Zoe's Premium Latteria ή η επιστροφή του γαλακτοπωλείου

     Μια φορά κι έναν καιρό (όχι τόσο παλιά όσο νομίζουμε), ο μέσος Αθηναίος προμηθευόταν το γάλα του από τον πλανόδιο γαλατά, ο οποίος είχε δικά του ζωάκια. Όταν απαγορεύτηκε η πώληση γάλακτος από πλανόδιους οι περισσότεροι γαλατάδες άνοιξαν γαλακτοπωλεία, από όπου προμήθευαν τον κόσμο με γάλα, βούτυρο, τυρί, ρυζόγαλα και κρέμες. Συνήθως είχαν και τραπεζάκια όπου προσέφεραν καφέ, πίτες και γαλακτομπούρεκα. Το βιομηχανοποιημένο γάλα αλλά και η ιλιγγιώδης ανάπτυξη της Αθήνας σχεδόν τους εξαφάνισε. Χρόνια μετά, αφού βαρεθήκαμε να βάζουμε στο γάλα ότι βλακεία μας ερχόταν για να το πιούμε, αρχίσαμε να ψάχνουμε γάλα που δεν έμοιαζε με νερό και είχε γεύση γάλακτος. Με φωτεινή εξαίρεση το American Farm School που είναι εξαιρετικό, αλλά για να το βρεις πρέπει να κάνεις χιλιόμετρα και την έντιμη προσπάθεια της εταιρείας 'Oλυμπος, για να βρεις πραγματικό γάλα στην Αθήνα έπρεπε να έχεις γνώση, επιμονή και χρόνο για ψάξιμο. Έπρεπε λοιπόν, το παραδοσιακό γαλακτοπωλείο να μεταλλαχθεί λίγο για να καλύψει την ανάγκη μας για πραγματικό γάλα. Κι αν δεν έχει ο ιδιοκτήτης του Zoe's Premium Latteria τα δικά του ζωάκια, δεν πειράζει, φέρνει γάλα, γιαούρτι και ρυζόγαλα από μικρές επιχειρήσεις από όλη την Ελλάδα, για να διαλέξεις. Not bad at all.

   Η Zoe's Premium Latteria βρίσκεται μέσα στο κέντρο της Αθήνας, Ακαδημίας και Ομήρου. Είναι λιτή και φωτεινή, με άνετες καρεκλίτσες και λευκά τραπεζάκια. Προσφέρει γάλα, γιαούρτι, κρέμες και ρυζόγαλα από μικρές βιομηχανίες της Ελλάδας, είτε για να κάτσεις εκεί, είτε για να πάρεις μαζί σου. Φτιάχνει επίσης και φανταστική τυρόπιτα (καθώς και άλλες πίτες), τίμιο γαλακτομπούρεκο και σάντουιτς. Επίσης σε άλλη βιτρίνα έχει και μαγειρευτά πιάτα ημέρας τα οποία φτιάχνονται εκεί, σε ανοιχτή κουζίνα, φυσικά. Ο καφές είναι επίσης από μια μικρή εταιρεία, το τσάι από το "Τσάι" και οι χυμοί φρεσκοστυμμένοι. Φιλοδοξεί σύντομα να ανοίξει και τον πάνω όροφο, έχει ευγενέστατο σέρβις, πολλή ησυχία και μεγάλα παράθυρα. Προσανατολίζεται σαφώς στο να γίνει στέκι ημέρας, θέλει να προσφέρει ένα πιο ελληνικό πρωινό στον αντίποδα της λαίλαπας του brunch, με καλό γάλα, χυμούς και γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού, αλλά μεσημεριανό που μοιάζει σπιτικό σε προσιτές τιμές (5-6 ευρώ).  Φυσικά όμως, θέλει να διατηρήσει το κύριο χαρακτηριστικό των παλιών γαλακτοπωλείων: την συστηματική πώληση τόσο σε καθήμενους όσο και σε περαστικούς πελάτες. Γάλατα, γιαούρτια, τυριά αλλά και γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, μέλι μέχρι και λικέρ περιμένουν συσκευασμένα να τα πάρεις σπίτι σου, αλλά εσύ κάθεσαι και χαζεύεις αμέριμνος τον κόσμο πίνοντας τσάι καραμέλα που πάει με το γαλακτομπούρεκο ή ένα από τα καλύτερα σοκολατούχα γάλατα της Ελλάδας, σερβιρισμένο σε κομψό γυάλινο ψηλό ποτήρι. Οι τιμές είναι προσιτές, το περιβάλλον καθαρό, αξιοπρεπές και ήσυχο, ό,τι πρέπει για να ξεκινήσεις την μέρα σου ομαλά, όπως τότε που σου έφτιαχνε πρωινό η μαμά σου και το μεγαλύτερο άγχος σου ήταν να μην σε σηκώσουν και πεις μάθημα στην Γεωγραφία. Κάνει και delivery στα πέριξ, ιδανικό για τις δύσκολες μέρες στο γραφείο που θα θελες να είναι η μαμά σου κάπου να σε κανακέψει- ή να σε αναγκάσει να πιεις το γάλα σου...

