(Λέμε) ότι χειμώνιασε. Και τον χειμώνα οι
αποδράσεις είναι λίγο πιο δύσκολες. Λίγο το ότι το ζεστό σου κρεβάτι σε καλεί
συνεχώς για cocooning το Σαββατοκύριακο, λίγο το ότι η μέρα μικραίνει, κυρίως όμως γιατί
λείπει το μεγαλύτερο κίνητρο για να ξεκουνηθείς από την εξίσωση, η θάλασσα. Να
σας αντικαταστήσω την θάλασσα με κάτι δεν μπορώ, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω ένα
μέρος σχετικά κοντά για να πάω να λιώσω ένα Σαββατοκύριακο, η πρώτη μου σκέψη
θα ήταν η Ζαχλωρού. Είναι 2,5 ώρες μακριά (ή και λιγότερο αν έχεις αμάξι και
όχι κουβαρίστρα όπως η γράφουσα), έχει πολύ καλό φαγητό, δραστηριότητες κοντά
αν αποφασίσεις να ξεκουνηθείς, είναι όμορφη και αν είσαι στην φάση «θέλω να
αδειάσει το μυαλό μου ΤΩΡΑ», μπορείς απλά να αράξεις δίπλα από ένα τζάκι και να
χαζεύεις τον Οδοντωτό να περνάει.
Λίγη ιστορία για να μην σε πούνε κι άσχετο: Ο
Οδοντωτός αποτελούσε ένα από τα 2 πιο φιλόδοξα δημόσια έργα της Ελλάδας. Μαζί
με τον Ισθμό της Κορίνθου τα εμπνεύστηκε και έκανε πολύ φιλότιμες προσπάθειες
να τα υλοποιήσει ο Χαρίλαος Τρικούπης (βέβαια τίναξε τον Εθνικό προϋπολογισμό
στον αέρα και οδηγήθηκε η Χώρα σε πτώχευση γιατί του κόστισε τα τριπλάσια από
ότι υπολόγιζε). Το αρχικό σχέδιο ήταν ο Οδοντωτός να φτάσει μέχρι την Τρίπολη,
δημιουργώντας ένα τοπικό σιδηροδρομικό δίκτυο στην Πελοπόννησο. Τελικά η γραμμή
συνδέει το Διακοφτό με τα Καλάβρυτα, αλλά επειδή είναι κατασκευασμένη μέσα στο
φαράγγι του Βουραΐκου αποτελεί μια από τις ωραιότερες διαδρομές με τρένο στην
Ελλάδα.
Που θα μείνετε: Λόγω της κοντινής απόστασης
από τα Καλάβρυτα, έχουν ανοίξει πολλές αξιοπρεπείς μικρές ξενοδοχειακές μονάδες
στην Κάτω Ζαχλωρού. Διαλέγεται ανάλογα με το βαλάντιο σας και την αισθητική
σας. Ενδεικτικά αναφέρω το Φαράγγι, το Όνειρο Ζαχλωρούς και το Καταφύγιο, τα
οποία δεν τα λες και πάμφθηνα, αλλά έχουν δωμάτια με τζάκι και είναι
πετρόχτιστα. Με λίγο ψάξιμο παραπάνω θα βρείτε και πιο οικονομικές επιλογές.
Που θα φάτε: Στον παραδοσιακό ξενώνα Ρομάντζο
και μόνο εκεί. Δεν ξέρω πως θα σας φανεί σαν ξενώνας γιατί είναι πιο παλιά
κατασκευή, χωρίς τζάκια στα δωμάτια, αλλά κάνει την πιο καλοψημένη σταβλίσια
που έχω φάει έξω ever. Πολύ καλά κρέατα, άψογα ψημένα, χορταστικές μερίδες, ενδιαφέροντα
ορεκτικά, καλές τιμές και τίμιο τσίπουρο και ρακόμελο γιατί δεν πρέπει να
ξεχνάτε ότι εκεί έχει κρύο και πρέπει να ζεσταθείτε με όποιο τρόπο μπορείτε.
Στα μεγάλα συν του είναι η τοποθεσία του, καθώς είναι σχεδόν πάνω στις γραμμές
του τρένου, οπότε μπορείς να ριζώσεις εκεί χαζεύοντας επ’ άπειρον. Μείον: ότι
από γλυκά έχει μόνο γιαούρτι με μέλι και με εγώ η γλυκατζού ονειρευόμουν μετά
την σταβλίσια μπακλαβάδες, κανταΐφια και καρυδόπιτες, αλλά έφαγα τόσο καλά που
το παρέβλεψα.
Τι θα κάνετε αν αποφασίσετε να ξεκουνηθείτε:
Κατ αρχήν μπορείτε να κάνετε πεζοπορία στο φαράγγι του Βουραΐκου (όχι με
χιόνια, γιατί θα κάνετε τις ράγες τσουλήθρα και θα σας ψάχνουμε). Το μονοπάτι
είναι οι γραμμές του τρένου, το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να έχετε το νου σας
να μην σας βρει το τρενάκι κάπου που δεν θα υπάρχει άκρη για να μαζευτείτε,
αλλά επίσης σημαίνει ότι όποτε τα φτύσετε παίρνετε το τρενάκι και ανεβαίνετε
κύριοι πίσω στο χωριό. Η όλη απόσταση είναι περίπου 1 4ωρο περπάτημα, το
μονοπάτι είναι αστείο στα σημεία που δεν έχει τα δοντάκια, αλλά στα σημεία που
τα έχει θέλει προσοχή γιατί εγώ τσακίστηκα για πλάκα (ονειρευόμουν το φαί δίπλα
στο τζάκι). Καλύτερα να το κατεβείτε με τα πόδια και να ανεβείτε με το τρενάκι
ή να ανεβοκατέβετε με το τρενάκι και να ησυχάσετε. Αν έχετε επίσης κουράγια
(και 9 ευρώ να δώσετε στην είσοδο) μπορείτε να επισκεφθείτε το Σπήλαιο των
Λιμνών. Η άλλη κλασσική βόλτα είναι στα Καλάβρυτα για λίγο πιο κοσμική ζωή και
για να ανατριχιάσετε με το ρολόι που έχει μείνει σταματημένο στην ώρα που
άρχισε η σφαγή των Καλαβρύτων. (μάθημα ιστορίας part 2: Οι Γερμανοί επέλεξαν τα Καλάβρυτα για να
κάνουν αντίποινα, εκτέλεσαν σχεδόν όλο τον ανδρικό πληθυσμό, μέσα στην εκκλησία
αν δεν απατώμαι, και έκαψαν και λεηλάτησαν το χωριό ολόκληρο). Μετά την
ιστορική αναδρομή, μπορείτε να αγοράσετε παραδοσιακά προϊόντα, να σουλατσάρετε
και φυσικά να επισκεφθείτε και το χιονοδρομικό κέντρο.
