Γιατί δεν γράφω πια

Την τελευταία βδομάδα έτυχε να βρεθώ με ανθρώπους που είχα να τους δω πολύ καιρό και όλοι με ρώτησαν το ίδιο πράγμα "γιατί σταμάτησες να γράφεις?". Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι ρώτησαν τυπικά ή από πραγματικό ενδιαφέρον, αλλά ειλικρινή απάντηση μπορώ να δώσω μόνο γραπτά. Σταμάτησα να γράφω λοιπόν γιατί βαρέθηκα. Όχι να γράφω, όχι να δοκιμάζω, όχι να βγαίνω. Βαρέθηκα να ακούω, να σχολιάζω και να αντικρούω την αποψάρα του καθενός, διατυπωμένη με όσο περισσότερη αγένεια και δεικτικότητα γίνεται πασπαλισμένη με την ημιμάθεια του ξερόλα που μας διακρίνει ως έθνος. Αυτό το blog ξεκίνησε, και όταν έρθει η στιγμή θα συνεχίσει, με ένα πολύ συγκεκριμένο concept: να μεταβιβάζω την γνώμη μου για κάτι που έχω κάνει σε όσους θεωρούν ότι η άποψη μου έχει αξία και θα τους είναι με κάποιο τρόπο χρήσιμη. Βαριέμαι ελεεινά όσους κάθονται αγκαλιά με το πληκτρολόγιο τους και ξεσπάνε τον θυμό ή την οργή τους πάνω σε bloggers γιατί είναι ευκολος στόχος. (Πληρώνονται/δεν ξέρουν τίποτα/γέμισε ο κόσμος ψωνάρες που ανοίγουν όλοι ένα blog και νομίζουν ότι κάτι κάνουν κλπ κλπ). Ήδη είναι πολύ δύσκολο να βρεις καλό μαγαζί για να γράψεις, το οποίο θα έχει νορμάλ τιμές, ευγενικό σέρβις, νόστιμο φαγητό και δεν θα κλείσει σε 3 βδομάδες. Ασε που για να βρεις ένα πρέπει να πας σε δέκα, και να τραβολογήσεις μαζί σου όποιον κακομοίρη είναι πρόθυμος να πάρει το ρίσκο ότι ίσως τελικά πετάξει τα λεφτά του και καταλήξετε σε κάποιο παγκάκι κάποιας πλατείας να τρώτε σουβλάκια. Αν προστεθεί στην εξίσωση και η γενικότερη παράνοια που ζούμε με τα capital controls, την οικονομική και πολτική αστάθεια, την προσφυγική κρίση, το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κάτσω σπιτάκι μου, να μαγειρεύω, να βλέπω ταινίες και να μην ακούω κανέναν. Σε ένα σύμπαν που μιλάνε όλοι ακατάπαυστα εγώ, η πρώτη γλωσσοκοπάνα, επιλέγω συνειδητά την σιωπή. Όταν αμβλυνθούν τα πνεύματα, σταματήσουμε να βγάζουμε την χολή μας και τα κόμπλεξ μας ό ένας πάνω στον άλλον και ξαναμάθουμε ότι το να ζεις αξιοπρεπώς είναι τέχνη που δεν έχει να κάνει με το διαθέσιμο εισόδημα μας αλλά με την παιδεία μας, θα επανέλθω. Μέχρι τότε θα ανεβάζω στο άλλο blog, ότι αξιόλογη συνταγή κατεβάσει η κούρτα μου. Εις το επανειδείν.