Οι καλύτερες κρέπες της Αθήνας

Αντικειμενικά, οι καλύτερες κρέπες της Αθήνας είναι αυτές που φτιάχνω εγώ σπίτι μου με ντομάτα και μοτσαρέλα (η συνταγή στο τέλος της ανάρτησης). Για όσους από εσάς δεν έχετε την τύχη να με έχετε φίλη και βαριέστε να μαγειρέψετε, η λύση είναι απλή. Θα πάτε σε ένα από τα παρακάτω μαγαζιά.

Au grand zinc: Στην Μπενάκη ψηλά. Έχει μαρμάρινα τραπεζάκια σε μπορντώ φόντο που σε κάνουν να νιώθεις λίγο σαν intellectual νιάτο των 90's, με απαλή αλλά ωραία μουσική. Οι κρέπες του, και οι αλμυρές και οι γλυκιές, είναι πολύ νόστιμες, σε λογικές τιμές, με πρωτότυπους συνδυασμούς γεύσεων και πολύ ελαφριές.

Ρωξάνη: Πίσω από την Πλατεία Καρύτση. Ίσως η πιο γκουρμέ κρέπα στο χέρι. Υπάρχουν διάφορα διαλεχτά υλικά για να βάλεις στην κρέπα σου, όπως προσούτο, ρόκα, μοτσαρέλλα και cheddar, καθώς και φρεσκοτριμμένο πιπέρι, κατευθείαν από το μύλο πιπεριού. Η κρέπα είναι ικανού μεγέθους και το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις είναι το που θα βρεις να κάτσεις για να την απολάυσεις με την ησυχία σου.

Παραμύθι. Στην Γλυφάδα μεν, μακριά από το κέντρο που γίνεται το σύστριγγλο δε. Διώροφο με ωραία αυλή για το καλοκαίρι και εσωτερικό διάκοσμο φουλ στις τοιχογραφίες. Πίτερ Παν, Τινκερμπελ, νομίζω και Πινόκιο είναι λίγες από τις φιγούρες που απεικονίζονται. Ο κατάλογος στο ίδιο πνεύμα, κάθε κρέπα έχει και διαφορετικό όνομα ήρωα παραμυθιού. Έχετε και την επιλογή η κρέπα σας να γίνει ολικής αλέσεως ή αν είναι γλυκιά, με ζύμη σοκολάτας.

Αμάλθεια: Στην Τριπόδων στην Πλάκα. Λίγο τουριστική και λίγο ακριβή, αλλά το γαλακτοπωλείο slash κρεπερί κάνει καλό γαλακτομπούρεκο και ακόμα καλύτερες κρέπες. Δεν θυμάμαι ποια ήταν αυτή που είχα πάρει πάντως ήταν λεπτή, ελαφριά και με spring roll sauce από πάνω.

Amouage: Στην στοά Κοραή. Δεν μένει μέχρι αργά το βράδυ ανοιχτός πια, δυστυχώς. Η κρέπα του με μερέντα και μαλακό cookie σοκολάτας είναι ικανή να με κατεβάσει στο κέντρο ακόμα και αυτή τη στιγμή που γράφω. extra plus το έξυπνο θηκάκι που σας επιτρέπει να την φάτε στο χέρι χωρίς να λουστείτε με την γέμιση.

Και τώρα η συνταγή μου:

Κρέπες με ντομάτα και μοτσαρέλα

Υλικά:

10 φύλλα κρέπας

1 μπαλίτσα μοτσαρέλα των 200 γραμμαρίων

3 ντομάτες

ελαιόλαδο

1 σφηνάκι μπαλσάμικο

αλάτι

πιπέρι

θυμάρι

ζάχαρη

τριμμένο κασέρι

κρέμα γάλακτος

Εκτέλεση:

Κόβουμε τις ντομάτες και την μοτσαρέλα σε μικρα κυβάκια και τα βάζουμε σε μεγάλο μπολ. προσθέτουμε το μπαλσάμικο, 2 κουταλιές ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι, θυμάρι και έλαχιστη ζάχαρη. Στο κέντρο κάθε φύλλου κρέπας βάζουμε μια κουταλιά της σούπας γέμιση και διπλώνουμε στα 4. Βάζουμε τις κρέπες σε πυρέξ. Πασπαλίζουμε με τριμμένο κασέρι και περιχύνουμε με την κρέμα γάλακτος ώστε να καλυφθούν καλά οι άκρες. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 μέχρι να ροδίσουν. Σερβίρουμε ζεστές, αλλά τρώγονται ευχάριστα και κρύες.

Οι καλύτεροι λουκουμάδες της Αθήνας

Όσο περίεργη είμαι στο φαγητό,τόσο καλόβολη είμαι στα γλυκά. Έκτός από μόκα που έχει καφέ και δεν μου αρέσει,τρώω ακόμα και σκέτη ζάχαρη. Πρακτικα αυτό σημαίνει ότι όπου δω γλυκό μπουκάρω. Προσθέστε στην εξίσωση και το γεγονός ότι θεωρώ τους λουκουμάδες το καλύτερο πρωινό(παιδικό κατάλοιπο απο το καφενείο της θείας μου στην Άνδρο) και θα καταλάβετε γιατί η έρευνα για τους καλύτερους λουκουμάδες της Αθήνας έχει πάρει διαστάσεις διατριβής.

Κτιστακης: Το μόνο κακό αυτού του μαγαζιού είναι ότι βρίσκεται στην εξωτικη Σωκράτους. Χανιώτικοι λουκουμάδες, τραγανοί απέξω και γεμισμένοι με σιρόπι μέσα, σερβίρονται με κανέλα και σουσάμι από το 1912 μέχρι σήμερα. Είναι λίγο λιγωτικοί για όσους δν συμπαθούν πολύ την ζάχαρη,αλλά εγώ ποτε δεν άνηκα σε αυτήν την κατηγορία. Μια μεγάλη αγάπη γεννήθηκε.

Sugar Inn: Οι καλύτεροι λουκουμάδες με μερέντα που έχω φάει. Μικροί, σφαιρικοί, τραγανοί και σχεδόν αλάδωτοι, εξαφανίζονται σε δευτερόλεπτα και μένεις να προσπαθείς να εξαφανίσεις την λιμνούλα μερέντας με το πιρούνι.

Lukumami: Ολοκαίνουργιο μαγαζί με όλοκαίνουργιο concept. Ο δικός μας λουκουμάς συγχρωτίζεται με τα γαλλικά μπενιέ και τα ισπανικά τσούρος, καλυπτεται με γκουρμέ σως και σερβίρεται ανανεωμένος και κοσμοπολίτης. Η μεγαλύτερη επιτυχία του μαγαζιού είναι τα τσούρος, τα οποία όταν πήγα τα βούταγε ένας κουστουμάτος κύριος μπροστά μου σε μια παχύρρευστη σως σοκολάτας και ήμουν στο τσακ να παω να του βουτήξω ένα απο το χέρι. Επίσης το προσωπικό είναι συμπαθέστατο και ευγενέστατο.

Μελουκ: Το αγαπημένο μου concept μαγαζιού. Και κανονικοί αλλά και αλμυροί λουκουμάδες. Λύνεται αυτομάτως το πρόβλημα"που να παμε αφου εγω θέλω να φάω κι εσυ θέλεις γλυκό", ησυχάζεις και τσιμπιλογάς και από τον άλλον αν αλλάξεις γνώμη και τελικά πεινάς. Τους αλμυρούς τους λιγουρεύομαι ακόμα και τώρα που γράφω. Δν νομίζω οτι υπάρχει τρόπος να τους φτιάξεις και να μην είναι νόστιμοι.

Μπαλατσούρα: Οι πιο παραδοσιακοί λουκουμάδες από όλους. Στην Ιερά Οδό στο Αιγαλεω, σε ένα χώρο που θυμίζει παραδοσιακό καφενείο. Σερβίρονται στο μεταλλικό πιατάκι και έχουν τις ατέλειες που έχουν και οι λουκουμάδες της μαμας/γιαγιάς αλλά και την νοστιμιά τους. Η θαλπωρή του comfort food σε πλημμυρίζει και θες να παραγγείλεις και μια βανίλια υποβρύχιο. Αλλά ντρέπεσαι. Και δεν ξέρω κι αν έχουν.

