ρωτήστε κάποιον άλλο, εμείς εδώ είμαστε οικολόγοι.

Που θα βολτάρετε: Η επιβεβλημένη βόλτα με όποιο μέσο σας επιτρέψει ο καιρός, είναι ο γύρος της παραλίμνιας Καστοριάς. 7 χιλιόμετρα περίπατος χαζεύοντας πάπιες, κύκνους και πελεκάνους. Και fit Καστοριανούς να πάνε για τρέξιμο. Θα χαθείτε επίσης στα στενά της πόλης χαζεύοντας τα αρχοντικά, τις άπειρες εκκλησίες και σε κάποια από αυτές θα ανακαλύψετε και τον τάφο του Παύλου Μελά. Θα ανεβείτε να χαζέψετε την θέα από τον  Προφήτη Ηλία και τον Άγιο Αθανάσιο. Με το αμάξι θα πάτε στο Σιδηροχώρι που έχει πανοραμική θέα στην πόλη. Θα κάνετε και τον γύρο της λίμνης, όσο σας το επιτρέπει ο δρόμος δηλαδή. Θα περάσετε από το Δισπηλιό, όπου βρίσκεται και ένας από τους αρχαιότερους λημναίους οικισμούς της Ευρώπης, θα πάτε στο Νόστιμο, στο Παλαιολιθικό Δάσος και στην σπηλιά του Δράκου. Στον δρόμο για τις Πρέσπες θα περάσετε από το χωριό Παύλος Μελάς, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του και έχει και το ομώνυμο μουσείο, από το χωριό Γάβρος που καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Napalm του Εμφυλίου και στέκει ακόμα μισοχαλασμένο και έρημο καθώς και από το χωριό Άγιος Γερμανός όπου θα δείτε και το καλά διατηρημένο εκκλησάκι του. Φτάνοντας στις Πρέσπες θα περάσετε μέσω της πεζογέφυρας στον Άγιο Αχίλλειο, ερημωμένο πια νησάκι με άπειρες εκκλησίες ιστορικού και αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος. Τελευταία στάση οι Ψαράδες, το μοναδικό ελληνικό χωριό πάνω στις Πρέσπες, όπου μπορείτε να πάτε και με καραβάκι βόλτα στην λίμνη (μέχρι τα δικά μας σύνορα τουλάχιστον). Σε όλη την διαδρομή υπάρχουν πλατώματα για να σταματήσετε να θαυμάσετε/φωτογραφήσετε το τοπίο, που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι είναι ελληνικό, ενώ αν σας ενδιαφέρει το bird watching (ο Θεός ξέρει γιατί) υπάρχουν και κατάλληλες υποδομές και για αυτό.

Just visited: Ace Burger Company

Το Ace είναι αδερφάκι του Burger Joint, το οποίο έχει ένα από τα καλύτερα burgers της Αθήνας. Το Ace όμως έχει διαφορετική φιλοσοφία. Self service, πιο μικρό και πιο οικονομικό, είναι περισσότερο για pit stop μετά την δουλειά ή πρίν το ποτό παρά για έξοδο για φαγητό. Στεγάζεται κοντά στην Πανόρμου, εκεί που μέχρι πρότεινος ήταν τα Simply Burgers.

Liked:
1) Οτι κράτησε τους υπαλλήλους της προηγούμενης επιχείρησης. Εν καιρώ κρίσης είναι σημαντικό.
2)Την σάλτσα από τα chicken nuggets
3)Την ανοιχτή κουζίνα
4)Οτι ενέταξε στο menu του τα mac 'n' cheese
5)Την σαλάτα με τα ανάμεικτα λαχανικά και το κοτόπουλο
6)Τις πατάτες φούρνου
7)Τις πραγματικά χαμηλές τιμές του.
8)Το υπεροχότερο ανάμεικτο παγωτο μηχανής που έχω φάει. Σοβαρά, το καλοκαίρι θα βαρεθουν να με βλέπουν.

Didn't really like:
1) Τον λευκό σκληρό φωτισμό. Από ένα σημείο και μετά κούρασε τα μάτια μου.
2)Ότι το μοσχαρίσιο burger του ήταν λίγο βαρύ και αρκετά αλμυρό. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το καθάρισα σχεδόν αστραπιαία,κατέληξα να πίνω νερά μέχρι τις 4 το πρωι. Την δεύτερη φορά που πήγα πάντως και πήρα όλα τα υπόλοιπα κοιμήθηκα ακαριαία.