Tortuga: Slow food- fast food εν Αθήναις

Το κίνημα του slow food το ξέρω και το παρακολουθώ περίπου μια δεκαετία πρίν γίνει mainstream. Όλα ξεκίνησαν από έναν Ιταλό που νευρίασε όταν είδε ένα πανέμορφο κτήριο στην πόλη του να μετατρέπεται σε McDonalds. Αποφάσισε λοιπόν να δημιουργήσει ένα κίνημα με trademark ένα σαλιγκάρι, ενάντια στην  δικτατορία του έτοιμου, κακής ποιότητας και μαζικής παραγωγής φαγητού και να εστιάσει στις φρέσκες πρώτες ύλες, στα σπάνια εδέσματα κάθε τόπου και στην παραγωγή φαγητού a la minute. Κι αν νευρίασε τόσο ώστε να δημιουργήσει παγκόσμιο κίνημα στην θέα των McDonalds μάλλον στην θέα του μικροσκοπικού μαγαζιού στο Παγκράτι θα φούσκωνε από υπερηφάνια. Βασισμένο στις αρχές του slow food αλλά εκπληκτικά γρήγορο στο service, το Tortuga με έμβλημα ένα άλλο αργό ζωάκι, την χελώνα, ήρθε με τις τορτίγιες του για να κατακτήσει μια από τις πρώτες θέσεις στην καρδιά μας, ό δρόμος για την οποία περνάει μόνο από το στομάχι μας.

Ο χώρος είναι μικρός αλλά λειτουργικός, με πολύ χρώμα, πάγκους για να φας και φυσικά ορθάνοιχτη κουζίνα για να πείσει και τους πιο δύσπιστους για την διαφάνεια της διαδικασίας. Και ναι, κάνει ότι υπόσχεται. Οι τορτίγιες δεν είναι ετοιματζίδικες, ψήνονται εκείνη την ώρα, οι γεμισεις είναι μαγειρευτές (σιγομαγειρεμένες για την ακρίβεια) και χειροποίητες και οι πατάτες είναι Νάξου, δηλαδή από την καλύτερη ελληνική ποικιλία. Και σε αυτό το σημείο θέλω να βροντοφωνάξω ότι τηγανίζουν τις πατάτες τους ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ. Πρώτα βρασμένες για να είναι τραγανες μέχρι μέσα, και πασπαλισμένες με πάπρικα. Το μενού επιμελήθηκε ο Marko Rossi, οι γεμίσεις είναι έξι: tagine μοσχάρι, κεμπάπ, κοτόπουλο κάρι, χοιρινή πανσέτα, φρέσκο τυρί (που το φτιάχνουν οι ίδιοι) και κροκέτα μανιταριών. Εγώ διάλεξα το κοτόπουλο το οποίο για τα 4,60 του ήταν αρκετά μεγάλο, χορταστικό και φυσικά νόστιμο. Μου άρεσε επίσης ότι ακολουθεί την μίνι τάση των τελευταίων ετών που προσπαθεί να εντάξει τις σούπες στην καθημερινότητα μας και να μας ξεκολλήσει από την παραδοσιακή (και ολίγον σιχαμένη) ψαρόσουπα/κοτόσουπα/φιδέ που τρώμε μόνο όταν αρρωστήσουμε. Με 3 ευρώ μπορείτε να απολάυσετε την σούπα ημέρας, ενώ αν η πείνα σας δεν σταματάει στο αλμυρό, υπάρχει πάντα και το γλυκό ημέρας.

Βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο, δίπλα από το Chelsea και σε απόσταση αναπνοής από τον πιο όμορφο και ήσυχο πεζοδρομημένο δρόμο της Αθήνας, την Εμπεδοκλέους, οπότε προσφέρεται για την λιγούρα μετά (ή ενδιάμεσα) από τα ποτά ή μετά από χαλαρή περιπατητική βόλτα σε Παγκράτι-Μετς. Πλέον κάνει και delivery (με ελάχιστη παραγγελία 7 ευρώ), οπότε αν μένετε ή δουλέυετε κάπου εντός εμβέλειας μπορείτε να απολάυσετε την τορτιγια σας χωρίς καν να κουνηθείτε. Ανοιχτό από τις 2 το μεσημέρι και μετά. Enjoy!

Just visited:Καλαμάκι Πεϊνιρλί του Σπύρου

     Το είχα δει σε ένα άρθρο χαζολογώντας στο internet και μου έτρεχαν για κάνα μήνα τα σάλια. Μετά από παρακάλια, απειλές και υποχθόνια επίκληση στο φιλότιμο, έπεισα το πρώτο κύμα φίλων να με συνοδεύσει. Το μαγαζί μικρό, λιτό και καλόγουστο, με την κουζίνα ανοιχτή κατά το trend της τελευταίας 10ετίας, να μην μένει τίποτα κρυφό και να μην αμφιβάλλεις για το πόσο a la minute είναι αυτό που σου σερβίρουν. Ανα 3 λετπά το τηλέφωνο τους χτυπάει για τηλεφωνικές παραγγελίες. Πάλι καλά γιατί αν όλοι αυτοί ερχόντουσαν στο μαγαζί, για να βρεις να κάτσεις θα έπρεπε να βάλεις μέσον.
     Σου έρχεται ο κατάλογος και δεν ξέρεις τι να πάρεις. Από όρεκτικά δοκίμασα τις μελιτζάνες με την σάλτσα από ντομάτες φούρνου και γιαούρτι και ήταν πολύ ελαφρύ και καθόλου λαδερό. Την πρώτη φορα που πήγα πήρα το vegeterian πεϊνιρλί και, επειδή δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, του κότσαρα κι ένα καλαμάκι κοτόπουλο από πάνω. Η ισσοροπία ζύμης γέμισης ήταν ιδανική, ούτε σε μπούκωνε ψωμί, ούτε ήταν σαν πίτσα με τοιχωματάκια, τα υλικά ήταν φρέσκα και έδεναν μεταξύ τους, αλλά το συστατικό που με ενθουσίασε ήταν το καλαμάκι κοτόπουλο. Καταρχήν ήταν εξαιρετικής ποιότητας σαν κρέας. Ούτε ίνες, ούτε λίπη, ούτε νεύρα, καθαρό φιλετάκι. Κατά δευτερον παρόλο που το είδα, ψήθηκε μπροστά μου στα κάρβουνα, ήταν μαλακό και ζουμερό και καλοψημμένο και ειχε πιάσει καθόλου τσίκνα από τα κάρβουνα.
    Η αλήθεια έιναι ότι δεν περίμενα ότι θα είναι τέτοια βάρκα. Το ότι μου άρεσε τόσο αλλά δεν κατάφερα να το φάω όλο συγκαταλέγεται στις μεγάλες νίκες του μαγαζιού και στις μεγάλες προσωπικές μου ήττες.  Αποφασισμένη να μη το αφήσω να περάσει έτσι πήγα ξανά (αυτή τη φορά οι παρέες μου ήταν πιο πρόθυμες να με ακολουθήσουν) και πήρα το πεϊνιρλί μπουγιουρντί, επίσης με ένα καλαμάκι κοτόπουλο από πάνω και κάπου εκεί νομίζω ότι βρήκα τον χειμερινό μου έρωτα. Πήρα και το αίμα μου πίσω γιατί δεν άφησα ούτε ψιχουλάκι οπότε θεωρώ την νίκη μου διπλή. Μετά ήρθε ο λογαριασμός και εκεί γελάσαμε όλοι γιατί 5 άτομα δώσαμε 35 ευρώ μέ αναψυκτικά. Προσωπικά για να φάω και να χορτάσω έδωσα 5 ευρώ, το τοποίο συνεπάγεται με τα ίδια λεφτά που θα έδινα σε σουβλατζίδικο, με ποιότητα σαφώς ανώτερη της μέσης σουβλακερί και σε περιβάλλον που δεν μυρίζει λαδίλα, δεν έχει στην διαπασών ποδοσφαιρικό αγώνα και οι καρέκλες δεν μοιάζουν με αυτές στις οποίες έπινε τις μπύρες του ο Τσάκωνας στις ταινίες του '80. Νομίζω ότι ανακάλυψα φλέβα χρυσού....

