on tour: Βυτίνα

Η Βυτίνα δεν είναι τόπος δικής μου καταγωγής, είναι όμως τόπος πολύ οικείος για πολλούς οικείους μου. Η σχέση μας ξεκίνησε πριν μια δεκαετία περίπου και από τότε γυρνάω σε αυτήν με γεωμετρική πρόοδο. Το καλοκαίρι γιατί βρίσκω λίγη δροσιά μόλις 2 ώρες μακριά από την Αθήνα και το χειμώνα γιατί βρίσκω θαλπωρή κοντά (σχεδόν μέσα) σε 1 τζάκι. Νομίζω ότι είναι πανέμορφη, ίσως πάλι να μην είμαι αντικειμενική.

Που θα μείνετε: Ανάλογα με το βαλάντιο σας, έχω να προτείνω το Arcadia Resort, το Vytina House, το Art Mainalon Hotel, το Αρχοντικό Νικολόπουλου και την Αίγλη (με φθίνουσα τιμή διανυκτέρευσης). Τα πρώτα 2 είναι λίγο έξω από το χωριό με θέα και πράσινο, η Αίγλη σε απόσταση αναπνοής από την πλατεία, το Art Mainalon μέσα στην πλατεία και το αρχοντικό Νικολόπουλου κάπου μέσα στον οικισμό.

Που θα φάτε: Στα Κόκκινα Πιθάρια. Έχει ένα φανταστικό ορεκτικό με γλυκοκαυτερή σάλτσα, αγριογούρουνο με μανιτάρια, πάπια με καραμελωμένα μήλα και για όσους είναι παραδοσιακοί τύποι έχει κόκορα με χυλοπίτες, μοσχαράκι κοκκινιστό, παστίτσιο, γεμιστά και γκιούλμπασι. Οι μερίδες του είναι ικανοποιητικές προς τεράστιες, το μαγαζί πεντακάθαρο και το banofee για επιδόρπιο μπορεί να σας στείλει ευτυχισμένους για τον βαρύ ύπνο που ακολουθεί κάθε γαστριμαργικό όργιο. Του ίδιου ιδιοκτήτη είναι και το διπλανό μαγαζί, τα Αηδόνια, το οποίο προσανατολίζεται περισσότερο σε ψητά της ώρας. Θα φάτε πολύ τίμιο και ευμεγέθες σουβλάκι, ενώ μερικές φορές βάζει και κοντοσούβλι. Για τσίπουρα και μεζεδάκια θα πάτε στο Τσιπουράδικο που είναι λίγο πιο κάτω αριστερά. Εξαιρετικό τυροπιτάρι, ομελέτες, λουκάνικα και μοσχαράκι με λαζάνια θα συνοδεύσουν ό,τι πίνετε. Περνώντας είδα και ένα πολύ ενδιαφέρον κριθαρώτο μανιταριών στους Δειπνοσοφιστές, το εστιατόριο του Art Mainalon, αλλά δεν έτυχε να το δοκιμάσω. Ακόμα.

