Dinner and a movie

Είναι η πρώτη επιλογή για τις μέρες που ψιλοέχεις όρεξη να βγεις αλλά δεν πετάς και την σκουφια σου, για τις μέρες με πολύ κρύο και μέτρια διάυεση ή για τις μέρες που δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις. Είναι ένα στάδιο πιο χαρούμενο από την κατάσταση "τσαι και συμπάθεια" και ένα στάδιο πρίν το "φέρτε μου να πιο όλο το Βόσπορο". Ενδεικνυειται για καθημερινές, κάτι κουλές Δευτέρες καθώς και για first date με υποψήφιο έτερον ήμισυ που κάθε φορα που του απευθύνετε το λόγο απαντάει με 3 λέξεις και κοιτάει τα παπούτσια του. Ιδού οι καλύτεροι συνδυασμοι.

Γαλαξίας και New York Sandwiches: Θα σας βγει ο κούκος αηδόνι γιατί ο Γαλαξίας είναι το μόνο σινεμά της περιοχής που δεν εννοεί να καταλαβει ότι έχουμε κρίση και έχει πανάκριβο εισητήριο και καμία εκπτωση. Αλλά έχει καλές ταινίες. Μετά ορμάτε μετα μανίας σε ενα Philly Stake sandwich, το οποίο είναι value for money και βγάζετε και τα σπασμένα και τον indie εαυτό σας.

Νιρβάνα και Αγορά: Η απόσταση μεταξύ τους είναι απλά αστεία. Ο νιρβάνα φέρνει λίγο πιο κουλτουροταινίες, κάθε πέπμτη και παρασκευή έχει 2 for 1 και η αγορά εξαιρετικές σαλάτες, μεγάλες μερίδες και μια προσωπική αδυναμία σε εμάς γιατί τους έχουμε χτίσει over the years. Προσεγμένο εστιατόριο και προσεγμένο σινεμά.

Ααβόρα και Αλεξάνδρα: Το καθαρόαιμο κουλτουροσινεμά. Θα δείτε όλες τισ ευρωπαικές ταινίες που προτείνει ο Κουτσογιαννόπουλος και μετά θα πάτε να κοπανήσετε και την πρώτη μπύρα μονορούφι για να μπορείτε να ξαναμιλήσετε σε άνθρωπο. Σινεμά που δικαιολογεί τον τίτλο του, μπυραρία με τριψήφιο αριθμό ετικετών και ανθρωπεμένο φαγητό.

Δαναός και Spring Roll: Το τι χαρά έχω κάνει που το spring roll κατέβηκε από το κατσάβραχο που ήταν και πήγε σε μια ωραία ισάδα δίπλα από το Γηροκομείο δεν περιγράφεται. Ιδανικά μετά τις νύχτες πρεμιέρας περνάτε από κει για noodles, won ton με κρέας και φυσικά spring rolls. Μην ξεχάσετε να πάρετε τηγανητή μπανάνα στο τέλος.

Πτι Παλαί και Arret du Temp: Μεσολαβεί λίγο περπάτημα δεν θα το αρνηθώ αλλά είναι τόσο όμορφο. Έχει ελαφριές σαλάτες, χορταστικό club sandwich και δολοφονικά γλυκά. Και πολύ πολύ άνετους καναπέδες. Όσο για το σινεμά, συνοικιακό που καλά κρατεί. Υποστηρίζουμε.

'Ελλη και Μπριζολάκια Ακαδημίας: Ευκολή πρόσβαση με το μετρό, ιδανικό για όσους θέλουν να σαπίσουν μαζί σε μια αίθουσα αλλά μενουν σε διαφορετικές άκρες της πόλης. Μετά απλά περνάτε απέναντι και τρώτε το πιο νόστιμο, καθαρό και υγειινό σουβλάκι του κέντρου. Πάρτε και την μελιτζάνα. Ε. μετά πάρτε ο καθένας τον δρόμο του.

Εμπασσυ και Sugar Inn: Σινεμά που φέρνει όλα τα είδη ταινιών, μαγαζάκι με ωραίες κρέπες, τεράστιο club και υπέροχους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ λουκουμάδες. Δεν έχει να κάτσετε μέσα οπότε δεν είναι για μέρες με πααααααρα πολύ κρυο, αλλά χαζεύετε όλη την επρατζάδα της Τσακάλωφ.

