On tour: Κωνσταντινούπολη

Μεγάλωσα σε μια πολυκατοικία όπου έμεναν μια Σμυρνιά και μια Πολίτισσα. Όταν ήμουν μικρή τα απογεύματα πήγαινα καθόμουν μαζί τους, άκουγα ιστορίες για τις πόλεις που γεννήθηκαν και έτρωγα τα κεράσματα τους. Αυτές θυμόντουσαν τα νιάτα και την πατρίδα τους, εγώ άκουγα μαγεμένη ιστορίες και η μάνα μου έβρισκε για κάνα 3ωρο την ησυχία της. Κι αν η Σμύρνη των ιστοριών που άκουγα κάηκε την ώρα που η κυρα Θεοπίστη έμπαινε στο καράβι, η Πόλη στέκει ακόμα εκεί και ούσα περίεργη από την φύση μου λύσσαγα να πάω πριν καν μάθω γραφή και ανάγνωση. Φέτος το Πάσχα οι συγκυρίες ήταν ευνοικές και τα κατάφερα. Επέστρεψα με ό, τι γλυκό κυκλοφορούσε ανά χείρας, μπαχαρικά και τσάγια, αλλά ακόμα με την Πόλη έχουμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Δικαιολογία για να επιστρέψω.

Που θα μείνετε: ΟΧΙ στην Taksim. Πολύς κόσμος, πολύ βαβούρα, πολλοί πορτοφολάδες και υψηλές τιμές. Αν πάτε πρώτη φορά καλύτερα να μείνετε στο Karaköy ή κοντά στον πύργο του Galata. Αν δεν είναι η πρώτη σας φορά και δεν θέλετε να κάνετε ότι οι κλασσικοί τουρίστες προτιμήστε το  Kadiköy, που είναι στην ασιατική πλευρά, με σαφώς φθηνότερα δωμάτια, αλλά είναι λιγότερο τουριστικό, πολύ πιο ήσυχο και ωραία συνοικία.

Από που θα παίρνετε πρωινό αν δεν παρέχεται από το ξενοδοχείο σας: Στο Hafiz Mustafa. Τα φθηνότερα και πιο αφράτα ψωμάκια και πιτοειδή. Έχει επίσης εξαιρετική πίτα με λαζάνια και τυρί, πολύ decent κιουνεφέ, την ωραιότερη τάρτα φράουλα που έχω φάει και νορμάλ τσάι. Ωραίο πρωινό κάνει επίσης και το Ravouna 1906, πάνω στην Istiklal, με συμπαθητικά pancakes, υπερτεράστια ομελέτα και βαρύ χαρμάνι τούρκικου καφέ.

Που θα πάτε για καφέ/τσάι/αναψυκτικό: Στο Limonlu bahce, που βρίσκεται σε ένα παράλληλο δρόμο της Istiklal, για σπιτική λεμονάδα και cheesecake ψητό, όπως το κάνουν στην Αμερική. Είδα να πηγαινοέρχονται και κάτι ενδιαφέρουσες σαλάτες στολισμένες με μια μπριζόλα από πάνω. Προτείνω να τις δοκιμάσετε παρόλο που δεν έφαγα η ίδια, γιατί ο κόσμος που παρήγγελνε ήταν γηγενείς. Επίσης στα στενάκια πίσω από την Istiklal θα βρείτε το Art cafe, αρκούντως εναλλακτικό για να σας θυμίσει Εξάρχεια. Στο Karaköy να πάτε στο Karaköy Karabatak, έχει υπέροχη λεμονάδα και ένα τούρμπο κέικ προφιτερόλ. Σε ένα στενάκι κοντά στον Πύργο του Galata, ανακαλύψα το Galeta το οποίο έχει λίγα τραπεζάκια που τα λούζει στην κυριολεξία ο ήλιος τις καλές μέρες. Αν δεν βρείτε να κάτσετε εκεί, υπάρχει και το Cha'ya λίγο πιο δίπλα που διατείνεται ότι κάνει τα καλύτερα cupcakes της Πόλης. Αν θέλετε να δείτε την πόλη από το ψηλότερο σημείο της θα ανεβείτε με το τελεφερίκ στο Pierre Loti και θα πιείτε το τσάι σας με θέα απρόσκοπτη. Αν πεινάτε, παραγγείλτε και τόστ, θα σας έρθει μια παντόφλα νούμερο 39. Καφέ μόνο μην πάρετε, κοστίζει όσο 2 τσάγια κι ένα τοστ μαζί. Επιβάλλεται να πιείτε καφέ μέσα στο Kapali Carsi, σε κάποιο από τα παραδοσιακά καφενεία με τραπεζάκια-δίσκους. Στο Kadiköy θα πάτε στο Thales που στεγάζεται σε ένα υπέροχο παλιό κτήριο και έχει δροσερή αυλή ή σε κάποιο άλλο από τα μαγαζιά αυτού του δρόμου.

Που θα φάτε γλυκά: Έκτος από το Hafiz Mustafa που ύμνησα πιο πάνω, θα φάτε λουκούμια από τον Haci Bekir, μαλεμπί από το Sutis και σιροπιαστά από το Karaköy Güllüoglu. Στον τελευταίο να κάτσετε κι εκεί και να συνοδεύσετε το γλυκό σας με παγωτό καϊμάκι. Παίζει να είναι το καλύτερο παγωτό που έχω φάει.

Που θα φάτε: Από ότι έφαγα στην Κωνσταντινούπολη μόνο 2 μαγαζιά με ενθουσίασαν. Το Lokanta Maya στο Karaköy και το Ciya στο Kadiköy. Το πρώτο είναι από τσιμπημένο έως ακριβό, αλλά το φαγητό του αξίζει τα λεφτά. Ο κατάλογος περιλαμβάνει και κρέας και ψάρι, το αρνί με πουρέ είναι εξωπραγματικό (δοκίμασα και μου άρεσε - και δεν τρώω αρνί) ενώ τα κρασιά του είναι όλα εγχώρια. Στο δεύτερο θα πάτε για κεμπαπ και λαχματζούν, το οποίο θα φάτε όπως οι ντόπιοι, με λεμόνι και μαιντανό. Οι ντόπιοι γύρω μας τιμούσαν πολύ και το σις κεμπαπ του. Πολύ αξιοπρεπές είναι και το Otantik στην Istiklal, το οποίο από ότι κατάλαβα είναι διάσημο για τους γκιουζλεμέδες του.

Που θα κάνετε τουρισμό: Τα μέρη είναι λίγο πολύ κλασσικά. Αγία Σοφία, Μπλε Τζαμί, Υδραγωγείο, Τοπ Καπι και Ντολμά Μπαχτσέ. Καλά λόγια έχω ακούσει και για το Istanbul Modern αλλά δεν πήγαμε, όπως επίσης και στο μουσείο κεραμικών που είναι στο παζάρι με τα χαλιά. Μην δώσετε λεφτά για κανένα λόγο για να δείτε την Αγία Ειρήνη και αν στο Τοπ Καπί γίνεται χαμός, προτιμήστε το Ντολμά Μπαχτσέ. Το Φανάρι είναι ένα άλλο σημείο ενδιαφέροντος, άσχετα με το θρησκευτικό σας υπόβαθρο όπως και η Αγια Τριάδα κοντά στην Istiklal και η  καθολική εκκλησία του Αγίου Στεφάνου.

Από που θα ψωνίσετε: Από την αγορά των μπαχαρικών θα αγοράσετε τσάι και μπαχαρικά. Πηγαίνετε μέσα στα μαγαζιά και ψάξτε πράγματα που δεν θα βρείτε ποτέ εδώ. Εγώ πέτυχα λευκό παπαρουνόσπορο. Αγοράστε τσάι μήλο και μέντα, ενώ υπέροχο άρωμα έχει και το τσαι βανίλια. Γεμίστε το υπόλοιπο της βαλίτσας σας με μείγματα μπαχαρικών όπως ταντούρι, γκαραμ μασάλα και ρας ελ χανούτ που νικούν τα αντίστοιχα δικά μας κατά κράτος. Από το Kapali Carsi θα αγοράσετε κυριολεκτικά ότι σας έρθει. Αρώματα, μαντήλια, σαπούνια, ασημένιους δίσκους και σετ τούρκικου τσαγιού. Υπάρχει και ένα τρίτο παζάρι, πολύ πιο ήσυχο και συμπαθητικό και ευτυχώς λιγότερο τουριστικό, το παζάρι των χαλιών. Εκεί βρήκα τούρκικες πετσέτες και παλιές γκραβούρες. Εκτός από τα παζάρια, αξίζει να χαζέψετε τα μαγαζιά στο Kadiköy, όπου θα βρείτε πολύ φθηνά ρούχα, gadgets και πρωτότυπα είδη σπίτιού, καθώς και τα στενάκια κοντά στον πύργο του Γαλατά. Υπέροχα δερμάτινα σακίδια και σε καλές τιμές έχει ένα μικρό μαγαζάκι στον δρόμο που ενώνει τον πύργο του Γαλατά με την Istiklal, ενώ εντυπωσιακά κοσμήματα βρήκα και στο Selda Okutan στο Karaköy και στην οδό sedar-i ekrem κοντά στον πύργο του Γαλατά.

Χρήσιμα tips: Επενδύστε τα λεφτά σας σε δύο μαγικές καρτούλες. Την Istanbul card με την οποία πληρώνεται σχεδόν το μισό εισητήριο σε όλα τα μέσα και την 3ήμερη ή 5ήμερη κάρτα των μουσείων. Είναι τόσο ακριβά που σας συμφέρει απίστευτα. Έχετε μαντήλι μαζί σας αν σκοπεύετε να μπείτε σε τζαμί. Επίσης λάβετε υπόψιν σας την εξωπραγματική κίνηση που έχει στους δρόμους και ξεκινήστε για το αεροδρόμιο πολύ νωρίτερα. Μην φάτε τίποτα με σπανάκι, δεν ξέρω τι του κάνουν, αλλά όπου το δοκίμασα ήταν πικρό και λίγο άνοστο.

Γειτονιές της Αθήνας part 3: Αμπελόκηποι

Δεν έχω χαρτογραφήσει καμία άλλη περιοχή τόσο καλά όσο αυτήν, ούτε καν την περιοχή που μένω. Την τελευταία δεκαετία και βάλε περνάω σημαντικό μέρος του χρόνου μου περιδιαβαίνοντας την περιοχή. Σχολείο, φίλοι, οι πρώτες εφηβικές έξοδοι, μπαράκια και μεζεδοπωλεία όταν ήμουν φοιτήτρια, κομμώτρια, μανικιουρίστρα, θερινά σινεμά, η πρώτη μου δουλειά, όλα εδώ. Ακολουθεί ο κατάλογος με τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της περιοχής, ξεκινώντας από το Εφετείο και καταλήγοντας στην Κατεχάκη.

Η μεγαλύτερη ποικιλία σε ζυμαρικά Barilla: Στον Γαλαξία στην Κυρίλλου Λουκάρεως. Συναγωνίζεται ευθέως τα macro και πίνουν νερό στο όνομα του ψυχανώμαλοι σαν κι εμένα που κάθε σάλτσα του φτιάχνουν έχει και το δικό της ζυμαρικό και τους χαλάει αν βάλουν φιογκάκια αντί για πένες.

Η Βοημία: Ένα από τα δύο τσέχικα εστιατόρια στην Αθήνα, σίγουρα το φθηνότερο, με τεράστιες μερίδες κρέατος, τρελό τυρί και σως ταρταρ. Πολλές τσέχικες μπύρες για να αποτελειώσετε την κραιπάλη. Για επιδόρπιο πάρτε άμα πετύχετε το cheesecake με το φραμπουάζ. Το καλοκαίρι βγάζει και τραπεζάκια στο πάρκο απέναντι.

