Αθηναικόν:Ούζο όταν πιεις, γινεσαι ευθύς...

Το Αθηναικόν βρίσκεται στην Θεμιστοκλέους, στο πεζοδρομημένο κομμάτι κοντά στην Πανεπιστημίου. Μόνο που το κοιτάς κατβαίνεις ότι έχει ζήσει πολλές ένδοξες μέρες. Υπάρχει από το 1932 (και έχει και το φωτογραφικό υλικό για να το αποδείξει). Έχω περάσει και το έχω προσπεράσει άπειρες φορές απ έξω. Είναι πολύ συμπαθητικό, δεν έχει καμία σχέση με τα μαγαζιά της γύρω περιοχής. Είναι καθαρό, περιποιημένο, με την κλασσική διακόσμηση παλιάς "κοσμικής ταβέρνας", με 5 παππούδια μόνιμους θαμώνες και ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΧΤΗ. Σήμερα λοιπόν μετά από μια πολυαναμενόμενη ορκομωσία πήγαμε να γιορτάσουμε εκεί. Και επειδή έχουμε αυτογνωσία είπαμε να μην γουρουνιάσουμε πολύ, να φάμε φρουτάκια. Της θάλασσας. Κατεβάσαμε 2 μερίδες χταπόδι, 1 μαρίδες, 1 γαριδάκι ψιλό, 1 καλαμάρι, 1 σαλάτα, 2 μερίδες πλευρώτους στην σχάρα και 2 μερίδες πατάτες. Ζωή να χουμε!!!Το χταπόδι και το καλαμάρι απλά κατατάσσονται στα must eat before you die, τα πλευρώτους επίσης, ενώ η σαλάτα αθηναικόν με το μανούρι είναι χορταστική και από μόνη της. Η πραγματική ανακάλυψη όμως δεν ήταν το φαγητό (που ήταν έτσι κι αλλιώς υπέροχο). Ήταν η ΦΗΜΗ. Η φήμη λοιπόν είναι ένα ούζο από την Μυτιλήνη, 1 ετικέτα που αν δεν είσαι γνώστης δεν την πολυξέρεις (και δεν την βάζεις και στο μαγαζί σου, δεν νομίζω να την έχω ξαναδεί πουθενά αλλού). Ευτυχώς είμαστε παιδιά με σφαιρική μόρφωση και κλασσική παιδεία και κάποια από την παρέα δημοκρατικά αποφάσισε ότι αυτό θα πιούμε. Και άρχισε το πανηγύρι. Γιατί αυτό το ούζο και είναι γλυκό και δεν καίει καθόλου. Και μην ξεχνάτε, φρουτάκια παραγγείλαμε να φάμε. 20 λεπτά μετα τραγουδάγαμε το "ούζο σαν θα πιεις γίνεσαι ευθύς βασιλιας δικτατορας θεός και παντοκράτορας" σε συνδυασμό με το "παραγνωριστήκαμε" του Καλλίδη. Όλα αυτά με την ιώβεια υπομονή και απίστευτη ανοχή του μαγαζιού. Οι σερβιτόροι ήταν όλοι άνω των 40 (δλδ επαγγελματίες) ευγενέσατοι, αμεσότατοι και πολύ πολύ εξυπηρετικοί. Στο τέλος μας κέρασαν και χαλβα (νοστιμος ήταν, δεν λέω, αλλά αν είχαν κεράσει κάτι με λεμόνι να σπάσει η μυρωδιά των θαλασσινών θα ήμουν απολύτως ευτυχισμένη). Πληρώσαμε κάτι παραπάνω από 18 ευρώ το άτομο, αλλά αν δεν είχαμε πάρει μόνο ότι κολύμπαγε κάποτε στα ανοιχτά του Αιγαίου θα πληρώναμε πολύ λιγότερα. Αξίζει να πας μεσημέρι (καλά, σε απόσταση αναπνοής από την Ομόνοια, πήγαινε βράδυ αν σου βαστάει) για ουζοκατάσταση και να μείνεις μέχρι να αρχίσει να νυχτώνει. Μετά ταξάκι γτ οι πολλές ΦΗΜΕΣ επηρρεάζουν την ισσοροπία άσχημα. Καλά να περάσετε!!!!