on tour: Γαλαξείδι

Δεν ξέρω για ποιό λόγο, αλλά αυτό το μέρος από τότε που ήμουν πιτσιρίκι μου είχε κάτσει στραβά. Λίγο το περίεργο όνομα του, λίγο ότι μου χε πέσει η καταστροφή του από τον Κιουταχή σε απροειδοποίητο διαγώνισμα και ήμουν αδιάβαστη, δεν μου είχε κινήσει ποτέ την περιέργεια να το επισκεφτώ. Όταν τελικά η μοίρα (και το γεγονός ότι έχω οργώσει ήδη την μισή Ελλάδα) με έφερε εκεί η έκπληξη ήταν παραπάνω από ευχάριστη. Αν είσαι παντελώς αγεωγράφητος και κοιμόσουν και στην διαδρομή, πιστεύεις πιο εύκολα οτι σε φέρανε σε νησάκι παρά κάπου στην Ρούμελη. Προκειται για ένα λιμανάκι με διατηρητέα καπετανόσπιτα, πλακόστρωτα και πλατείες με φοίνικες, στο πιο απάνεμο σημείο της Στερεάς Ελλάδας. Κι επειδή τα αλευρομουτζουρώματα και το τριήμερο της Αποκριάς είναι κοντά, ίσως τα παρακάτω σας φανούν χρήσιμα.

Που θα βολτάρετε: Εκτός απο τα σοκάκια με το πλακόστρωτο, αξίζει να πάτε και μια βόλτα στο δασάκι, στα όρια του οικισμού. Το δασάκι αυτό το έφτιαξαν οι κάτοικοι του Γαλαξειδίου γύρω στο 1920 και είναι πια δύσκολο να πιστέψεις ότι κάποτε αυτό το σημείο ήταν άγονο. Μέσα στο δασάκι έχει ένα εκκλησάκι και στο τέλος του δρόμου είναι το παλιό Ξενία που λειτουργεί ως σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Μέσα στην πόλη είναι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου με το πιο εντυπωσιακό τέμπλο που έχω δει και τις ιδιαίτερες αγιογραφίες στους τοίχους, καθώς και το Ναυτικό Μουσείο, που λέγεται ότι είναι από τα πιο ενδιαφέρονται στην Ελλάδα. Όσον αφορά τις πιο μακρινές βόλτες, πολύ κοντά είναι οι Δελφοί στους οποίους αξίζει να πάτε μια βόλτα, τόσο για τον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο, όσο και για καφέ ή φαγητό με θέα τον μεγαλύτερο ελαιώνα της Ευρώπης. Στην άλλη πλευρά του νομού είναι το φράγμα του Μόρνου, μια τεράστια λίμνη την οποία μπορείτε να γυρίσετε περιμετρικά με το αυτοκίνητο και να δείτε εναλλαγές τοπίου, γεφυράκια, καταρράκτες, ακόμα και χωριά. Φυσικά, θα περάσετε πάνω από το φράγμα το οποίο είναι πανύψηλο και άκρως εντυπωσιακό. Ανθρωπο μάλλον δεν θα δείτε, αρνάκια, κατσικάκια, μοσχαράκια και γουρουνάκια όμως θα συναντήσετε μπόλικα.

Που θα φάτε/πιείτε/ξαποστάσετε: Μέσα στην πόλη θα πάτε στον Μπεμπελή. Ανοίγει μόνο χειμώνα, είναι ευγενέστατος και ξέρει να μαγειρεύει. Εξαιρετική ήταν η μελιτζάνα σε φύλλο κρέπας, το τυρόψωμο, η σαλάτα του μαγαζιού που μόνο τον σερβιτόρο δεν είχε μέσα, ενώ οι γύρω μας έπαιρναν ένα πιάτο με χοιρινό και λιωμένο τυρί το οποίο λόγω φυσικής απέχθειας στο χοιρινό δεν δοκίμασα. Το γλυκό που μας έφερε στο τέλος δεν έχω ιδέα τι ήταν, αλλά δεν πρόλαβα να το αναλύσω γιατί το εξαφάνισα. Η γαστριμαργική έκλπηξη της εκδρομής όμως κρυβόταν στην Ιτέα. Ο Λιάπης ανοίγει μόνο βράδυ και αν δεν έχετε κλείσει τραπέζι πιθανότατα να μην βρείτε να κάτσετε. Οι λόγοι είναι τρεις: οι κάτοικοι της Ιτέας φοράνε τα καλά τους και βγαίνουν για φαγητό, οι τιμές του είναι εξωπραγματικά χαμηλές και το κοντοσούβλι του είναι το καλύτερο που έχω φάει. Κάνει κοντοσούβλι κοτόπουλο, προβατίνα και άλλα δύο που δεν τα πρόσεξα (νομίζω κατσίκι και χοιρινό). Στην ζωή μου, δεν έχω ξεκοκαλίσει στην κυριολεξία άλλο πιάτο έτσι. Πήραμε δύο ορεκτικά, δύο κοντοσούβλια, σαλάτα και πατάτες, όλα πεντανόστιμα, και πληρώσαμε κάτι τύπου 22 ευρώ μαζί με το κρασί. Νομίζαμε ότι έχει κάνει λάθος στο λογαριασμό και του αφήσαμε 5 ευρώ tip!! Για ουζάκι ή για καφέ πολύ ωραίο είναι το Μπρίκι σε ένα φαρδύ πεζοδρομάκι στο Γαλαξείδι (που βλέπει λιμανι όμως) και το προτιμούν οι ντόπιοι. Για ποτό πήγα, νευρίασα κι έφυγα, καθώς διάλεξα ένα πολύ ωραίο μαγαζάκι, που δεν βάραγε πολύ δυνατά την μουσική. Έκτος του γεγονότος ότι είχε τιμές πιο ακριβές και από Αθήνα, το οποίο ήμουν πρόθυμη να το καταπιώ, χρέωνε 2 ευρώ τους ξηρούς καρπούς!! Εξαφανίστηκα, απλά.