Η Αγορά: Σταθερή αξία όταν θέλουμε κάτι να φάμε και να χορτάσουμε. Από τα κλασσικά του πιάτα, το κοτόπουλο με το γουακαμόλε και το σπαγγέτι με την κόκκινη σάλτσα και το μπέικον είναι τα αγαπημένα μου, η ζεστή σαλάτα με το κοτόπουλο και το ουίσκι επίσης. Αν πετύχετε την μηλόπιτα, πάρτε την για επιδόρπιο. Μερίδες τεράστιες, σέρβις και χώρος προσεγμένα, πάμφθηνο δεν το λες, value for money το λες όμως.

Lime Cafe: Λειτουργεί μέχρι τις 8-9 το βράδυ, αλλά είναι ιδανικό για πρωινό ή απογευματινό καφέ. Άνετοι καναπέδες μέσα και έξω και μουσική που δεν σου παίρνει τα αυτιά. Διαθέτει υπέροχο yogi tea λεμόνι τζίντζερ και έχει καλό καφέ από ότι λένε οι φίλοι μου που δεν έπεσαν στην χύτρα με την καφείνη όταν ήταν μικροί. Από φαγώσιμα διαθέτει το πρωι κρουασάν και βουτύρου και σοκολάτας, ενώ κάποιοι γνωστοί μου πέτυχαν και κολασμένο κέικ κανέλας, αλλά δεν μου έφεραν. Από αλμυρά έχω δοκιμάσει τις μπαγκέτες και ήταν αρκετά χορταστικές και συμπαθητικές.

Το καλύτερο πεϊνιρλί της Αθήνας: Ιωνία. Με καυτερό σουτζούκι για να λιποθυμήσεις με την ησυχία σου αν έχεις μετά δουλειά/γυμναστήριο/ψώνια. Εξαιρετικό και το σάντουιτς λαχανικών του και η πίτσα του. Ανοιχτά μόνο πρωί.

Κώστας: Στην πλατεία Αγίου Δημητρίου, πίσω από την εκκλησία. Το σουβλάκι όπως το θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια. Πίτα λίγο πιο λαδωμένη από ότι επιτάσσει το σύγχρονο τρεντ, καλό κρέας και συμπαθητική σως μουστάρδας. Αν κάτσετε εκεί πάρτε μερίδα κοτόπουλο παϊδάκι με σως μουστάρδας και θα φάτε και το πιάτο.

Σερφετό: Μεζεδοπωλείο για όσους συμπαθούν το ούζο και τους ψαρομεζέδες. Τραπεζάκια στην πλατεία, ιδανικό για καλοκαίρι μετά τις 10 το βράδυ, που έχουν μαζέψει τα πιτσιρίκια από την πλατεία (ναι, ακόμη παίζουν έξω αυτά). Συνήθως παίρνουμε μύδια και γαρίδες σαγανάκι, την σαλάτα του μαγαζιού και καλαμαράκια τηγανητά. Και Βαρβαγιάννη. Μπλε.

Οριακόν: Από την άλλη πλευρά της πλατείας, πιο προσανατολισμένο στο κρέας. Μικρό μέσα, αλλά για χειμώνα πολύ ζεστό, αρκεί να μην έχει αγώνα ή live. Εξαιρετικό κοτόπουλο με σάλτσα μουστάρδας, τηγανιτές πατάτες χειροποίητες και ωραία σαλάτα με φωλιά από φύλλο.

Πετράκης: στην οδό Λαμίας. Κοσμηματοπωλείο που θυμίζει τέλη δεκαετίας 80, βαριά αρχές 90. Ο συμπαθέστατος κύριος που το διατηρεί, με την υπομονή και την ευγένεια του, σε κάνει να αγνοήσεις πλήρως την βιτρίνα. Θα βρείτε σχεδόν ότι θέλετε, σε πολύ λογικές τιμές. Όλα τα δώρα αποφοίτησης της παρέας μου ήταν σε δικό του σακουλάκι.

Παγωτό από σπίτι: Ζαχαροπλαστείο Παπανικολάου λίγο πιο κάτω από τον Πετράκη. Μάλλον κι αυτός έχει δώσει το βάρος του στο παγωτό γιατί έκτος από μια τεράστια βιτρίνα με παγωτά υπάρχουν μόνο κάτι γλυκά ταψιού και κάτι πάστες σε όλο το μαγαζί.