Αθήναιον και Ραέτι. Γιατί μετά την γκανγκστεροταινία μια μαραθόπιτα και τα θεικά ντολμαδάκια τραβιούνται. Με ρέγουλα τις ρακές.

Το μεγάλο μας τσίρκο

Παρόλο που πηγαίνω αρκετά συχνά θέατρο αποφεύγω συστηματικά να δημοσιεύσω την γνώμη μου για παραστάσεις. Πρώτον, γιατί οι θεατρικές μου γνώσεις είναι ελλειπέστατες και δεύτερον γιατί με συγκινούν πολύ διαφορετικά πράγματα από το ευρύ κοινό, οπότε δεν θέλω να πάρω κανέναν στο λαιμό μου. Αλλά αυτή η παράσταση είναι διαφορετική. Είναι εμβληματική από μόνη της. Προσωπικά θα πήγαινα να την δω ακόμα κι αν την ανέβαζαν 6χρονα, πιθήκια ή ζογκλέρ. Δεν γίνεται να έχεις ζήσει στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και να μην έχεις ιδέα για την παράσταση που πέρασε την λογοκρισία της χούντας, έγινε σύμβολο αντίστασης, με την ασφάλεια της εποχής να φακελώνει τους θεατές, να οδηγεί την Καρέζη σε φυλάκιση, να κόβεται και να επανέρχεται και έναν Ξυλούρη να ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα όλης της γενιάς του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχα ούτε καν ως ιδέα όταν πρωτοπαίχτηκε η παράσταση. Τώρα που ξανανέβηκε δεν θα την έχανα. Την κυνηγούσα όλο το καλοκαίρι και ήταν sold out. Είχα ακούσει από ολους τα καλύτερα, και πριν από λίγες ώρες την είδα. Υποκλίνομαι στο ταλέντο του Καμπανέλη, τα κείμενα του είναι εξαιρετικά. Αλληγορικά, σαφέστατα και δεν έδιναν το παραμικρό πάτημα στην λογοκρισία να τους κόψει, γιατί ό,τι πιο επαναστατικό το έλεγαν οι ήρωες του Έθνους. Απλά ευφυέστατα. Η μουσική του Ξαρχάκου λέει με νότες όσα δεν μπορούσαν να ειπωθουν με λέξεις, συμπληρώνοντας σχεδόν εφάμιλλα τα κείμενα. Στον σύγχρονο θίασο τον ρόλο του Καζάκου έχει ο Τάσος Νούσιας ο οποίος σε αυτήν την παράσταση είναι πολύ καλος, τον ρόλο της Καρέζη έχει η Μαρίνα Ασλάνογλου, την οποία δεν πρέπει να πέτυχα σε καλή μέρα, γιατί ενώ στο πρώτο μέρος ήταν off key στο δεύτερο, και ειδικά στα 10 τελευταία λεπτά με έκανε να κλαίω, ο Αρμένης είναι πάντα ο Αρμένης και τα τραγούδια ερμηνεύει ο Ζαχαρίας Καρούνης. Συγχαρητήρια στο παιδί, θέλει πολλά κότσια να πεις τραγούδια που έχει πει ο Ξυλούρης και μάλιστα σε κλειστό χώρο με πολύ κοινο. Μου άρεσε πάρα πολύ που δεν πήγε να τον μιμηθεί και ήταν πολύ στιβαρός και αξιοπρεπής στην σκηνή. Απλά στο δικό μου μυαλό τριβέλιζε ότι αν τα τραγούδια τα έλεγε ο Χαρούλης θα έκλαιγα από την αρχη μέχρι το τέλος της παράστασης (καθαρά και μόνο γιατί είναι ο μοναδικός τραγουδιστής που έχω δει να ακούγεται τέλεια ακόμα και χωρίς μικρόφωνο, και επειδή η ορχήστρα ήταν ζωντανή σε μερικά σημεία κάλυπτε την φωνή του Καρούνη και "έχανε" από εκεί. Ήταν όμως πάρα πολύ σωστός, το προσέγγισε με συγκινητικό σεβασμό και η παρουσία του δεν "κλώτσαγε" συγκρινόμενη με την ερμηνεία του Ξυλούρη). Ο υπόλοιπος θίασος έκανε κι αυτός ό,τι μπορούσε για να φανεί αντάξιος του έργου και σε γενικές γραμμές τα κατάφερε. Το έργο είναι 3ωρο και κάποια σημεία νιώθεις ότι έπρεπε να είναι πιο σύντομα, αλλά λαμβάνοντας υπόψη ότι την εποχή που γράφτηκε η ελευθερία έκφρασης δεν ήταν ακριβώς δεδομένη (το αντίθετο μάλιστα), είναι λογικό κάποια πράγματα να είναι περιφραστικά. Το μεγάλο κλάμμα ξεκινάει από τον Βενιζέλο και μετά (γιατί το μεγάλο μας τσίρκο είναι μια επιλεγμένη αναφορά σε διάφορα περιστατικά από την ιστορία της Ελλάδας), για το οποίο η σκηνοθετική προσέγγιση συγκίνησε ακόμα κι εμένα την σκηνοθετικά αμόρφωτη, ο ξεριζωμός είχε επίσης πολύ συγκίνηση και πολύ καλή σκηνοθεσία ενώ ο δέυτερος παγκόσμιος πόλεμος προσγγίζεται προσεκτικά και συγκινιτικά. Η φράση με την οποία έβαλα τα κλάμματα είναι "Οι ρίζες μας είναι βαθιές, το χλωμα δικό μας. Αν δεν το πιστεύεται βάλτε το αυτί σας και ακούστε. Η γη χτυπάει με 80 χτύπους το λεπτό. Κάτι κινείται. ΚΑΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ." Τόσο παλιά και τόσο επίκαιρη και τόσο ανατριχιαστικά αληθινή. 'Οπως και το θέμα που πραγματεύεται το έργο.