Τι μας φταιει

Έχω δυο πολύ κακά στοιχεία. Το ένα είναι ότι δν μπορω να μην απαντήσω και το δεύτερο ότι επηρρεάζομαι από το περιβάλλον γύρω μου. Όχι από τους ανθρώπους, αλλά απο το κλίμα. Καλώς ή κακώς νιώθω οτι δν μπορω να γράφω για εστιατόρια,μπαράκια και cafe την ώρα που κάποιος δολοφονήθηκε,τουλαχιστον όχι χωρίς να εξηγήσω γιατί το κάνω. Βλέπω και το trolling και το cyber bullying να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις κ αποθαρρύνομαι. Από την μια, δν μπορώ να εξηγώ στον κάθε καημένο γιατί γράφω αυτό που γράφω,από την άλλη όταν ο άλλος θίγει την ακεραιότητα μου δν γίνεται να μην απαντήσω γιατί νιώθω ότι με εκθέτει. Έχω μάθει να μιλάω μόνο για αυτά που ξέρω και ότι γράφω, το ξέρω καλά. Να διαφωνήσει κάποιος μαζί μου είναι θεμιτό, να έχει αλλάξει ο μάγειρας ή οι τιμές σε μαγαζι που με ενθουσίασε και να μην το έχω πάρει χαμπάρι,να ζητήσω και συγγνώμη που το πρότεινα. Αλλά δεν πρόκειται να ανεχτω σχόλια ανθρώπων που διαφωνουν για να διαφωνήσουν. Βλέπω κάθε μέρα κόσμο στο δρόμο έτοιμο για καυγά, βρίζονται, φωνάζουν και ενίοτε πιάνονται στα χέρια. Τρομάζω με το πόσο ευκολα αρπάζονται όλοι. Στην αρχή μόνο διαδικτυακά, μετά και στην πραγματική ζωή. Άμα αρχίσεις να ξεφεύγεις, είναι πολύ εύκολο να πάρει αέρα η γλώσσα σου και μετά ακόμα πιο εύκολο να πάρει αέρα το χέρι σου. Οι γονείς μου ατύχησαν και οι δύο όχι μόνο να ζήσουν τον εμφύλιο,αλλα να τον ζήσουν και σε ηλικία που έχουν μνήμες από αυτόν. Συνειδητά, ούτε μίλησαν, ούτε μιλάνε, ούτε και πρόκειται να μιλήσουν ποτέ για αυτό. Δεν τον έζησαν ωραιοποιημένο και ηρωοποιημένο. Είδαν θηριωδίες και από τις δύο πλευρές και έκαναν βίωμα ότι ο διαχωρισμός και η πόλωση οδηγούν μόνο στον σπαραγμό. Είναι ωραίο να έχεις άποψη, ιδανικά, γνώμη κι είναι εποικοδομητικό να συζητάς, να διαφωνείς και να παθιάζεσαι. Αλλά όταν δεν ξέρεις πότε το παρατραβάς, είναι πρόβλημα. Όταν δεν καταλαβαίνεις γιατί είναι πρόβλημα, τότε μάλλον δεν έχει νόημα η οποιαδήποτε συζήτηση. Έχω άποψη και για τα κοινωνικά και για τα πολιτικά δρώμενα. Δεν θα την εκφράσω ποτέ δημόσια. Σε αντίθεση με πολλούς, δυστυχώς με τους περισσότερους, εμένα μου αρέσει να ασχολούμαι με όσα μας ενώνουν και όχι με όσα μας χωρίζουν. Γύρω από ένα τραπέζι είμαστε όλοι ίσοι, διαφορετικοί, αλλα ίσοι. Και κυρίως, είμαστε μαζί. Συγχωρείστε με λοιπόν για την ουδετερότητα του blog μου και της θεματολογίας του. Σε καμία περίπτωση δεν είναι απάθεια ή αδιαφορία. Από Δευτέρα θα είμαι και πάλι συνεπής.