Γειτονιές της Αθήνας part 2: Κουκάκι

Μία από τις 3 ανερχόμενες περιοχές της Αθήνας, ζούσε στην σκιά της Πλάκας και του Μοναστηρακίου μέχρι να ανοίξει το Μουσείο της Ακρόπολης, αλλά τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει έναν ιστό καταστημάτων, εστιατορίων, καφέ και μπαρ, τα οποία δεν είναι τουριστικά (αλλά είναι ενδιαφέροντα για τον εναλλακτικό τουρίστα), κρατάνε σε γενικές γραμμές τον χαρακτήρα της περιοχής και σέβονται και υποστηρίζουν την «γειτονιά», που στην Αθήνα τείνει να εκλείψει ως έννοια.

Τα trivia: Η περιοχή Μακρυγιάννη πήρε το όνομα της από τον γνωστό ήρωα της επαναστάσεως…που μετά λέγεται ότι διέπρεψε ως τοκογλύφος και η συνοικία ήταν ολωσδιόλου δική του. Η ευρύτερη περιοχή του Κουκακίου πήρε το όνομα της από την βιοτεχνία κρεβατιών του Κουκάκη που λειτουργούσε προπολεμικά στο ύψος του Φιξ.

Τα βασικά: Οι κύριοι άξονες στους οποίους θα κινηθείτε στο Κουκάκι είναι 3. Οι πεζόδρομοι Γ. Ολυμπίου και Δράκου και ο κεντρικός της Βεΐκου που τους τέμνει.

Που θα φάτε: Αν θέλετε κάτι πιο προσεγμένο και formal αλλά όχι και Διόνυσο, θα πάτε στο Μάνη Μάνη, Υπέροχο νεοκλασικό, ωραίο φαγητό, λογικές τιμές και άψογο service. Αν θέλετε να φάτε burger θα πάτε στο Tiki, σχεδόν απέναντι. Ωραίο μαγαζί, μάζευε κόσμο πριν γίνει η Βεΐκου mainstream, λειτουργεί και ως bar-ακι με καλά Live, αλλά απογευματάκι με λιακάδα όξω και ένα burger συγκινεί πολύ περισσότερο την υποφαινόμενη κοιλιόδουλη. Μεζεδάκια στην «Σβούρα» στον πεζόδρομο της Ολυμπίου.. Από τα μαγαζιά που δεν φωνάζουν (δηλαδή έχουν κάτι να πουν), μικρό συμπαθητικό και για καφέ άλλα και για κάνα ρακόμελο. Δοκιμασμένο και χορταστικό και το Mystic Pizza με φοβερές πίτσες και μακαρονάδες από αλεύρι κάναβης. Αν βρείτε να κάτσετε, θα φάτε καλά και φτηνά στο συνεταιριστικό Ποτάμι στο τέρμα της Ολυμπίου, ενώ το ολοκαίνουργιο Μπελ Ρεϋ σχεδόν δίπλα ευελπιστεί εκτός από ποτά να σερβίρει και το κατιτίς του. Επιφυλάσσομαι, κριτική μόλις οριστικοποιηθεί το μενού. Η Αυλή είναι διάσημη για την τοστάδα της, αλλά είναι πολύβουη και φασαριόζικη ώρες-ώρες, την προτιμώ καθημερινές. Στο μέγα ερώτημα «που τρώνε σουβλάκι οι μόνιμοι κάτοικοι» μου απάντησαν στον Καλύβα, αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να διαμορφώσω άποψη.