S.O.S. tip: Κυριακή μεσημέρι τα εστιατόρια είναι κλειστά σε Ιτέα και Λιδωρίκι. Κατευθυνθείτε προς Γαλαξίδι ή Δελφούς για μεσημεριανό.

Τι να προσεξετε όταν κλείνετε δωμάτιο: Κάτι που είχα χρόνια να συναντήσω και για τόσο ακριβά δωμάτια μου εκανε κακή εντύπωση. Επειδή τα περισσότερα ξενοδοχεία ήταν παλιά καπετανόσπιτα, το μπάνιο είναι πολύ μικρό γιατί είναι στην ουσία προσθήκη στο δωμάτιο. Κατα μια ηλίθια τακτική του '70 πολλά ξενοδοχεία έχουν την βρύση και το τηλέφωνο του μπάνιο σε μια γωνία χωρίς καμπίνα, κουρτίνα ή τοιχωματάκι. Τα νερα λοιπόν τρέχουν στην αποχέτευση που είναι στην άλλη άκρη του μπάνιου κι εσείς τα κάνετε όλα εκεί μέσα Λιμνούπολη. Αν δν υπάρχει φωτογραφία που να φαίνεται καθαρά η ντουζιέρα και σας ενοχλεί όσο εμένα να δίνετε 50+ ευρώ την ημέρα για να κάνετε ντους μαζί με τον νιπτηρα, το καζανάκι και το πιγκάλ, καλύτερα να κλείσετε σε ξενοδοχεία με ευκρινείς φωτογραφίες του ντους ΣΕ ΚΑΘΕ δωμάτιο.

Μονοήμερη: Ακροκόρινθος

Το καλοκαίρι που μας πέρασε πραγματικά σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο ήμουν στην Πελοπόννησο. Για δύο πράγματα αναρωτιώμουν: πότε θα μας ρώταγε κανένας υπάλληλος των διοδίων τι κάνουμε πάλι εκεί και τι ήταν αυτό το κάστρο που έβλεπα στην κορυφή του βουνού μόλις περνάγαμε τα διόδια της Κορίνθου κι αν ήταν επισκέψιμο. Είναι ο Ακροκόρινθος και όχι μόνο είναι επισκέψιμος αλλά τον περισσότερο καιρό μπαίνεις δωρεάν.Επειδή ελάχιστες καστροπολιτείες της Ελλάδας έχω αφήσει στην ησυχία τους,με την πρώτη ευκαιρία φρόντισα να πάω. Είναι πραγματικά σαν να βγήκε από το Game of Thrones. Τεράστιο,οι οχυρώσεις,τα σκαλιά και το λιθόστρωτο που οδηγει στο κάστρο σχεδόν άθικτα,καθώς και κάποιες εκκλησίες, προμαχώνες και κτήρια μέσα στο κάστρο.

Λίγη ιστορία/μυθολογία: Η πρώτη οχύρωση της πόλης πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στον 7ο-6ο αιώνα π.Χ. από τους Κυψελίδες. Σύμφωνα με τον μύθο ο πρώτος κύριος του κάστρου ήταν ο Βελλερεφόντης,ο οποίος και το αφιέρωσε στην θεά Αφροδίτη. Ο Σίσυφος κατάφερε να φέρει νερό στην πόλη ως αντάλλαγμα από τον Ασωπό,στον οποίο είχε αποκαλύψει που κράταγε ο Δίας την κόρη του. Το κάστρο κατα καιρούς πέρασε από τα χέρια Ρωμαίων, Βυζαντινών, Ιωαννιτών ιπποτών, Ενετών και φυσικά Οθωμανών. Το 1210, όταν καταλαμβάνουν το κάστρο οι Φράγκοι, ο υπερασπιστής του Λέων Σγουρός αυτοκτονεί έφιππος από τα τείχη. Το κάστρο αλλάζει συνεχώς χέρια μέχρι που καταλήγει στον Θεόδωρο Παλαιολόγο που το πουλάει στους Ιωαννίτες Ιππότες. Το 1404 το επέστρεψαν όμως οι άνθρωποι. Μετά περιέρχεται σε οθωμανικά χέρια, μετά σε ενετικά, μετά πάλι στους Τούρκους, μέχρι που το 1827 το "περιλαμβάνουμε" εμείς.

