Το είχα δει σε ένα άρθρο χαζολογώντας στο internet και μου έτρεχαν για κάνα μήνα τα σάλια. Μετά από παρακάλια, απειλές και υποχθόνια επίκληση στο φιλότιμο, έπεισα το πρώτο κύμα φίλων να με συνοδεύσει. Το μαγαζί μικρό, λιτό και καλόγουστο, με την κουζίνα ανοιχτή κατά το trend της τελευταίας 10ετίας, να μην μένει τίποτα κρυφό και να μην αμφιβάλλεις για το πόσο a la minute είναι αυτό που σου σερβίρουν. Ανα 3 λετπά το τηλέφωνο τους χτυπάει για τηλεφωνικές παραγγελίες. Πάλι καλά γιατί αν όλοι αυτοί ερχόντουσαν στο μαγαζί, για να βρεις να κάτσεις θα έπρεπε να βάλεις μέσον.
Σου έρχεται ο κατάλογος και δεν ξέρεις τι να πάρεις. Από όρεκτικά δοκίμασα τις μελιτζάνες με την σάλτσα από ντομάτες φούρνου και γιαούρτι και ήταν πολύ ελαφρύ και καθόλου λαδερό. Την πρώτη φορα που πήγα πήρα το vegeterian πεϊνιρλί και, επειδή δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, του κότσαρα κι ένα καλαμάκι κοτόπουλο από πάνω. Η ισσοροπία ζύμης γέμισης ήταν ιδανική, ούτε σε μπούκωνε ψωμί, ούτε ήταν σαν πίτσα με τοιχωματάκια, τα υλικά ήταν φρέσκα και έδεναν μεταξύ τους, αλλά το συστατικό που με ενθουσίασε ήταν το καλαμάκι κοτόπουλο. Καταρχήν ήταν εξαιρετικής ποιότητας σαν κρέας. Ούτε ίνες, ούτε λίπη, ούτε νεύρα, καθαρό φιλετάκι. Κατά δευτερον παρόλο που το είδα, ψήθηκε μπροστά μου στα κάρβουνα, ήταν μαλακό και ζουμερό και καλοψημμένο και ειχε πιάσει καθόλου τσίκνα από τα κάρβουνα.
Η αλήθεια έιναι ότι δεν περίμενα ότι θα είναι τέτοια βάρκα. Το ότι μου άρεσε τόσο αλλά δεν κατάφερα να το φάω όλο συγκαταλέγεται στις μεγάλες νίκες του μαγαζιού και στις μεγάλες προσωπικές μου ήττες. Αποφασισμένη να μη το αφήσω να περάσει έτσι πήγα ξανά (αυτή τη φορά οι παρέες μου ήταν πιο πρόθυμες να με ακολουθήσουν) και πήρα το πεϊνιρλί μπουγιουρντί, επίσης με ένα καλαμάκι κοτόπουλο από πάνω και κάπου εκεί νομίζω ότι βρήκα τον χειμερινό μου έρωτα. Πήρα και το αίμα μου πίσω γιατί δεν άφησα ούτε ψιχουλάκι οπότε θεωρώ την νίκη μου διπλή. Μετά ήρθε ο λογαριασμός και εκεί γελάσαμε όλοι γιατί 5 άτομα δώσαμε 35 ευρώ μέ αναψυκτικά. Προσωπικά για να φάω και να χορτάσω έδωσα 5 ευρώ, το τοποίο συνεπάγεται με τα ίδια λεφτά που θα έδινα σε σουβλατζίδικο, με ποιότητα σαφώς ανώτερη της μέσης σουβλακερί και σε περιβάλλον που δεν μυρίζει λαδίλα, δεν έχει στην διαπασών ποδοσφαιρικό αγώνα και οι καρέκλες δεν μοιάζουν με αυτές στις οποίες έπινε τις μπύρες του ο Τσάκωνας στις ταινίες του '80. Νομίζω ότι ανακάλυψα φλέβα χρυσού....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου