Τον τελευταίο χρόνο έχουν ανοίξει αρκετά burgerαδικα, και καταλαβαίνω τον λόγο. Πρώτες ύλες σε αρκετά καλή ποιότητα αλλά σε χαμηλές τιμές, χορταστικό γεύμα και με μια gourmet casual προσέγγιση μπορεί να προσελκύσει τον σωστό κόσμο για να γίνεται κοσμοσυρροή στο ταπεινό πλην τίμιο μαγαζάκι σου. Τα 2 καλύτερα βρίσκονται στα βόρεια προάστεια, το ενα στο Χολαργό και το άλλο στα Μελίσσια. Και επειδή σκέφτηκα ότι θα είχε πολύ πλάκα να τα συγκρίνω, διαβάστυε τις 2 κριτικές μαζεμένες.
Kozi's: Αν ξανακούσω άνθρωπο να παραπονιέται για το πόσο δύσκολο είναι το παρκάρισμα στο κέντρο της Αθήνας θα αυτοπυρποληθώ διαμαρτυρόμενη. Μετά από αυτό που έχω ζήσει για να παρκάρω κάπου κοντά στο Kozi's ειδικά, θα έχω κάθε δίκιο. Πραγματικά πιο εύκολα βρίσκεις να παρκάρεις στην Κυψέλη. Το μαγαζί δεν κάνει κρατήσεις (και με την λογική του, καλά κάνει κιόλας), απλά στην γύρω περιοχή υπάρχουν μόνο σπίτια και ένα τελειωμένο σουβλατζίδικο, οπότε ή θα σηκωθείτε και θα φύγετε (όπως κάναμε εμείς στις 2 αποτυχημένες προσπάθειες μας να φάμε εκεί) ή θα πάτε νωρίς, άκυρη μέρα, για να μην κοιτάζετε τον σερβιτόρο με το ίδιο ξελιγωμένο βλέμμα που κοιτάζατε τον Κωστάκη που σας άρεσε στην 1η γυμνασίου κι αυτός ούτε που σας έδινε σημασία γτ έπαιζε μπάλα. Το burger τους βέβαια σε αποζημιώνει για όλη την ταλαιπώρια που τράβηξες. Και με το παραπάνω κιόλας. Οι μερίδες τους είναι τεράστιες, όπως και οι σαλάτες τους, δυστυχώς όμως όχι και τα ορεκτικά τους στα οποία είναι λίγο φειδωλοί στις μερίδες. Το μπιφτέκι είναι ζουμερό, το ψωμάκι φρέσκο, οι πατάτες χειροποίητες και η sauce δικής τους έμπνευσης και παρασκευής είναι τόσο νόστιμη που αν την πουλούσαν σε βαζάκι την 6αδα θα την έπαιρνα σπίτι σίγουρα. Το service άμεσο και φιλικό, αν αποφασίσεις να περιμένεις σε κερνάνε το κατιτίς σου όσο στέκεσαι (αλλά εσυ βλέπεις τα burger να πηγαινοέρχονται και πεινάς περισσότερο), εξηγούν τα πάντα χωρίς να βαρυγκομάνε και οι τιμές τους είναι καλύτερες από ότι φανταζόσουν. Μην ξεχάσετε να πάρετε oreo cheesecake για να κλείσετε το γευμα σας.