Τι άλλο μπορείτε να δείτε: Την Αρχαία Κόρινθο. Προσεγμένος αρχαιολογικός χώρος, ισάδα (γιατί στον Ακροκόρινθο κουτρουβαλάς λίγο, το λιθόστρωτο δε, γλιστράει ελεεινά) και αρκετά μεγάλη έκταση. Εκεί θα δείτε ερείπια ρωμαϊκής αγοράς, τον ναό του Απόλλωνα και θα επισκεφτείτε το μουσείο για να περιεργαστείτε στην σκιά τα ευρύματα των ανασκαφων.

Που θα φάτε: Αν και πολλοί προτείνουν Επίδαυρο ή Λουτράκι, εμείς είπαμε να δοκιμάσουμε την κουζίνα των σύγχρονων Κορίνθιων και πήγαμε στην Αυλή, στην Κόρινθο. Μαγαζί προσεγμένο και ήσυχο,το λες και μίνιμαλ σε σχέση με ότι κυκλοφορεί στην επαρχία, προκειται για εσωτερική αυλή μικρού παλιού νεοκλασσικού. Πήραμε σαλάτες, ορεκτικά ποικιλίες κρεατικών και συκώτι, για το οποίο μας είχαν πει τα καλύτερα. Τα κρέατα κι οι σαλάτες ήταν εξαιρετικά, το τζατζίκι σκληροπυρηνικό, όλα τα υπόλοιπα ορεκτικά συμπαθητικά. Αν είχαν και πατάτα τηγανητή κομμένη στο χέρι, θα τους υιοθετούσα. Όλη την φασαρία στο μαγαζί εμείς την κάναμε, αλλά παρά την διαγωγή μας, μας κέρασαν και ατομικό γαλακτομπουρεκάκι στο τέλος. Σκάσαμε στο φαί πληρώνοντας 15 ευρώ το άτομο και παίρνοντας 2 doggy bags μαζί μας γεμάτες κρέατα. Να πάτε!

Που δεν θα φάτε: Στην ταβέρνα/καφέ/πολυεργαλείο ακριβώς κάτω από τον Ακροκόρινθο που έχει χειρόγραφο κοστολόγιο σε τσατρα πάτρα αγγλικά έξω από την τουαλέτα και σου χρεώνει την χρήση 50 λεπτα. Το είδα και μου γύρισε το μάτι. Βρε ουστ!!

Για την χώνεψη: Βόλτα στην χειμερινή, άδεια παραλία της Κορίνθου.

Zoe's Premium Latteria ή η επιστροφή του γαλακτοπωλείου

     Μια φορά κι έναν καιρό (όχι τόσο παλιά όσο νομίζουμε), ο μέσος Αθηναίος προμηθευόταν το γάλα του από τον πλανόδιο γαλατά, ο οποίος είχε δικά του ζωάκια. Όταν απαγορεύτηκε η πώληση γάλακτος από πλανόδιους οι περισσότεροι γαλατάδες άνοιξαν γαλακτοπωλεία, από όπου προμήθευαν τον κόσμο με γάλα, βούτυρο, τυρί, ρυζόγαλα και κρέμες. Συνήθως είχαν και τραπεζάκια όπου προσέφεραν καφέ, πίτες και γαλακτομπούρεκα. Το βιομηχανοποιημένο γάλα αλλά και η ιλιγγιώδης ανάπτυξη της Αθήνας σχεδόν τους εξαφάνισε. Χρόνια μετά, αφού βαρεθήκαμε να βάζουμε στο γάλα ότι βλακεία μας ερχόταν για να το πιούμε, αρχίσαμε να ψάχνουμε γάλα που δεν έμοιαζε με νερό και είχε γεύση γάλακτος. Με φωτεινή εξαίρεση το American Farm School που είναι εξαιρετικό, αλλά για να το βρεις πρέπει να κάνεις χιλιόμετρα και την έντιμη προσπάθεια της εταιρείας 'Oλυμπος, για να βρεις πραγματικό γάλα στην Αθήνα έπρεπε να έχεις γνώση, επιμονή και χρόνο για ψάξιμο. Έπρεπε λοιπόν, το παραδοσιακό γαλακτοπωλείο να μεταλλαχθεί λίγο για να καλύψει την ανάγκη μας για πραγματικό γάλα. Κι αν δεν έχει ο ιδιοκτήτης του Zoe's Premium Latteria τα δικά του ζωάκια, δεν πειράζει, φέρνει γάλα, γιαούρτι και ρυζόγαλα από μικρές επιχειρήσεις από όλη την Ελλάδα, για να διαλέξεις. Not bad at all.