Μάης είναι θα περάσει

Προχθες το μεσημέρι, κόκκινη γραμμή του μετρό, απόγευμα. Συναντάω την Μελίνα (φανατική μου αναγνώστρια και την ευχαριστώ) τυχαία. Με ρωτάει γιατί σταμάτησα να γράφω. Η απάντηση έχει 2 σκέλη. 1) Γιατί το internet μου έχει τα μαύρα του τα χάλια, κινείται με τόσο αργούς ρυθμούς που πρέπει να καταβάλλω μισάωρη προσπάθεια για να δω ΕΝΑ mail. Όποτε το να γράψω από το σπίτι μέχρι να λυθεί το πρόβλημα δεν παίζει σαν σενάριο. 2)Γιατί ο Μάης δεν ήταν ΠΟΤΕ καλός μήνας για μένα, και φέτος είναι ένας από τους χειρότερους. Μοιράζω το χρόνο μου προσπαθώντας να συμμαζέψω υπέρογκους λογαριασμούς, να πείσω τεχνικούς ότι είμαι άσχετη με το αντικείμενο τους και πρέπει να έρθουν να το φτιάξουν, και όχι δεν έχω ούτε το χρόνο ούτε την όρεξη να δω το πρόβλημα βήμα βήμα. Παράλληλα βγαίνω, γελάω, παρατηρώ, μαθαίνω, ζω. Όποτε έχω κάτι να γράψω.

Το πρόβλημα είναι ότι ξεκίνησα να γράφω όταν άρχισε να βαθαίνει η κρίση, ακριβώς γιατί πιστεύω ότι ο καλός και τίμιος επιχειρηματίας δεν πρέπει να αναγκαστεί να κλείσει το μαγαζί του και πρέπει να κάνει ο καθένας ότι μπορεί για να τον ενισχύσει. Στα μέρη για τα οποία γράφω δεν με έχουν κεράσει ούτε καραμέλα. Αυτά που γράφω, τα γράφω γιατί τα πιστεύω. Μετά τις εκλογές όμως και με όλο αυτό το καραγκοζιλίκι που επακολούθησε δεν είχα όρεξη να γράψω, γιατί ήμουν- και είμαι- με το ένα πόδι στην πόρτα να φύγω. Το blog δεν είναι προσωπικό, γι αυτό και τα προσωπικά μου δεν δηλώνονται ξεκάθαρα πουθενά. Σήμερα λοιπόν, που έμαθα μετα 1000 κόπων ότι η αίτηση μου για επιδότηση απορρίφθηκε, ότι το μέλλον μου εδώ (με γνώμωνα πάντα την γενικότερη κατάσταση) είναι πιο αβέβαιο από ποτέ και ότι το να μείνω ή να φύγω είναι μια απόφαση που πρέπει να ληφθεί άμεσα και τελεσίδικα (γιατί κι εγώ την καθυστερούσα 3 χρόνια τρομάρα μου) έβαλα πείσμα ότι θα σας δημοσιεύσω το 1ο και τελευταίο μου προσωπικό κείμενο όσο και αν η σύνδεση μου στο internet διαφωνεί. 1 συγγνώμη γιατί δεν έγραψα τπτ τόσο καιρό και μια δέσμευση ότι από αύριο θα γίνουν πιο εντατικές οι αναζητήσεις μου για ανθρώπους που έχουν τα @ρχίδι@ να ζουν, να δημιουργούν και να παλεύουν σε μια Ελλάδα που όλοι λένε ότι βουλιάζει, με τους μισούς Έλληνες να έχουν πάθει παράκρουση και να ψηφίζουν ή Τσίπρα (πραγματικά, πιο ικανός πολιτικός είναι ο Γρηγόρης Αρναοούτογλου) ή Μιχαλολιάκο και που παρόλη την φοροεπιδρομή που πέφτει στο κεφάλι τους να χαμογελούν ειλικρινά με το που μπάινεις στο μαγαζί τους. Θα μείνω. Το αποφάσισα. Ότι και να μου συμβαίνει το ζω με εικόνες αυτής της πόλης. Ακόμα και στα μαυρα μου τα χάλια, όταν με βολτάρουν οι φίλες μου με το αμάξι για να νυστάξω και να κοιμηθώ, κάπου με θέα την πόλη με πάνε. Δεν μπορώ να μείνω αλλού. Θα βουτήξω και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Βαρέθηκα και να περιμένω και να φοβάμαι. Α στα διάλα πια!!!