Και μετά από πολύ καιρό ήρθε ώρα να ξαναμιλήσω. Μέσα σε αυτό το διάστημα που έχει μεσολαβήσει έχουν γίνει πολλά. Έχουν μπει στο σπίτι μου και έχουν πάρει όλα μου τα πράγματα, έχω κοντέψει να σκοτωθώ με το αμάξι, έχουν σπάσει οι σωλήνες του μπάνιου, έχω κάνει επίκληση στην λογική, στο συναίσθημα και στην αυθεντία για να πείσω (με θαυμαστή αποτυχία) τους γείτονες να με αφήσουν να βάλω αυτόνομη θέρμανση, έχω βρει δουλειές, έχω φύγει από δουλειές, φίλοι παντρεύτηκαν, φίλοι γίναν γονείς. Έχω κλάψει τόσες φορές από θυμό, όσες και από συγκίνηση.
Αυτός ο χρόνος μου έτριψε στην μούρη την πιο απλή απάντηση σε όλα τα γιατί. Γιατί κάποιος να μπει στο σπίτι μου και να πάρει όλα μου τα πράγματα?Γιατί μπορεί. Γιατί οι γείτονες δεν υπογράφουν για να βάλω αυτόνομη και μου λένε την μια μαλακία πίσω από την άλλη?Γιατί μπορούν. Γιατί την μια συνεννοούμαι για κάτι με τον εργοδότη μου και την επόμενη μου λέει τα ακριβώς αντίθετα? Γιατί μπορεί.
Και μένει μόνο μια τελευταία απορία. Γιατί μπορει? Και η απάντηση είναι γιατί εγώ αφήνω το περιθώριο.
'Εχει αρχίσει και με ανησυχεί πολύ σοβαρά το θράσος και η αγένεια που έχουν πάρει διαστάσεις μάστιγας πια. Είμαι πολύ κουρασμένη για να αναφερθώ στο γιατί δεν μιλάμε άσχημα στον κόσμο ή γιατί όταν "στολίζουμε" κάποιον περισσότερα αποκαλύπτουμε για το δικό μας ποιόν, παρά για του κακομοίρη που πιάσαμε στο στόμα μας. Έλεγα σήμερα σε μια φίλη ότι πια δεν αντέχω να κρατάω μέσα μου τον παραμικρό θυμό για την παραμικρή αδικία. Δεν θέλω να ξαναφήσω το περιθώριο σε κανέναν να μου φερθεί άσχημα. Γιατί η μεγαλύτερη επιφοίτηση ήταν ότι αν στο ωμό τους θράσος απαντήσεις αναλόγως, δεν σε πειράζουν πια. Ο θρασύς άνθρωπος να ξέρετε, είναι πολύ μεγάλος χέστης.
Όταν έφτιαξα αυτό το blog, το έκανα γιατί πάντα κάτι μέσα μου μου έλεγε "πήγαινε εκεί μέσα, εκεί οι άνθρωποι φαίνονται να τρώνε καλά", "πήγαινε εκεί μέσα, θα ανακαλύψεις κάτι όμορφο", "διάβασε αυτό, θα μάθεις κάτι καινούργιο", "πήγαινε σε αυτή την πόλη, εκεί οι άνθρωποι ζουν διαφορετικά από εσένα, δες πως". Όλο αυτό, ήθελα να το μοιραστώ κυρίως με τους φίλους μου, αλλά και με όσους έψαχναν τρόπους να ζουν συνεχώς καλύτερα. Έχω γράψει για τα πάντα, εκτός από το βασικότερο. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει καλά όσο φοβάται. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει καλά όσο αδικείται. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει καλά όσο επιτρέπει στους άλλους να του φέρονται άσχημα.
Μια συμβουλή έχω να σας δώσω. Μην δικαιολογήσετε ποτέ κανέναν. Μην πιστέψετε ούτε δευτερόλεπτο ότι κανατε κάτι για να αξίζετε τέτοια συμπεριφορά. Μην φοβηθείτε ποτέ τις συνέπειες. Μιλήστε ψύχραιμα, ευγενικά και σταθερά και λύστε ή λήξτε ό,τι σας τρώει τα σωθικά. Α, και φροντίστε πολύ τον εαυτό σας.