   Η Zoe's Premium Latteria βρίσκεται μέσα στο κέντρο της Αθήνας, Ακαδημίας και Ομήρου. Είναι λιτή και φωτεινή, με άνετες καρεκλίτσες και λευκά τραπεζάκια. Προσφέρει γάλα, γιαούρτι, κρέμες και ρυζόγαλα από μικρές βιομηχανίες της Ελλάδας, είτε για να κάτσεις εκεί, είτε για να πάρεις μαζί σου. Φτιάχνει επίσης και φανταστική τυρόπιτα (καθώς και άλλες πίτες), τίμιο γαλακτομπούρεκο και σάντουιτς. Επίσης σε άλλη βιτρίνα έχει και μαγειρευτά πιάτα ημέρας τα οποία φτιάχνονται εκεί, σε ανοιχτή κουζίνα, φυσικά. Ο καφές είναι επίσης από μια μικρή εταιρεία, το τσάι από το "Τσάι" και οι χυμοί φρεσκοστυμμένοι. Φιλοδοξεί σύντομα να ανοίξει και τον πάνω όροφο, έχει ευγενέστατο σέρβις, πολλή ησυχία και μεγάλα παράθυρα. Προσανατολίζεται σαφώς στο να γίνει στέκι ημέρας, θέλει να προσφέρει ένα πιο ελληνικό πρωινό στον αντίποδα της λαίλαπας του brunch, με καλό γάλα, χυμούς και γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού, αλλά μεσημεριανό που μοιάζει σπιτικό σε προσιτές τιμές (5-6 ευρώ).  Φυσικά όμως, θέλει να διατηρήσει το κύριο χαρακτηριστικό των παλιών γαλακτοπωλείων: την συστηματική πώληση τόσο σε καθήμενους όσο και σε περαστικούς πελάτες. Γάλατα, γιαούρτια, τυριά αλλά και γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, μέλι μέχρι και λικέρ περιμένουν συσκευασμένα να τα πάρεις σπίτι σου, αλλά εσύ κάθεσαι και χαζεύεις αμέριμνος τον κόσμο πίνοντας τσάι καραμέλα που πάει με το γαλακτομπούρεκο ή ένα από τα καλύτερα σοκολατούχα γάλατα της Ελλάδας, σερβιρισμένο σε κομψό γυάλινο ψηλό ποτήρι. Οι τιμές είναι προσιτές, το περιβάλλον καθαρό, αξιοπρεπές και ήσυχο, ό,τι πρέπει για να ξεκινήσεις την μέρα σου ομαλά, όπως τότε που σου έφτιαχνε πρωινό η μαμά σου και το μεγαλύτερο άγχος σου ήταν να μην σε σηκώσουν και πεις μάθημα στην Γεωγραφία. Κάνει και delivery στα πέριξ, ιδανικό για τις δύσκολες μέρες στο γραφείο που θα θελες να είναι η μαμά σου κάπου να σε κανακέψει- ή να σε αναγκάσει να πιεις το γάλα σου...

Tortuga: Slow food- fast food εν Αθήναις

Το κίνημα του slow food το ξέρω και το παρακολουθώ περίπου μια δεκαετία πρίν γίνει mainstream. Όλα ξεκίνησαν από έναν Ιταλό που νευρίασε όταν είδε ένα πανέμορφο κτήριο στην πόλη του να μετατρέπεται σε McDonalds. Αποφάσισε λοιπόν να δημιουργήσει ένα κίνημα με trademark ένα σαλιγκάρι, ενάντια στην  δικτατορία του έτοιμου, κακής ποιότητας και μαζικής παραγωγής φαγητού και να εστιάσει στις φρέσκες πρώτες ύλες, στα σπάνια εδέσματα κάθε τόπου και στην παραγωγή φαγητού a la minute. Κι αν νευρίασε τόσο ώστε να δημιουργήσει παγκόσμιο κίνημα στην θέα των McDonalds μάλλον στην θέα του μικροσκοπικού μαγαζιού στο Παγκράτι θα φούσκωνε από υπερηφάνια. Βασισμένο στις αρχές του slow food αλλά εκπληκτικά γρήγορο στο service, το Tortuga με έμβλημα ένα άλλο αργό ζωάκι, την χελώνα, ήρθε με τις τορτίγιες του για να κατακτήσει μια από τις πρώτες θέσεις στην καρδιά μας, ό δρόμος για την οποία περνάει μόνο από το στομάχι μας.