Juicy burger: Στον Χολαργό, στην Κεραμεικού, στενάκι που αν δεν είσαι της περιοχής δεν το πιάνει και πολύ το μάτι σου, αλλά με πολύ πιο ευκολο parking. Το service είναι φιλικότατο, ο κατάλογος λιτός και απέριττος και οι τιμές μονοψήφιες σε ΟΛΟ τον κατάλογο. Η κουζίνα είναι ορθάνοιχτη για να βλέπεις τι γίνεται μέσα και ο σεφ σε χαιρετάει κιόλας από το παραθυράκι. Τα onion rings τους μας ήρθαν σε κουβαδάκι (στη κυριολεξία) και ήταν τόσα πολλά που ενώ τα τρώγαμε μανιωδώς ανακαλύπταμε ότι έχουν μείνει κι άλλα (4 ευρώ, αλλά ευκολά τρώνε 4 άτομα, το λες και τζάμπα). Κάναμε την υπερβολή και πήραμε έξτρα τηγανητές πατάτες και επειδή ήμαστε γουρουνίτσες, βάλμε και τυρί ακι μπέικον από πάνω (δεν το γράφει ο κατάλογος, αλλά οι άνθρωποι το έκαναν ευχαρίστως). Μετά ήρθε το burger σε bagel ολικής αλέσεως παρακαλώ, έγω πήρα με φιλέτο κοτόπουλο και ήταν τόσο σωστα ψημμένο που σχεδόν συγκινήθηκα από την χαρά μου. Γενικά ότι πήραμε ήταν ψημμένο ολόσωστα και πάρα πολύ νόστιμο. Αλλά, αυτό που παρατήρησε η φίλη μου και έχει δίκιο (αρχιτεκτόνισσα γαρ) είναι ότι το μαγαζί δεν σε προδιαθέτει να κάτσεις εκεί με τις ώρες, σε προδιαθέτει να φας και να φύγεις. Είναι πολύ καθαρό και minimal, το οποίο δεν είναι καθόλου κακό σας ιδέα, αλλά ίσως θα έπρεπε να επενδύσουν σε λίγο πιο άνετα καθίσματα και κανα δυο διακοσμητικά για να μην στρέφεις το βλέμμα σου στο απόλυτο κενό στην φάση της χώνεψης. Κι επειδή όποιος πάει τρώει σαν αρκούδα λίγο πρίν την χειμερία νάρκη και η φάση της χώνεψης είναι λίγο χρονοβόρα, καλό θα ήταν αν βάλουν και καμιά γλαστρούλα πάνω στο deck.
Τρίτη 24 Απριλίου 2012
Τρίτη 17 Απριλίου 2012
Άστυ 68: My humble opinion
Παρόλο που λειτουργεί λίγο παραπάνω από ένα χρόνο, το ανακάλυψα πρόσφατα. Για αν είμαι ακριβής, δεν το ανακάλυψα καν εγώ, αλλά ένας φίλος μου που έτυχε να παρκάρει απέναντι του. Το ότι δεν τραβάει το μάτι δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά για το πολύβουο και πολύχρωμο Γκάζι, το γεγονός και μόνο ότι υπάρχει ένα μαγαζί που δεν κραυγάζει την ύπαρξη του, το λες κ ελπιδοφόρο. Θα το βρείτε πάνω στην Κωνσταντινουπόλεως, στον αριθμό 68 και είναι η επιτομή του urban chic restaurant. Πάτωμα από παλιά αθηναικά πλακάκια (τα οπία λατρεύω), τοίχοι σε λευκό και olive-χακί και ανάλαφροι πίνακες. Ο φωτισμός είναι χαμηλός, όπως και η μουσική για να μην χρειάζεται να μιλάμε δυνατά και να ξεκουράζονται λίγο τα ταλαίπωρα τα μάτια μας. Το service άμεσο, εξυπηρετικό και ευγενέστατο, ο ιδιοκτήτης εντάσσεται στους 10 πιο γελαστούς ανθρώπους ever encountered, σας καλοσψρίζουν με ζεστό ψωμί, 2 ντιπ και 1 ποτηράκι σούπα, ο κατάλογος έχει λίγα φαγητά, αλλά καλύππτει ένα ευρύ φάσμα απαιτήσεων, ενώ τα πιάτα ημέρας είναι γραμμένα και σε πίνακα δίπλα από την πόρτα. Για το τέλος σας δίνουν υποβρύχιο σε κρύο νεράκι, ενώ ο λογαριασμός δεν είναι του γδαρσίματος, με πολύ μεγάλη προσπάθεια μπορεί να ξεπεράσει τα 20 ευρώ κατά άτομο, το οποίο και για Γκάζι και για value for money το λες και πάμφθηνο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για καθημερινές που θέλετε να κάνετε κάτι ήσυχο, βαριέστε να μαγειρέψετε ή έχετε να δείτε κάποιον πολύ καιρό και θέλετε να μιλάτε χωρίς πολλά πολλά νταπα ντούπα. Καλό μέρος και για πρώτο ραντεβού γιατί θα εντυπωσιάσετε χωρίς να ξοδέψετε τα μαλλιά της κεφαλής σας.
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
Τα 10 καλύτερα εστιατόρια διεθνούς κουζίνας
Ο πιο ευκολος δρόμος για την καρδιά ενός ανθρώπου περνάει από το στομάχι του. Αντίστοιχα, ο πιο ευκολος τρόπος για να αρχίσεις να μπαίνεις στην νοοτροπία μιας άλλης χώρας είναι το φαγητό και οι table manners που ακολουθούνται στην κάθε χώρα. Σας παραθέτω λοιπόν τα καλύτερα σε 10 διαφορετικές κουζίνες για να νιώσετε το globalization στο πετσί σας.