Comfort food

Ναι, είναι χιλιοειπωμένο η κρίση φέρνει την ανάγκη για επιστροφή στις ρίζες, την εκτίμηση στους οικογενειακούς δεσμούς και την ανάγκη να καταφύγουμε στην ασφάλεια των παιδικών μας αναμνήσεων μέσω του φαγητού. Απλά το comfort food διαφέρει από γενιά σε γενιά. Το comfort food εμάς των ταλαίπωρων που γεννηθήκαμε την δεκαετία του 80 είναι το ακόλουθο (με συνταγές)

1) Τοστ ζαμπον τυρί πατατάκια κέτσαπ. Η παιδική μας ηλικία σημαδεύτηκε από την μόδα των τοστάδικων. Μεγάλη μου απορία τι στον κόρακα είχε μέσα η σως Βουδαπέστης. Το κλασσικό τοστ που μας έπαιρνε η μαμά μας για να τρώμε κάτι στο θερινό σινεμά στις παιδικές ταινίες. Φτιάξτε το όταν βρειτε δικαιολογία να ξαναδείτε την Λαίδη και τον Αλήτη ή τα 101 σκυλάκαι της Δαλματίας.

2) Σουφλέ με ψωμί του τοστ. Must σε όλα τα παιδικά πάρτυ, σε διάφανο πυρεξ δίπλα από τις πορτοκαλάδες και τισ κοκα κόλες. Ευκολη αναβίωση. Αλείφετε με μαργαρίνη (κλασική αξία 80"s) και τις 2 πλεύρες από τις φέτες του τόστ (χωρίς κόρα), Στρώνετε στο πυρεξ και από πάνω στρώνετε τις φέτες του ζαμπον. Στρώνετε διάφορα τυριά τριμμένα από πάνω και αν θέλετε και κανένα σωταρισμένο λαχανικό (πιπεριά. πράσο ή ντομάτα). Καλύπτετε πάλι με ζαπόν και από πάνω με φέτες αλειμμένες με μαργαρίνη, ενώ περιχύνετε με το κλασσικό μείγμα αυγού και κρέμας γάλακτος. Ψήνετε μέχρι να ροδίσει. Τρώγεται ακούγωντας μεγάλες επιτυχίες των 90's, όπως "κι αν ξυπόλητη χορευω", "αίμα, δακρυα κι ιδρώτας", "το νου σου κύριε οδηγέ" και "πρώτη φορά γιορτάζω".