Ο χώρος είναι μικρός αλλά λειτουργικός, με πολύ χρώμα, πάγκους για να φας και φυσικά ορθάνοιχτη κουζίνα για να πείσει και τους πιο δύσπιστους για την διαφάνεια της διαδικασίας. Και ναι, κάνει ότι υπόσχεται. Οι τορτίγιες δεν είναι ετοιματζίδικες, ψήνονται εκείνη την ώρα, οι γεμισεις είναι μαγειρευτές (σιγομαγειρεμένες για την ακρίβεια) και χειροποίητες και οι πατάτες είναι Νάξου, δηλαδή από την καλύτερη ελληνική ποικιλία. Και σε αυτό το σημείο θέλω να βροντοφωνάξω ότι τηγανίζουν τις πατάτες τους ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ. Πρώτα βρασμένες για να είναι τραγανες μέχρι μέσα, και πασπαλισμένες με πάπρικα. Το μενού επιμελήθηκε ο Marko Rossi, οι γεμίσεις είναι έξι: tagine μοσχάρι, κεμπάπ, κοτόπουλο κάρι, χοιρινή πανσέτα, φρέσκο τυρί (που το φτιάχνουν οι ίδιοι) και κροκέτα μανιταριών. Εγώ διάλεξα το κοτόπουλο το οποίο για τα 4,60 του ήταν αρκετά μεγάλο, χορταστικό και φυσικά νόστιμο. Μου άρεσε επίσης ότι ακολουθεί την μίνι τάση των τελευταίων ετών που προσπαθεί να εντάξει τις σούπες στην καθημερινότητα μας και να μας ξεκολλήσει από την παραδοσιακή (και ολίγον σιχαμένη) ψαρόσουπα/κοτόσουπα/φιδέ που τρώμε μόνο όταν αρρωστήσουμε. Με 3 ευρώ μπορείτε να απολάυσετε την σούπα ημέρας, ενώ αν η πείνα σας δεν σταματάει στο αλμυρό, υπάρχει πάντα και το γλυκό ημέρας.

Βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο, δίπλα από το Chelsea και σε απόσταση αναπνοής από τον πιο όμορφο και ήσυχο πεζοδρομημένο δρόμο της Αθήνας, την Εμπεδοκλέους, οπότε προσφέρεται για την λιγούρα μετά (ή ενδιάμεσα) από τα ποτά ή μετά από χαλαρή περιπατητική βόλτα σε Παγκράτι-Μετς. Πλέον κάνει και delivery (με ελάχιστη παραγγελία 7 ευρώ), οπότε αν μένετε ή δουλέυετε κάπου εντός εμβέλειας μπορείτε να απολάυσετε την τορτιγια σας χωρίς καν να κουνηθείτε. Ανοιχτό από τις 2 το μεσημέρι και μετά. Enjoy!