Που θα πιείτε καφέ/μπύρες/κρασί: Είναι αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση που πολύ κόσμο τον βολεύει, γιατί ξεκινάει με τον ένα και καταλήγει στο άλλο - εμένα όχι γιατί κάπου ανάμεσα στον καφέ και στη μπύρα μεσολαβεί ένα βόδι που πρέπει να φάω. Για χαλαρό ποτό/καφέ λοιπόν, μου άρεσαν πάρα πολύ ο Μπαμπάς (το οποίο με χαρά ανακάλυψα ότι έχει και φαγητό, το Συγκρουόμενο και ο "Monsieur Barbu" που δημιουργούν μια πιο ήσυχη και συμπαθητική γωνία, στην οδό Φαλήρου. Φυσικά θα πάτε στην Pulp για φτηνές τσέχικες μπύρες (και πολύ κάπνα). Για πιο εκλεπτυσμένους ουρανίσκους υπάρχει το άκρως ενδιαφέρον Wine Point, από τα πρώτα wine bars της Αθήνας παρακαλώ! Αν περάσετε από κει πρωί, θα επισκεφθείτε το «Μαμά Ψωμί», που εκτός από το προφανές προσφέρει πίτες, μάφιν και λοιπές λιχουδιές, για να πάρετε στο χέρι και να βολτάρετε.

Που θα ψωνίσετε: Το πιο ύπουλο μέρος για αγορές. Για αρχή θα πάτε να χαζέψετε στην γκαλερί της κυρίας Μαρνέρη, όπου υπάρχουν συλλογές εικαστικού χειροποίητου κοσμήματος, με πολύ εντυπωσιακά κομμάτια, τα οποία φυσικά είναι προς πώληση και απευθύνονται σε όλα τα βαλάντια. Το ακριβώς επόμενο μαγαζί στην οδό Λεμπέση είναι το Skoomoky το οποίο εκτός από σαπούνια με φελτ έχει και κάτι φανταστικά ξύλινα μπολ που μοιάζουν με βάση σβούρας (θέλω να τα πάρω όλα!). Λίγο πιο κάτω είναι το Artshot το οποίο επίσης ενδείκνυται για χάζεμα . Πάνω στην Βεΐκου υπάρχουν το «ψιτ!», και το Sous Sol σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους, όμορφα, φωτεινά και φροντισμένα στα οποία θα βρείτε χειροποίητα κοσμήματα, σαπούνια, lip balm, κούπες και λοιπά τζουρτζουλίδια, ιδανικά για δώρα. Ειδικά στο Sous Sol θα βρείτε μοναδικά δικά τους έπιπλα και τον Μέλιο, το πιο γλυκό οικόσιτο σκυλάκι της περιοχής. Αρκετά πιο κάτω βρίσκεται το Tintinnabulum το οποίο επεκτείνεται και δίπλα, με ωραία χειροποίητα σημειωματάρια, παλιές καρτ ποστάλ και κεριά μέσα σε παλιά φλιτζανάκια. Το αμέσως προηγούμενο μαγαζί (που η μνήμη μου έχει διαγράψει το όνομά του), έχει τις πιο ωραίες χειροποίητες κορνίζες που έχω δει (κι έχω ερωτευτεί μια κατακόκκινη, αχαχ). Μην ξεχάσετε να αγοράσετε κάτι από το shοp της Action Aid. Για ρούχα θα δείτε στην Φαλήρου και στην Βείκου σε μαγαζάκια μικρά με ρούχα συμπαθέστατα, αλλά όχι επώνυμα.

Ειδική μνεία: Στα κτήρια, σε μικρά πεζοδρομάκια και στις παλιές ταμπέλες του Ε.Β.Ε. Κουκακίου που δεν άντεξα, τις φωτογράφισα και σας τις παραθέτω.