1)Γιαπωνέζικο: Furin Kazan. Και με διαφορά κιόλας. Ταπετσαρίες με άνθη κερασιάς, minimal αλλά πάντα busy, δεν έχει μπασταρδέψει άλλες κουζίνες για να φάει ο κάθε καράβλαχος spring rolls και να φχαριστηθεί, αντίθετα, έχει πολλά γιαπωνέζικα πιάτα πέρα από το σούσι, για όσους δεν είναι και μεγάλοι φανς τις ωμοφαγίας. Ότι και να παραγγείλετε για κυρίως, μην παραλείψετε να πάρετε yoza για ορεκτικό. Τιμές λογικότατες. Κάνει και delivery.
2)Κινέζικο: Spring Roll. Ευτυχώς για εμάς τους πιστούς του πελάτες μεταφέρθηκε από το κατσάβραχο που ήταν μέχρι πρότεινος και πήγε στην πλατειούλα κοντά στο Γηροκομείο. Το έχουν κινέζοι οι οποίοι είναι εδώ τουλάχιστον 20 χρόνια, έχει φοβερά noodles με λαχανικά, won ton, πάπια Πεκίνου και κοτόπουλο Σατάι. Αν φάτε σαν γουρούνια (που θα φάτε) κλείστε το γευμα σας με λίτσι σερβιρισμένα με πάγο ή αν αποφασίσετε να υποκύψετε ασύδοτα στην λαιμαργία σας πάρτε την τηγανητή μπανάνα.
3) Τσέχικο: Βοημία. Πολλά παραδοσιακά τσέχικα πιάτα, τα οποία κοστίζουν 15-17 ευρω αλλά είναι τίγκα στο κρέας. Αγαπημένη η γαλοπούλα με το δαμάσκηνα και το αμύγδαλο ενώ οι λωρίδες φιλέτου κοτόπουλου τηγανισμένες σε κουρκούτι με αρωματικά είναι απλά τέλειες. Αν δεν σας εμπνέει κανένα από τα 2, ο κατάλογος με τα κυτίως είναι γύρω στις 7 σελίδες. ΚΑΤΙ θα βρείτε να φάτε. Δοκιμάστε τρελό τυρί, τσέχικες μαύρες μπύρες και για το τέλος skip desert, παραγγείλτε σόδα γτ οι μερίδες είναι τεράστιες.
4) Ισπανικό: Salero. Μια από τις ομορφότερες αυλές του κέντρου. Πιείτε λευκή σαγκρία με φράουλες, τσακίστε το μαφινοειδες ζεστό ψωμάκι που φτιάχνουν μόνοι τους και ή παραγγείλτε τάπας και παέγια (κλασσικά) ή πάρτε το κοτόπουλο. Έχει την πιο περίεργη σάλτσα του κόσμου, αλλά δεν θα σας ξενίσει πολύ, ειδικά αν σας αρέσει η ελληνική κουζίνα. Γιατί εκτός απο το ΔΝΤ πάνω πό το κεφάλι μας, εχουμε κι άλλα κοινα.
5) Πέρσικο: Αναχίτα. Το αγαπώ. Το λαχματζούν τους καίει, όχι αστεία, γι αυτό παραγγείλτε ένα γιαουρτάκι προκαταβολικά. Η μελιτζάνα με το καρύδι, αν και ακουγεται λίγο περίεργη είχε εξαφανιστεί στα 10 πρώτα λεπτά, ενώ από κυρίως είναι πολύ πολύ νοστιμα τα κεφτεδάκαι με τον σάλτσα ροδιού και το κοτόπουλο με τα φραγκοστάφυλλα, ενώ ακόμα και το απλό σουβλάκι κοτόπουλου, είναι νόστιμο και ζουμερό γι είναι μαριναρισμένο στο γιαούρτι. Δοκιμάστε την πέρσικη μπύρα χωρίς αλκοόλ. Το σέρβις είναι ευγενέστατο, κατατοπιστικότατο, και στο τέλος έχετε και δωράκι ένα βιβλίο με την ιστορία του Ιράν.