Που θα βολτάρετε: Αν είναι ανοιχτό το χιονοδρομικό θα πάτε μια βόλτα από κει έστω και για καφέ γιατί η διαδρομή και η θέα αξίζουν τον κόπο. Κοντινή και γραφική είναι η Αλωνίσταινα, το χωριό της μητέρας του Κολοκοτρώνη. Εκεί, στο εστιατόριο Κατάλπεις το οποίο πια ανοίγει μετά το απόγευμα έχω φάει το καλύτερο γλυκό καρυδάκι ever (μετά της θείας μου). Στο καφέ-τσιπουράδικο λίγο πιο κάτω ακολουθούν την ίδια τακτική με τον Βόλο, ρωτάνε μόνο τι θα πιείς, τα συνοδευτικά είναι προκαθορισμένα (και άπειρα και συμπεριλαμβάνονται στην τιμή του τσίπουρου μάλλον, γιατί δώσαμε 5,5 ευρώ έκαστος). Παραδοσιακό καφέ σε πλατεία κάτω από πλάτανο έχω πιεί στα Μαγούλιανα καλοκαίρι, με απεριόριστη δροσιά και θέα, αφού είναι το ορεινότερο χωριό της Πελοποννήσου. Πολύ κοντά είναι επίσης και η Δημητσάνα, η μπαρουταποθήκη του Έθνους, όπου θα επισκεφτείτε το σπίτι του Γρηγορίου του Ε’, θα θαυμάσετε τους χάλκινους τρούλους των εκκλησιών και θα χαθείτε στα σοκάκια με τα πέτρινα αρχοντικά και τα ξύλινα μπαλκόνια. Αν είστε γλυκατζήδες θα πάρετε Κοπεγχάγη (χρόνια είχα και να την ακούσω και να την φάω) ή κάποιο άλλο γλυκό ταψιού από το ζαχαροπλαστείο που είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο. Εάν θέλετε να συνεχίσετε την βόλτα σας θα πάτε στην Στεμνίτσα, η οποία έχει μακρά παράδοση στην αργυροχρυσοχοΐα που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, αφού υπάρχει επαγγελματική σχολή ακόμα και σήμερα. Θα φάτε γλυκό στην πλατεία (παραδοσιακά μυγδαλάτα), θα θαυμάσετε τις καμάρες στα σοκάκια και θα ενισχύσετε τα εργαστήρια (αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί δεν με άφηναν να κατέβω από το αμάξι). Εναλλακτικά θα κατευθυνθείτε προς τα Λαγκάδια, κεφαλοχώρι που τώρα γίνεται ευρέως γνωστό τουριστικά. Με θέα το φαράγγι του Λούσιου, επιβλητικά πέτρινα κτήρια και μεγάλη πλατεία. Εκεί θα φάτε στον Μανιάτη κατσικάκι, χοιρινό με κάστανα ή κόκορα με μακαρόνια. Για καφέ, αν έχετε πάει χειμώνα θα πάτε στον πλάτανο και θα συνοδεύεστε το ρόφημα σας με σοκολατόπιτα (έχει και καρύδα, παρακαλώ πολύ) ενώ αν έχετε πάει καλοκαίρι είτε στο roof garden του ξενοδοχείου του Μανιάτη είτε σε κάποιο καφέ της πλατείας.

Τι θα αγοράσετε: Εκτός από κοσμήματα από την Στεμνίτσα θα αγοράσετε και μέλι ελάτης (βανίλια) εάν βρείτε, τσίπουρο, παραδοσιακά ζυμαρικά και τυριά από τον Τσατσουλή στην Βυτίνα.

Γειτονιές της Αθήνας part 1: Παγκράτι

Από τις τέσσερις ραγδαία αναπτυσσόμενες περιοχές του κέντρου είναι η πιο «elegant». Περιοχή που από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα προτιμούσε η αστική τάξη, έχει ακόμα μερικά νεοκλασσικά διαμάντια, ενδιαφέρουσες παλιές πολυκατοικίες και τον φούρνο με το καλύτερο ψωμί της Αθήνας. Ο πιο πλήρης οδηγός που θα μπορούσα να συντάξω για μια περιοχή που τα τελευταία 15 χρόνια εξελίσσεται συνέχεια, αλλά τα τελευταία 100 κρατάει τα σκήπτρα του πιο διαδραστικού σημείου της πόλης.