Just visited:Καλαμάκι Πεϊνιρλί του Σπύρου

     Το είχα δει σε ένα άρθρο χαζολογώντας στο internet και μου έτρεχαν για κάνα μήνα τα σάλια. Μετά από παρακάλια, απειλές και υποχθόνια επίκληση στο φιλότιμο, έπεισα το πρώτο κύμα φίλων να με συνοδεύσει. Το μαγαζί μικρό, λιτό και καλόγουστο, με την κουζίνα ανοιχτή κατά το trend της τελευταίας 10ετίας, να μην μένει τίποτα κρυφό και να μην αμφιβάλλεις για το πόσο a la minute είναι αυτό που σου σερβίρουν. Ανα 3 λετπά το τηλέφωνο τους χτυπάει για τηλεφωνικές παραγγελίες. Πάλι καλά γιατί αν όλοι αυτοί ερχόντουσαν στο μαγαζί, για να βρεις να κάτσεις θα έπρεπε να βάλεις μέσον.
     Σου έρχεται ο κατάλογος και δεν ξέρεις τι να πάρεις. Από όρεκτικά δοκίμασα τις μελιτζάνες με την σάλτσα από ντομάτες φούρνου και γιαούρτι και ήταν πολύ ελαφρύ και καθόλου λαδερό. Την πρώτη φορα που πήγα πήρα το vegeterian πεϊνιρλί και, επειδή δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, του κότσαρα κι ένα καλαμάκι κοτόπουλο από πάνω. Η ισσοροπία ζύμης γέμισης ήταν ιδανική, ούτε σε μπούκωνε ψωμί, ούτε ήταν σαν πίτσα με τοιχωματάκια, τα υλικά ήταν φρέσκα και έδεναν μεταξύ τους, αλλά το συστατικό που με ενθουσίασε ήταν το καλαμάκι κοτόπουλο. Καταρχήν ήταν εξαιρετικής ποιότητας σαν κρέας. Ούτε ίνες, ούτε λίπη, ούτε νεύρα, καθαρό φιλετάκι. Κατά δευτερον παρόλο που το είδα, ψήθηκε μπροστά μου στα κάρβουνα, ήταν μαλακό και ζουμερό και καλοψημμένο και ειχε πιάσει καθόλου τσίκνα από τα κάρβουνα.
    Η αλήθεια έιναι ότι δεν περίμενα ότι θα είναι τέτοια βάρκα. Το ότι μου άρεσε τόσο αλλά δεν κατάφερα να το φάω όλο συγκαταλέγεται στις μεγάλες νίκες του μαγαζιού και στις μεγάλες προσωπικές μου ήττες.  Αποφασισμένη να μη το αφήσω να περάσει έτσι πήγα ξανά (αυτή τη φορά οι παρέες μου ήταν πιο πρόθυμες να με ακολουθήσουν) και πήρα το πεϊνιρλί μπουγιουρντί, επίσης με ένα καλαμάκι κοτόπουλο από πάνω και κάπου εκεί νομίζω ότι βρήκα τον χειμερινό μου έρωτα. Πήρα και το αίμα μου πίσω γιατί δεν άφησα ούτε ψιχουλάκι οπότε θεωρώ την νίκη μου διπλή. Μετά ήρθε ο λογαριασμός και εκεί γελάσαμε όλοι γιατί 5 άτομα δώσαμε 35 ευρώ μέ αναψυκτικά. Προσωπικά για να φάω και να χορτάσω έδωσα 5 ευρώ, το τοποίο συνεπάγεται με τα ίδια λεφτά που θα έδινα σε σουβλατζίδικο, με ποιότητα σαφώς ανώτερη της μέσης σουβλακερί και σε περιβάλλον που δεν μυρίζει λαδίλα, δεν έχει στην διαπασών ποδοσφαιρικό αγώνα και οι καρέκλες δεν μοιάζουν με αυτές στις οποίες έπινε τις μπύρες του ο Τσάκωνας στις ταινίες του '80. Νομίζω ότι ανακάλυψα φλέβα χρυσού....

Γειτονιές της Αθήνας part 2: Κουκάκι

Μία από τις 3 ανερχόμενες περιοχές της Αθήνας, ζούσε στην σκιά της Πλάκας και του Μοναστηρακίου μέχρι να ανοίξει το Μουσείο της Ακρόπολης, αλλά τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει έναν ιστό καταστημάτων, εστιατορίων, καφέ και μπαρ, τα οποία δεν είναι τουριστικά (αλλά είναι ενδιαφέροντα για τον εναλλακτικό τουρίστα), κρατάνε σε γενικές γραμμές τον χαρακτήρα της περιοχής και σέβονται και υποστηρίζουν την «γειτονιά», που στην Αθήνα τείνει να εκλείψει ως έννοια.

Τα trivia: Η περιοχή Μακρυγιάννη πήρε το όνομα της από τον γνωστό ήρωα της επαναστάσεως…που μετά λέγεται ότι διέπρεψε ως τοκογλύφος και η συνοικία ήταν ολωσδιόλου δική του. Η ευρύτερη περιοχή του Κουκακίου πήρε το όνομα της από την βιοτεχνία κρεβατιών του Κουκάκη που λειτουργούσε προπολεμικά στο ύψος του Φιξ.

Τα βασικά: Οι κύριοι άξονες στους οποίους θα κινηθείτε στο Κουκάκι είναι 3. Οι πεζόδρομοι Γ. Ολυμπίου και Δράκου και ο κεντρικός της Βεΐκου που τους τέμνει.

Που θα φάτε: Αν θέλετε κάτι πιο προσεγμένο και formal αλλά όχι και Διόνυσο, θα πάτε στο Μάνη Μάνη, Υπέροχο νεοκλασικό, ωραίο φαγητό, λογικές τιμές και άψογο service. Αν θέλετε να φάτε burger θα πάτε στο Tiki, σχεδόν απέναντι. Ωραίο μαγαζί, μάζευε κόσμο πριν γίνει η Βεΐκου mainstream, λειτουργεί και ως bar-ακι με καλά Live, αλλά απογευματάκι με λιακάδα όξω και ένα burger συγκινεί πολύ περισσότερο την υποφαινόμενη κοιλιόδουλη. Μεζεδάκια στην «Σβούρα» στον πεζόδρομο της Ολυμπίου.. Από τα μαγαζιά που δεν φωνάζουν (δηλαδή έχουν κάτι να πουν), μικρό συμπαθητικό και για καφέ άλλα και για κάνα ρακόμελο. Δοκιμασμένο και χορταστικό και το Mystic Pizza με φοβερές πίτσες και μακαρονάδες από αλεύρι κάναβης. Αν βρείτε να κάτσετε, θα φάτε καλά και φτηνά στο συνεταιριστικό Ποτάμι στο τέρμα της Ολυμπίου, ενώ το ολοκαίνουργιο Μπελ Ρεϋ σχεδόν δίπλα ευελπιστεί εκτός από ποτά να σερβίρει και το κατιτίς του. Επιφυλάσσομαι, κριτική μόλις οριστικοποιηθεί το μενού. Η Αυλή είναι διάσημη για την τοστάδα της, αλλά είναι πολύβουη και φασαριόζικη ώρες-ώρες, την προτιμώ καθημερινές. Στο μέγα ερώτημα «που τρώνε σουβλάκι οι μόνιμοι κάτοικοι» μου απάντησαν στον Καλύβα, αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να διαμορφώσω άποψη.