6) Πολίτικο: Σουζάνα. Ήρεμο και κομψό. Ότι και να πάρετε είναι εγγυημένο, αλλά αν θέλετε να παίξετε στα σίγουρα πάρτε γιαουρτλού κεμπάπ. Κιουνεφέ ή μουχαλεμπί για το τέλος. Από ορεκτικά παίζει και να έχει τα πιο ωραία τυροπιτάκια που έχω φάει έξω ενώ το χούμους τους (σε 3 διαφορετικές παραλλαγές παρακαλώ) με τα τέλεια πιτάκια μπορεί να αποτελέσει και κυρίως από μόνοπ του.
7) Λιβανέζικο: Beirut. Από τις πιο ωραίες αυλές. Θα δείτε να περιφέρονται ναργιλέδες και πολλά πολλά πιατάκια. Η λιβανέζικη κουζίνα είναι λιγότερο καυτερή από την ινδική, αλλά χρησιμοποιεί περίπου το ίδιο πλήθος μπαχαρικών και έχει την ίδια πολυπλοκότητα στην παρασκευή εδεσμάτων. Παραγγείλτε αυθεντικό ταμπουλέ, φατούς καθώς και το παναρισμένο αρνί που μοιάζει με οβίδες αλλά ποτε δεν θυμάμαι πως το λένε. Σε φάσεις έχει και ζωντανή μουσική και oriental χορεθτριες, αλλά εγώ το προτιμώ βουβό, γι ανα ακούγονται τηα μουγκανητά της ευχαρίστησης μου σε οοολη την υπέροχη αυλή.
8) Ινδικό: Bollywood. Η πόρτα του είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Τη ν θέλω να την πάρω σπίτι μου. Στο προκείμενο, παραγγείλτε νααν για να παραχώσετε μέσα το φαγητό σας. Personal favorite το chicken tikka masalla. Η γρανίτα τριαντάφυλλο μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, ο χώρος είνα όσο industrial πρέπει, οι κοαναπέδες έχουν λίγοτον αβόλευτο αλλά το ξεπερνάς, είναι το closest στο αυθεντικό ινδικό στην Αθήνα, αλλά για τις μερίδες του οι τιμές είναι αδικαιολόγητα ακριβες. Αν και είμαι σίγουρη, την ωραία πόρτα πληρώνεις.
9) Γαλλικό: Chez Lucien. Ναι, το είπα και την προηγούμενη βδομάδα, αλλά δεν φταίω εγώ, η κρεμμυδόσουπα του με έχει μαγέψει.
10) Μεξικάνικο: El taco Bueno. Τάπας και μαργαρίτες. Πολλές μαργαρίτες. Ακριβό μεν, μεγάλες μερίδες δε. Η ιδιοκτήτρια αρκετά φιλική, ευγενικάσου λέει ότι έχεις παραγγείλλει πάρα πολλά και σου προτενει τι να κρατήσεις και τι να αφήσεις. Επισης ενδιαφέρουσα αυλή, αλλά ΠΣΚ κάντε καλύτερα κράτηση.
1)Γιαπωνέζικο: Furin Kazan. Και με διαφορά κιόλας. Ταπετσαρίες με άνθη κερασιάς, minimal αλλά πάντα busy, δεν έχει μπασταρδέψει άλλες κουζίνες για να φάει ο κάθε καράβλαχος spring rolls και να φχαριστηθεί, αντίθετα, έχει πολλά γιαπωνέζικα πιάτα πέρα από το σούσι, για όσους δεν είναι και μεγάλοι φανς τις ωμοφαγίας. Ότι και να παραγγείλετε για κυρίως, μην παραλείψετε να πάρετε yoza για ορεκτικό. Τιμές λογικότατες. Κάνει και delivery.
2)Κινέζικο: Spring Roll. Ευτυχώς για εμάς τους πιστούς του πελάτες μεταφέρθηκε από το κατσάβραχο που ήταν μέχρι πρότεινος και πήγε στην πλατειούλα κοντά στο Γηροκομείο. Το έχουν κινέζοι οι οποίοι είναι εδώ τουλάχιστον 20 χρόνια, έχει φοβερά noodles με λαχανικά, won ton, πάπια Πεκίνου και κοτόπουλο Σατάι. Αν φάτε σαν γουρούνια (που θα φάτε) κλείστε το γευμα σας με λίτσι σερβιρισμένα με πάγο ή αν αποφασίσετε να υποκύψετε ασύδοτα στην λαιμαργία σας πάρτε την τηγανητή μπανάνα.