Που θα φάτε: Έχει τόσα πολλά κρυμμένα μαγαζάκια που σχεδόν είναι εκνευριστικό. Λοιπόν, αν είσαι ξενύχτης και πεινάς πολύ ή κυκλοφορείς ντάλα μεσημέρι αλλά πεθύμησες το ανάμεικτο κρουασάν τους στην πιο value for money τιμή, θα πας στην ciao. Αν είσαι ξενύχτης, πεινάς αλλά δεν θες να τρως ότι κι ότι θα πας στο ολοκαίνουργιο Tortuga, όπου χρησιμοποιούν μόνο φρέσκα υλικά, οι τορτίγιες τους είναι χειροποίητες και τις φτιάχνουν μπροστά στα έκπληκτα και πεινασμένα ματάκια σου, ενώ έχουν και σούπα και γλυκό ημέρας. Αν θες να φας μεζεδάκια φτηνά θα πας στον Βρούτο, ειδικά αν είναι καλοκαίρι. Οι τιμές του είναι αστείες, το φαγητό του decent και ο χώρος που σερβίρει το καλοκαίρι είναι flashback στα 80’s με τα τραπεζάκια ότι να ‘ναι και τις καρέκλες τις κόκκινες και τις πράσινες με το πλεγμένο πλαστικό… Μου ήρθε να παραγγείλω μια fanta μπλε με καλαμάκι. Αν θες να φας μεζεδάκια αλλά πιο κομψά και περιποιημένα, θα πας στην Επ’ αυλή. Ένα από τα πιο ωραία νεοκλασσικά πίσω από το Καλλιμάρμαρο, με εξαιρετικούς μεζέδες και καλό χύμα ροζέ κρασί. Must try: το καταΐφι με τα τυριά κι ένα πιάτο ημέρας με κοτόπουλο κρασάτο. Αν θέλετε να γουρουνιάσετε με burgers και πίτσα θα πάτε στο Colibri. Αν θέλετε να πάτε σε vintage εστιατόριο θα προσανατολιστείτε προς το Saloon ή το Μαγεμένο Αυλό. Αν δεν θεωρείτε το mainstream βρισιά, θα πάτε μια κουλή ώρα και θα φάτε στο Μαύρο Πρόβατο (αν και τώρα που άνοιξε το αδερφάκι του στα βου-που μάλλον θα αποσυμφορηθεί κάπως). Αν είστε λάτρεις του ιταλικού, θα αγαπήσετε για πολύ διαφορετικούς λόγους την Vespa Rossa και το Facce Stranne. (Σας έχω μιλήσει για αυτά και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι). Αν για εσάς το φαγητό αποτελεί συνοδευτικό της μπύρας, θα πάτε στην Berlin. Το πιο έξυπνο gadget για fondue που έχω δει και μια κατασκευή που μετράει πόση μπύρα ήπιες, την αναρτά σε πίνακα και κερδίζεις και δωράκια, και όλα αυτά σε ΕΝΑ μαγαζί.

Που θα πιείτε καφέ: Βρίθει επιλογών. Αν θέλετε κάτι ήσυχο θα πάτε στο bookstore café Συλλαβή. Αν θέλετε να πάτε κάπου για να δείτε και να σας δουν γνωστοί σας θα πάτε στο Chelsea. Αν θέλετε να νιώσετε ότι είστε σε γαλλικό μπιστρό θα πάτε στο L’ Arret du Temps. Αν πάλι είστε ένας από εμάς, που σκέτο το ρόφημα μας κάθεται στραβά, θα πάτε στο Odeon και θα φάτε την πιο ωραία κερασόπιτα που υπάρχει εκεί έξω (θέλω την συνταγή απεγνωσμένα). Για ωραία σοκολάτα σε μαγαζί με μεγάλες τζαμαρίες και ξύλινο παταράκι θα πάτε στην Mendez. Οτιδήποτε πιο φασαριόζικο θα το βρείτε μπροστά σας σε κάποιον κεντρικό δρόμο και η δική μου αρωγή θεωρείται περιττή.

Που θα πιείτε ποτό: Επίσης οι επιλογές είναι άπειρες. Στον ίδιο, πολύ ωραίο πεζόδρομο είναι η Berlin (βλέπε παραπάνω), το Κουνούπι με τις πιο φτηνές μπύρες και τον πιο ανοιχτόκαρδο σερβιτόρο, και το ολοκαίνουργιο Πάροτ μπαρ, με τον καλογραμμένο κατάλογο και την εξαιρετική σπιτική λεμονάδα (που πήρα εγώ η ξενέρωτη και δεν μετάνιωσα στιγμή). Πολλά μπαράκια θα βρείτε και εκεί που είναι ο Βρούτος, αλλά όταν πήγα εγώ δεν είχε να κάτσεις ούτε όρθιος και πείναγα κιόλας, οπότε απλά προσπέρασα. Ειδική μνεία στο creepy μπαράκι λίγο πιο πάνω από το Piggyπόπουλο με τα παλιά παιδικά παιχνίδια (κι απέναντι από το Piggyπόπουλο έχει ένα πολύ ωραίο μικρό μπαρ – συγχωρείστε με, μα όνομα δεν θυμάμαι). Εξαιρετικό και για ποτό αλλά και για την φοβερή πίτσα με το κρεμμύδι και το τυρί είναι το Cue, στην αρχή της Σπύρου Μερκούρη.