Stock Naf Naf: Στην οδό Λαμίας επίσης. Επίσης αγνοούσα χρόνια την ύπαρξη του μέχρι που μπήκα και είδα ότι ιδιοκτήτρια είναι η μαμά ενός summer friend και την ξέρω άπειρα χρόνια. Πολύ ωραία ρούχα, σε πολύ φθηνές τιμές, ταξινομημένα κατά μέγεθος. Μάλλον συνταξιοδοτείται γιατί σήμερα που πέρασα όλα τα ήδη ήταν από 2 έως 20 ευρώ. Knock yourselves out.

Pefko: Το σημείο συνάντησης της μισής γειτονιάς. Μετονομάστηκε από Παραθήν λιγότερο από ένα χρόνο πριν. Το τσάι έρχεται σε επικών διαστάσεων κούπα, πάντα κερνάνε γλυκάκι/μπισκοτάκι/μάφιν ενώ έχει και ωραίο γαλακτομπούρεκο, μιλφέιγ και μπουγάτσα. Τιμές νορμάλ προς χαμηλές.

Artista Loca: Το μαγαζί που αγοράζω ρούχα heel, true love και άλλων ελληνικών εταιρειών. Πρωτότυπα ρούχα και αξεσουάρ, τιμές λογικότατες, ποιότητα εξασφαλισμένη. Τώρα συνενώθηκε και με το παιδικό κατάστημα που είχε, οπότε μπορείτε να αγοράσετε και κάτι καλόγουστο για κάποιον μπόμπιρα.

Pixel on paper: Ότι ήταν μέσα στα μούτρα μου και έπρεπε να πάω στο Meet Market για να τους ανακαλύψω δεν με τιμά και ιδιαίτερα. Θα βρείτε πανέμορφα organizer, σημειωματάρια και κάθε λογής τζάρτζαλο γραφικής ύλης, στα οποία προσωπικά μπορώ να αφήσω περιουσία ολόκληρη. Προσωπικό αγαπημένο το σημειωματάριο-ουράνιο τόξο. Νομίζω ότι κάνουν και custom made παραγγελίες. Ρωτήστε.

Το κουτούκι του 54: Ημιυπόγειο και πέτρινο με σοφράδες, κιλίμια και τραπεζομάντηλα με το βελονάκι. Μεγάλο χιτ του μαγαζιού το κοτόπουλο μελιτζάνα γιαουρτλού, τα κεμπάπ του, οι τυροκροκέτες, η σαλάτα του 54 και το δικό τους ρακόμελο και οινόμελο. Τιμές ελαφρώς τσιμπημένες.

Όπως παλιά: Σχετικά καινούργια άφιξη, σε μια αρκετά δροσερή πλατειούλα κοντά στο μετρό. Σε αυτή την πλατεία ήταν η Θράκα, που πηγαίναμε να φάμε όταν οι ζέστες γίνονταν αποπνικτικές. Τώρα πάμε σε αυτό. Κολασμένες πατάτες τηγανιτές με 2 τυριά κ μπέικον, κεφτεδάκια, ντάκος, μαραθόπιτες κλπ θα συνοδεύσουν την αστείας τιμής καλοκαιρινή σας μπύρα. Μεγάλο μείον (ή συν): η flatscreen tv στερεωμένη σε ενα δέντρο που μεταδίδει κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα.

Ace Burger Company: Έχουμε και μπεργκεράδικο, αμέ αμέ. Κριτική γι αυτό έγραψα πρόσφατα, μην τα ξαναλέω.

4 Νάνοι: Το έχουν ανοίξει κάτι πολύ αισιόδοξα και πολύ νέα παιδιά. Κατάφεραν να μεταμορφώσουν την είσοδο μιας πολυκατοικίας σε αυλή παραδοσιακού καφενείου με μια κληματαριά. Θα συνοδεύσετε το ρακόμελο ή το οινόμελο σας με μία από τις φοκάτσιες τους, μαραθόπιτα, σφακιανή πίτα ή τον ντάκο με την ρόκα και το τσαλαφούτι. Ιδανικό και για καφέ. Τιμές χαμηλότατες.