3) Τσέχικο: Βοημία. Πολλά παραδοσιακά τσέχικα πιάτα, τα οποία κοστίζουν 15-17 ευρω αλλά είναι τίγκα στο κρέας. Αγαπημένη η γαλοπούλα με το δαμάσκηνα και το αμύγδαλο ενώ οι λωρίδες φιλέτου κοτόπουλου τηγανισμένες σε κουρκούτι με αρωματικά είναι απλά τέλειες. Αν δεν σας εμπνέει κανένα από τα 2, ο κατάλογος με τα κυτίως είναι γύρω στις 7 σελίδες. ΚΑΤΙ θα βρείτε να φάτε. Δοκιμάστε τρελό τυρί, τσέχικες μαύρες μπύρες και για το τέλος skip desert, παραγγείλτε σόδα γτ οι μερίδες είναι τεράστιες.
4) Ισπανικό: Salero. Μια από τις ομορφότερες αυλές του κέντρου. Πιείτε λευκή σαγκρία με φράουλες, τσακίστε το μαφινοειδες ζεστό ψωμάκι που φτιάχνουν μόνοι τους και ή παραγγείλτε τάπας και παέγια (κλασσικά) ή πάρτε το κοτόπουλο. Έχει την πιο περίεργη σάλτσα του κόσμου, αλλά δεν θα σας ξενίσει πολύ, ειδικά αν σας αρέσει η ελληνική κουζίνα. Γιατί εκτός απο το ΔΝΤ πάνω πό το κεφάλι μας, εχουμε κι άλλα κοινα.
5) Πέρσικο: Αναχίτα. Το αγαπώ. Το λαχματζούν τους καίει, όχι αστεία, γι αυτό παραγγείλτε ένα γιαουρτάκι προκαταβολικά. Η μελιτζάνα με το καρύδι, αν και ακουγεται λίγο περίεργη είχε εξαφανιστεί στα 10 πρώτα λεπτά, ενώ από κυρίως είναι πολύ πολύ νοστιμα τα κεφτεδάκαι με τον σάλτσα ροδιού και το κοτόπουλο με τα φραγκοστάφυλλα, ενώ ακόμα και το απλό σουβλάκι κοτόπουλου, είναι νόστιμο και ζουμερό γι είναι μαριναρισμένο στο γιαούρτι. Δοκιμάστε την πέρσικη μπύρα χωρίς αλκοόλ. Το σέρβις είναι ευγενέστατο, κατατοπιστικότατο, και στο τέλος έχετε και δωράκι ένα βιβλίο με την ιστορία του Ιράν.
6) Πολίτικο: Σουζάνα. Ήρεμο και κομψό. Ότι και να πάρετε είναι εγγυημένο, αλλά αν θέλετε να παίξετε στα σίγουρα πάρτε γιαουρτλού κεμπάπ. Κιουνεφέ ή μουχαλεμπί για το τέλος. Από ορεκτικά παίζει και να έχει τα πιο ωραία τυροπιτάκια που έχω φάει έξω ενώ το χούμους τους (σε 3 διαφορετικές παραλλαγές παρακαλώ) με τα τέλεια πιτάκια μπορεί να αποτελέσει και κυρίως από μόνοπ του.
7) Λιβανέζικο: Beirut. Από τις πιο ωραίες αυλές. Θα δείτε να περιφέρονται ναργιλέδες και πολλά πολλά πιατάκια. Η λιβανέζικη κουζίνα είναι λιγότερο καυτερή από την ινδική, αλλά χρησιμοποιεί περίπου το ίδιο πλήθος μπαχαρικών και έχει την ίδια πολυπλοκότητα στην παρασκευή εδεσμάτων. Παραγγείλτε αυθεντικό ταμπουλέ, φατούς καθώς και το παναρισμένο αρνί που μοιάζει με οβίδες αλλά ποτε δεν θυμάμαι πως το λένε. Σε φάσεις έχει και ζωντανή μουσική και oriental χορεθτριες, αλλά εγώ το προτιμώ βουβό, γι ανα ακούγονται τηα μουγκανητά της ευχαρίστησης μου σε οοολη την υπέροχη αυλή.