Που θα πιείτε καφέ/μπύρες/κρασί: Είναι αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση που πολύ κόσμο τον βολεύει, γιατί ξεκινάει με τον ένα και καταλήγει στο άλλο - εμένα όχι γιατί κάπου ανάμεσα στον καφέ και στη μπύρα μεσολαβεί ένα βόδι που πρέπει να φάω. Για χαλαρό ποτό/καφέ λοιπόν, μου άρεσαν πάρα πολύ ο Μπαμπάς (το οποίο με χαρά ανακάλυψα ότι έχει και φαγητό, το Συγκρουόμενο και ο "Monsieur Barbu" που δημιουργούν μια πιο ήσυχη και συμπαθητική γωνία, στην οδό Φαλήρου. Φυσικά θα πάτε στην Pulp για φτηνές τσέχικες μπύρες (και πολύ κάπνα). Για πιο εκλεπτυσμένους ουρανίσκους υπάρχει το άκρως ενδιαφέρον Wine Point, από τα πρώτα wine bars της Αθήνας παρακαλώ! Αν περάσετε από κει πρωί, θα επισκεφθείτε το «Μαμά Ψωμί», που εκτός από το προφανές προσφέρει πίτες, μάφιν και λοιπές λιχουδιές, για να πάρετε στο χέρι και να βολτάρετε.

Που θα ψωνίσετε: Το πιο ύπουλο μέρος για αγορές. Για αρχή θα πάτε να χαζέψετε στην γκαλερί της κυρίας Μαρνέρη, όπου υπάρχουν συλλογές εικαστικού χειροποίητου κοσμήματος, με πολύ εντυπωσιακά κομμάτια, τα οποία φυσικά είναι προς πώληση και απευθύνονται σε όλα τα βαλάντια. Το ακριβώς επόμενο μαγαζί στην οδό Λεμπέση είναι το Skoomoky το οποίο εκτός από σαπούνια με φελτ έχει και κάτι φανταστικά ξύλινα μπολ που μοιάζουν με βάση σβούρας (θέλω να τα πάρω όλα!). Λίγο πιο κάτω είναι το Artshot το οποίο επίσης ενδείκνυται για χάζεμα . Πάνω στην Βεΐκου υπάρχουν το «ψιτ!», και το Sous Sol σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους, όμορφα, φωτεινά και φροντισμένα στα οποία θα βρείτε χειροποίητα κοσμήματα, σαπούνια, lip balm, κούπες και λοιπά τζουρτζουλίδια, ιδανικά για δώρα. Ειδικά στο Sous Sol θα βρείτε μοναδικά δικά τους έπιπλα και τον Μέλιο, το πιο γλυκό οικόσιτο σκυλάκι της περιοχής. Αρκετά πιο κάτω βρίσκεται το Tintinnabulum το οποίο επεκτείνεται και δίπλα, με ωραία χειροποίητα σημειωματάρια, παλιές καρτ ποστάλ και κεριά μέσα σε παλιά φλιτζανάκια. Το αμέσως προηγούμενο μαγαζί (που η μνήμη μου έχει διαγράψει το όνομά του), έχει τις πιο ωραίες χειροποίητες κορνίζες που έχω δει (κι έχω ερωτευτεί μια κατακόκκινη, αχαχ). Μην ξεχάσετε να αγοράσετε κάτι από το shοp της Action Aid. Για ρούχα θα δείτε στην Φαλήρου και στην Βείκου σε μαγαζάκια μικρά με ρούχα συμπαθέστατα, αλλά όχι επώνυμα.

Ειδική μνεία: Στα κτήρια, σε μικρά πεζοδρομάκια και στις παλιές ταμπέλες του Ε.Β.Ε. Κουκακίου που δεν άντεξα, τις φωτογράφισα και σας τις παραθέτω.