Καπάκι: Το έχουν παλιοί συμμαθητές μιας φίλης μου και δουλεύουν μερικοί παλιοί συμμαθητές δικοί μου. Πέραν του συναισθηματικού δεσίματος με το μαγαζί θα πάτε εκεί για το κοτόπουλο με το ουίσκι, την σαλάτα με την λιαστή ντομάτα, το μπουγιουρντί και πολλά πολλά άλλα. Αφήστε χώρο για το μωσαϊκό στο τέλος.

Red elephant: Γιατί αν δεν ήταν multi culti αυτή η γειτονιά, δεν θα την αγαπούσα τόσο. Έχοντας προλάβει τα αυθεντικά ινδικά που είχαν ανοίξει με το πρώτο κύμα μεταναστών στην Πλατεία Θεάτρου, ψάχνω μονίμως να βρω αυτήν την γεύση. Το Red Elephant προσπαθεί φιλότιμα να συγκεράσει τις γευστικές ιδιαιτερότητες του Έλληνα, με την παραδοσιακή ινδική κουζίνα. Έχει τις χαμηλότερες τιμές που έχω βρει σε ινδικό, φέρνει τεράστιες ποσότητες ρύζι, νάαν και έχει νόστιμο κοτόπουλο ταντούρι.

Lateau: Από τα πιο παλιά ζαχαροπλαστεία της περιοχής, έχει επεκταθεί δίπλα και σε μπιστρό. Εξαιρετικά και λιγωτικά μικροσκοπικά εκλεράκια (εμένα έτσι μου αρέσουν ξενέρωτοι Γάλλοι) και το καλοκαίρι παγωτο λουκούμι και παγωτό τριαντάφυλλο.

Wee Drum: Ο Σκωτσέζος. Αθεράπευτα ερωτευμένη με τις 2 παππουδίσιες πολυθρόνες που έχει έξω κάτω από την σόμπα. Δυστυχώς μόνο η μια είναι κουνιστή και αναγκάζομαι να δώσω μάχη κάθε φορά για να την διεκδικήσω. Μεγάλη ποικιλία από μπύρες και ουίσκι. Είναι από τα ελάχιστα μαγαζιά στην Αθήνα που φτιάχνει hot toddy. Διαφορετικές προσφορές για κάθε ημέρα και φυσικά event για το st. Patrick's day.

Lab: Αγαπημένο για ψημμένη ρακή ή τσαγάκι. Industrial ύφος και μεγάλη δροσερή αυλή. Τώρα τελευταία το έχει γυρίσει λίγο σε πιο bar με δυνατή μουσική από μια ώρα και μετά και εμείς οι γέροι άνθρωποι αποθαρρυνόμαστε. Πάμφθηνα σνακς, ωραία σπιτική λεμονάδα, πολύ προσιτές τιμές.

Matagliati: Χρόνια οι ντόπιοι λύσσαγαν για ένα καλό ιταλικό στην περιοχή. Μετά το άδοξο τέλος του pasta με...νου, έχουν βρει όλοι καταφύγιο στο matagliati. Μεγάλες χορταστικές μακαρονάδες και ένα από τα καλύτερα tiramisu της πόλης. Ακριβό αν ρωτάτε την γνώμη μου, αλλά τουλάχιστον αυθεντικό ιταλικό και αρκετά νόστιμο.

Σουφάλα: Παραδοσιακή οικογενειακή ταβέρνα όπου γίνονται οι βαφτίσεις της γειτονιάς. Κατάλογος απλός και λιτός με ψητά και μαγειρευτά. Τον εμπιστεύομαι αρκετά για να φάω από κει μπιφτέκι. Δεν θα φύγετε χωρίς να φάτε τυροπιτάκια, μπουρεκάκια και κρέμα καραμελέ.