8) Ινδικό: Bollywood. Η πόρτα του είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Τη ν θέλω να την πάρω σπίτι μου. Στο προκείμενο, παραγγείλτε νααν για να παραχώσετε μέσα το φαγητό σας. Personal favorite το chicken tikka masalla. Η γρανίτα τριαντάφυλλο μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, ο χώρος είνα όσο industrial πρέπει, οι κοαναπέδες έχουν λίγοτον αβόλευτο αλλά το ξεπερνάς, είναι το closest στο αυθεντικό ινδικό στην Αθήνα, αλλά για τις μερίδες του οι τιμές είναι αδικαιολόγητα ακριβες. Αν και είμαι σίγουρη, την ωραία πόρτα πληρώνεις.
9) Γαλλικό: Chez Lucien. Ναι, το είπα και την προηγούμενη βδομάδα, αλλά δεν φταίω εγώ, η κρεμμυδόσουπα του με έχει μαγέψει.
10) Μεξικάνικο: El taco Bueno. Τάπας και μαργαρίτες. Πολλές μαργαρίτες. Ακριβό μεν, μεγάλες μερίδες δε. Η ιδιοκτήτρια αρκετά φιλική, ευγενικάσου λέει ότι έχεις παραγγείλλει πάρα πολλά και σου προτενει τι να κρατήσεις και τι να αφήσεις. Επισης ενδιαφέρουσα αυλή, αλλά ΠΣΚ κάντε καλύτερα κράτηση.
Δευτέρα 2 Απριλίου 2012
Chez Lucien: Βρε, και δεν μου γέμιζε το μάτι...
Είχα ακούσει για ένα φοβερό γαλλικό έστιατόριο στην Τρώων, στα Πετράλωνα, εδώ και καιρό από έγκυρες (λιχούδες) πηγές, και όλο έλεγα να πάω κι όλο κάτι τύχαινε. Την Παρασκευή λοιπόν, ενώ ήταν να πάω αλλού, κατέληξα εκεί. Με την πρώτη ματιά κόντεψα να το μετανιώσω γτ πραγματικά περισσότερο θύμιζε αμφιβόλου ποιότητος ταβέρνα σε νησί, παρά το απίστευτο γαλλικό έστιατόριο για το οποίο μου έπλεξαν το εγκώμιο τόσοι και τόσοι. Ας πάει και το παλιάμπελο, έκατσα. Η ιδιοκτήτρια ήρθε με ΠΑΡΑ πολλά νευρα να μου πάρει παραγγελία γτ έκανα 45 λεπτά να παρκάρω και όσο περίμεναν την αφεντιά μου είχε αναγκαστεί να διώξει 2 παρέες. Παρήγγειλα γρήγορα γρήγορα την γαλοπούλα από τον κατάλογο και μετά άρχισα να περιεργάζομαι τον χώρο. Αυτό που με ξένισε λίγο ήταν ότι στα μεγάλα τραπέζια κάθεσαι δίπλα σε αγνώστους, αλλά οι δικοί μας διπλανοι ήταν Γάλλοι, διακριτικοί, ήσυχοι και ευγενέστατοι. Είχα φάτσα απέναντι μου την κουζίνα και έβλεπα το φαγητό να ετοιμάζεται a la minute, πράγμα το οποίο το εκτιμάς, όσο να πεις. Το φαγητό μου ήρθε μετα από κάνα 20λεπτο και δικαίωσε την φήμη του μαγαζιού. Ήταν απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Πολύ σωστά ψημμένο, ισορροπημένη σάλτσα και οι πιο ωραίες πατάτες ογκρατέν που έχω φάει. Γλυκό δεν παρειγγειλα, γτ η γυναίκα θα με έδερνε και θα είχε και δίκιο, αλλά οι υπόλοιποι μου είπαν ότι και τα γλυκά τους είναι εξίσου καλά. Για το πιάτο πλήρωσα ένα 20άρικο, το οποίο ειναι πολλά λεφτά, ΑΛΛΑ οι φοβερές και έγκυρες πηγές μου, με ενημέρωσαν ότι μπορούν να μοιραστούν άνετα το μενού τον 25 ευρώ 2 άτομα και να φύγουν χορτάτα, οπότε. Επίσης μποροώ να βεβαιώσω ότι το μαγαζί διαθέτει την καλύτερη (και μάλλον την αυθεντικότερη) γαλλική κρεμμυδόσουπα της Αθήνας. Την επόμεη φορά απλά θα πάω καθημερινή και με παρέα με κομμουνιστικές τάσεις όσον αφορά το φαγητό. Το ίδιο προτείνω να κάνετε και εσείς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)