3) Καρμπονάρα. Όχι την αυθεντική, με τα αυγά. Την fake, που έκαναν οι μαμάδες μας με το που ανακάλυψαν την κρέμα γάλακτος. Για να πετύχει η συνταγή τα μακαρόνια απαγορεύεται να είναι al dente, η σάλτσα είναι πολυ εύκολη κόβουμε το μπέικον σε κομματάκια και το σωτάρουμε σε αντικολλητικό τηγάνι (άλλο breakthrough των '90's, με την διαφήμιση που το κοριτσάκι βάραγε το τηγάνι στο χέρι του μαγαζάτορα ουρλιάζοντας ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ TEFAL). Όταν τσιγαριστεί ρίχνουμε την κρέμα γάλακτος και λίγο πιπέρι και όταν δέσει το ρίχνουμε ΠΑΝΩ στα μακαρόνια.

4) Γαρίδες με σως "κοκταίηλ". Ναι, η original είναι με αβοκάντο και περίεργη σως. Οι περισσότερες νοικοκυρές όμως βαριόντουσαν να βρουν αβοκάντο. Τηγάνιζαν λοιπόν τις γαρίδες (καθαρισμένες) τις έστρωναν πάνω σε μια πιατέλα που την είχαν τιγκάρει στο μαρουλόφυλλο και έβαζαν δίπλα την αμίμητη πανευκολη σως μαγιονέζα-κέτσαπ-λίγη μουστάρδα-λίγο λεμόνι ή κονιάκ και ταμπάσκο. Ότι απέμενε τρωγόταν ωραιότατα την επόμενη μέρα μπροστά από την τηλεόραση.

5)Κοτόπουλο σνίτσελ γεμιστό με ζαμπον και τυρί. Αυτό που όλοι οι άλλοι ονομάζουν κοτόπουλο Κιέβ. Η εύκολα λύση όταν η μαμά σας είχε δουλειές και δεν προλάβαινε να μαγειρέψει τις "αγαπημένες" σας φακές και πολύ στεναχωριόσασταν.  Θα χαρείτε να ενημερωθείτε ότι πολλά χασάπικα το φτιάχνουν ακόμα. Ξεπαγώνετε, τηγανίζετε και συνοδεύετε με πατατάκια.

6) Μωσαικό: Το αγαπημένο όλων των παιδακίων γτ είχε σοκολάτα και μπισκότο και τρούφα (ενίοτε πολύχρωμη). Για τα το αναβιώσετε δεν θέλω μοντερνισμούς. Τα μπισκότα θα είναι πτι μπερ (και όχι μιράντα), το λικέρ θα είναι κονιάκ (ή άντε tia maria) και η φόρμα η μακρόστενη του κεικ. Ξεκινάμε: 3 πακέτα πτι μπερ, 250 γραμάρια μαργαρίνη, 250 γραμμάρι άχνη ζάχαρη, 4 αθγά, 2 βανίλιες, 1 1/2 φλιτζάνι του καφέ λικέρ, 3-4 κουταλιές της σούπας κακάο. Χτυπάμε το βούτυρο μέχρι να γίνει άσπρο και συνεχίζοντας το χτύπημα προσθέτουμε την ζάχαρη, τα αυγά, την βανίλια, το κακάο και το  μισό λικέρ μέχρι να γίνει κρέμα λεία και αφράτη. Σπάμε τα πτι μπερ σε μικρά κομμάτια, τα ραντίζουμε με το υπόλοιπο λικέρ και τα ανακατεύουμε στο μείγμα. Τα βάζουμε σε μακρόστενη φόρμα, τα πασπαλίζουμε με τρούφα και βάζουμε στο ψυγείο για 1-2 ώρες τουλάχιστον. Μην κάνετε τον κόπο να το κόψετε, πάρτε ένα κουτάλι της σούπας και enjoy!!!!

Οι καλύτερες σοκολατερί στην Αθήνα

Έχω μια (ακόμη) παραξενιά σε σχέση με τον μέσο Έλληνα. Δεν πίνω καφέ (ναι, ρε, τα νευρα είναι φυσικά, υπάρχει πρόβλημα???). Το αποτέλεσμα έιναι ότι στιςσπάνιες φορές που υποχωρώ και δεν πάμε για φαγητό (από την αρχή) βολεύομαι με κάτι νερομπλούκια με ολίγον γάλα και κακάο τα οποία με περισσό θράσσος όχι μόνο τα κατονομάζουν "σοκολάτες" αλλά τα χρεώνουν και 4 ευρώ (2 σουβλάκια δλδ, λυγμ). Αλλά όχι, πήρα την εκδίκηση μου!!! Ιδού οι καλύτερες σοκολάτες τησ Αθήνας λοιπόν.