Βανίλια Κανέλα: Το πόσο συμπαθώ τον κυριούλη που το πρωτοάνοιξε και πια έχει αποσυρθεί δεν θα κουραστώ να το λέω. Ντελικατέσεν και καφέ μπιστρό 2 σε 1. Αν βαριέστε να τρέχετε στην Ευρυπίδου θα βρείτε εκεί ότι θέλετε σε μπαχαρικά. Διαθέτει και ποικιλία σε τσάι, κούπες τσαγιού, βιολογικούς ξηρούς καρπούς και cranberries, αλλαντικά, τυριά, ζυμαρικά, αποξηραμένα μανιτάρια ενώ η τελευταία τους ανακάλυψη, το μαντολάτο με cranberry και ξηρούς καρπούς με εξέπληξε πολύ ευχάριστα.

Μαραμπού: Από τα πρώτα μαγαζιά που άνοιξαν κι έκαναν την Πανόρμου talk of the town κάτι χρόνια πριν, μαζί με το santa botella και το ποτοπωλείον. Για μένα η πιο δροσερή ταράτσα, το λιγότερο δήθεν μαγαζί και η λιγότερη βαβούρα.

Spring Roll: Το κινέζικο που το έχουν Κινέζοι και λειτουγεί πάνω από 10ετία. Ευτυχώς για εμάς ξεσκαρφάλωσε απο την βουνοπλαγιά που ήταν και μετακόμισε κοντά στο Γηροκομείο. Παραγγέλνετε απαραιτήτως spring rolls, won ton με κρέας, ρύζι ή noodles με λαχανικά και πάπια Πεκίνου. Από κοτόπουλα πάντα μου θυμίζουν τι παίρνω, έχουν και αυτές τις ωραίες γαρίδες που ανοίγουν σαν βεντάλια (αυτές νομίζω οτι τις παίρνω Σατάυ). Μην παραλέιψετε να δοκιμάσετε κινέζικη μπύρα και τηγανιτές μπανάνες.

Τσεκ: Κοσμηματοπωλείο στην οδό Λαρίσης, ο πάνω όροφος εργαστήριο. Θα βρείτε πρωτότυπους σταυρούς αν έχετε σκοπό να γίνετε πνευματικοί γονείς κάποιου παιδιού, αλλιώς θα το επισκεφτείτε για τα μανικετόκουμπα, τα σκουλαρίκια και τα δαχτυλίδια του, εμπνευσμένα από οργανικές φόρμες. Δουλεύει αποκλειστικά χρυσό και ασήμι, οπότε συγκριτικά οι τιμές του είναι καλές, πρακτικά αποχαιρέτα το το 50άρικο που χάνεις. Τουλάχιστον θα πιάσει τόπο.

Viva Vida: Στον Δαναό έχει πάει για προβολή η μισή Αθήνα. Πόσοι όμως έχουν προσέξει το μαγαζί με ρούχα ακριβώς δίπλα? Στον πάνω όροφο έχει μόνο τσάντες και αξεσουάρ και δεν σου πολυγεμίζει το μάτι. Μετά κατεβαίνεις στο υπόγειο, Επιλεγμένα ρούχα από brands όπως το mutaki, μεσοφόρια, πουκαμίσες κλπ κλπ. Τιμές ανάλογα με το τι θέλετε.

Θερινά σινεμά με Domino's Pizza: Άλλος ένας λόγος για να αγαπήσεις αυτή τη γειτονιά. Το "Ανεσις" και η "Ελληνίδα" εκτός από τα κλασσικά ποπ κορν και νάτσος διαθέτουν και πίτσα. Το δε Άνεσις το τερμάτισε, με τις ξαπλώστρες στις μπροστινές σειρές και τα μοχίτο στο bar. Και ξαφνικά η Αθήνα το καλοκαίρι σταματάει να φαντάζει εφιαλτική.

Αθήναιον, Δαναός και Νιρβάνα: Κλασσικά και αγαπημένα. Το 90% των προβολών που έχω δει χειμώνα είναι στις αίθουσες αυτών των τριών σινεμά. Μετά ή ποτό ή κρέπα στο Ετουάλ.

F shop: Στην Φειδιππίδου. Η πολύ καινούργια μου ανακάλυψη. Μικροσκοπικό μαγαζάκι, χωρίς ταμπέλα, αλλά με ένα φόρεμα της Ιωάννας Κουρμπέλα να σου τραβάει το μάτι. Φέρνουν αποκλειστικά ελληνικά ρούχα, σε τιμές που ξεκινάνε από τα πολύ χαμηλά, για να φτάσουν στα επίπεδα της προαναφερθείσας σχεδιάστριας. Η ιδιοκτήτρια είναι και η ίδια σχεδιάστρια. Λάτρεψα μια μπορντώ ζακέτα που είχε μόνο 18 ευρώ καθώς και πολλά φορέματα τους. Γενικά έχουν λιτά και καλοραμμένα ρούχα που αξίζουν να επενδύσετε μέρος ή και όλη την αγοραστική σας δύναμη.

Τσίρος: Μπορώ να χαλαρώσω αρκετούς από τους ηθικούς φραγμούς μου για τα ατομικά του γαλακτομπούρεκα. Το πρωί σερβίρει και πίτες ενώ το τσουρέκι και η βασιλόπιτα του θα σας βγάλουν ασπροπρόσωπους σε εορταστικό κάλεσμα.

Τυρόψωμο και ελιόψωμο: από το πρατήριο Σεβαστουπόλεως και Κορινθίας. Τραγανό απέξω, με χοντρό αλάτι και μέσα αφράτο. Στο τυρόψωμο μπαίνει και λιαστή ντομάτα και είναι σαν φοκάτσια. Love.

Salamat: Πολυδιαφημισμένο και ξακουστό για τα φρέσκα εξωτικά του φρούτα. Θα βρείτε μάνγκο, παπάγια και λίτσι, ενώ θα ρωτήσετε και θα μάθετε και άλλα εξωτικά φρούτα. Από εκέι μπορείτε να προμηθευτείτε και άλλα εξειδικευμένα προιόντα, όπως panko, φύλλα sprin roll, ρύζι για σούσι κλπ κλπ.

La tienda: Όταν λέει ότι φέρνει προίόντα από όλο τον κόσμο το εννοεί. Μεγάλα σακιά jasmin rice στο ντεκόρ, μέσα noodles και ένα βαζάκι crunchy cookie butter να στοιχειώνει τον ύπνο μου.

Το καλύτερο προφιτερόλ της Αθήνας: Ανδριάς στην Σεβαστουπόλεως. Από ατομικό μέχρι μπωλ του fruit punch, το ίδιο φρέσκο κ αφράτο σε όποιο μέγεθος. Δεν είναι πολύ γλυκό, δεν έχει περίεργα υλικά μέσα, είναι άψογα εκτελεσμένη κλασική συνταγή. Και να παραμείνει έτσι.

Μαντινεία: Από το παντοπωλείο του θα προμηθευτείτε καλό τσίπουρο, κρασί και γαλακτοκομικά προιόντα. Έχει τα πάντα, μέχρι και αλεύρι ζέας. Ειδική μνεία στα ρυζόγαλα και τις κρέμες του, που μου θύμισαν το καφενείο της θείας μου στην Άνδρο. Επίσης σίγουρα θα πετύχετε κάποιο γλυκό ταψιού, συνήθως γαλακτομπούρεκο. Δοκιμάστε.

Καινάρι: Μικρό και χωμένο στην οδό Ξηρομέρου. Το ρακόμελο φτιάχνεται επιτόπου, αρκετές επιλογές στον κατάλογο, ρωτήστε όμως όπωσδήποτε για τα πιάτα ημέρας. Ένα κοτόπουλο κοκκινιστό που είχα φάει προ 18μήνου, ακόμα με κάνει να ξερογλείφομαι.

Το καλύτερο ψωμί του τοστ: Juliet στην Σεβαστουπόλεως. Επίσης έχει πολύ καλό ψωμί, μεγάλη ποικιλία γεύσεων σε μπατόν σαλέ και κρουτόν ενώ θα βρείτε και κουλουράκια και παξιμαδάκια.