1) Rezin: Κλασσική, αγαπημένη, υπέργλυκη και θεόκαυτη σοκολάτα από lacta σε τεράστιο ποτήρι και στο πιο cult καφεποτείον της Αθήνας. Στην Μπενάκη, στα Εξάρχεια, σε περιβάλλον που πλησιάζει την θεόκουλη περσινη διαφήμιση με τους μεταλλάδες και το τσαγάκι. Παραγγείλτε προκαταβολικά πολύ νερό γτ θα λιγωθείτε και πηγαίντε ημέρα με πολύ πολύ πολύ κρύο, θα ζεσταθεί το μέσα σας εγγυημένα.

2) Dark side of chocolate: Σοκολάτα φτιαγμένη από 3-4 διαφορετικά έιδη Valrhona, για όσους αγαπούν την σοκολάτα και όχι την ζάχαρη. Πηχτή, επίσης συνέρχεσαι μετά από πολύ νερό και έχεις και bonus τα πρωτότυπα σοκολατάκια που φτιάχνει ο ιδιοκτήτης. Το θέμα είναι να βρεις τραπέζι (5 έχει όλα κι όλα)...

3) Playce της Πανόρμου: Έκτος από το ότι πας και λιώνεις στα παιχνίδια, δεν φεύγεις χωρίς να δοκιμάσεις την σοκολάτα τους (για πολύ καμμένα απογευματα από όλες τις απόψεις). Ζητάτε από τον κατάλογο της eraclea κάποια από τις30κάτι γευσεις και την ζητάτε πηχτή. Τρώγεται με το κουτάλι και μουγκανίζοντας.

4) Chocolaterie: Στο Χαλάνδρι. Δοκιμάστε την γαλλική τους σοκολάτα και αγνοήστε όλες τις υπόλοιπες. Πιάστε θέση και στον δερμάτινο καναπέ, απλώστε και τα πόδια σας, πάρτε και ένα περιοδικό και παχατέψτε μέχρι της 10 που κλείνει.

5) Chocolate Duck: Αν και είναι στην Νέα Ερυθραία (η οποία έχει γίνει πιο πολυσύχναστη και από την Πλατεία Αγ. Ειρήνης πια) και πέφτει λίγο μακριά για εμάς τα παιδιά του κέντρου αξίζει τον κόπο όχι μόνο για την πηχτή ζεστή σοκολάτα της αλλά και για τα τέλεια γλυκά (γτ η υπογλυκαιμία παλέυεται σε διπλό μέτωπο). Οι κοπέλες έιναι γλυκύτατες, το μαγαζί χουχουλιάρικο αλλά στα πολλά κρύα όοοοοοοταν έρθουν πάρτε και αντιολισθητικές μαζί σας. Είναι στα Βόρεια του νομού Αττικής, μην ξεχνιέστε.

6) Petit Fleur: Κλασσικό κι αγαπημένο. Ειδικά άνοιξη ή αρχές φθινοπώρου που την αράζεις όξω και νιώθεις λίγο Αμελί. Και μέσα είναι ωραίο και cosy αλλά είναι πολύ μικρό, τα τραπεζάκια πολύ λίγα και τα ζευγαράκια που το ξέρουν πάρα πολλά.

7) Cafe Boheme: Λίγο πιο κάτω από το Petit Fleur. Είναι ωραίο και για ποτό και για φαγητό αλλά η μεγάλη του επιτυχία είναι η σοκολάτα τριαντάφυλλο. Θυμίζει γαλλικό bistrot (αυτή η Αμελί μας καταδιώκει) και έχει έναν άνετο φιλικό προς άραγμα γωνιακό καναπέ σχεδόν κρυμμένο από το υπόλοιπο μαγαζί ο οποίο χωράει μεγάλη παρέα. Σπεύσατε!!

Άντε και επειδη μουχλιάζουμε φέτος, next week σας έχω τειοποτεία και την πιο ευκολη πλέξη ζακάρ!!!