Που θα ψωνίσετε: Αν και η αγορά του Παγκρατίου όσον αφορά ρούχα δεν με πολυσυγκινεί, για το σπίτι μπορεί να μου φύγει και ολόκληρο μηνιάτικο… υψηλόβαθμου στελέχους πολυεθνικής. Τα δύο αγαπημένα μου είναι το Coffee Nation και το Comtesse du Barry. Στο πρώτο εκτός από το προφανές θα βρείτε και εξαιρετικά τσάγια, mix σοκολάτας που καμία σχέση δεν έχουν με τις σκόνες που δημιουργούν απλά ένα νερόπλυμα, μπισκοτάκια, αλλά και αλμυρές επιλογές. Το δεύτερο είναι γαλλικό delicatessen με την ωραία του την μωβ μουστάρδα, τις μαρμελάδες με αρμανιάκ, το Beaujolais nouveau το φθινόπωρο, αλλά και άλλα καλά γαλλικά κρασιά όλο το χρόνο. Η χαρά του λιχούδη είναι τα Home Cookies, μπισκότα με τα πάντα. Φυσικά δεν νοείται βόλτα στο Παγκράτι χωρίς να αγοράσετε ψωμί από την Πνύκα (κρατάει γύρω στις 10 μέρες και γίνεται και εξαιρετικό σάντουιτς), και παγωτό μουστάρδα από την Τούλα. Αν βρεθείς στην περιοχή και δεν έχεις το κατιτίς σου να πας σε μια επίσκεψη, play it safe και πάρε κάτι από το Pastry Family. Πρόσφατη ανακάλυψη φίλου: μαγαζάκι με καλή μπουγάτσα επί της Βασιλέως Γεωργίου, λίγο πιο πάνω από την Ριζάρη. Μπουγάτσα μου ‘δωσε, ακριβή διεύθυνση και επωνυμία όμως όχι…

On tour: Ζαχλωρού

(Λέμε) ότι χειμώνιασε. Και τον χειμώνα οι αποδράσεις είναι λίγο πιο δύσκολες. Λίγο το ότι το ζεστό σου κρεβάτι σε καλεί συνεχώς για cocooning το Σαββατοκύριακο, λίγο το ότι η μέρα μικραίνει, κυρίως όμως γιατί λείπει το μεγαλύτερο κίνητρο για να ξεκουνηθείς από την εξίσωση, η θάλασσα. Να σας αντικαταστήσω την θάλασσα με κάτι δεν μπορώ, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω ένα μέρος σχετικά κοντά για να πάω να λιώσω ένα Σαββατοκύριακο, η πρώτη μου σκέψη θα ήταν η Ζαχλωρού. Είναι 2,5 ώρες μακριά (ή και λιγότερο αν έχεις αμάξι και όχι κουβαρίστρα όπως η γράφουσα), έχει πολύ καλό φαγητό, δραστηριότητες κοντά αν αποφασίσεις να ξεκουνηθείς, είναι όμορφη και αν είσαι στην φάση «θέλω να αδειάσει το μυαλό μου ΤΩΡΑ», μπορείς απλά να αράξεις δίπλα από ένα τζάκι και να χαζεύεις τον Οδοντωτό να περνάει.

Λίγη ιστορία για να μην σε πούνε κι άσχετο: Ο Οδοντωτός αποτελούσε ένα από τα 2 πιο φιλόδοξα δημόσια έργα της Ελλάδας. Μαζί με τον Ισθμό της Κορίνθου τα εμπνεύστηκε και έκανε πολύ φιλότιμες προσπάθειες να τα υλοποιήσει ο Χαρίλαος Τρικούπης (βέβαια τίναξε τον Εθνικό προϋπολογισμό στον αέρα και οδηγήθηκε η Χώρα σε πτώχευση γιατί του κόστισε τα τριπλάσια από ότι υπολόγιζε). Το αρχικό σχέδιο ήταν ο Οδοντωτός να φτάσει μέχρι την Τρίπολη, δημιουργώντας ένα τοπικό σιδηροδρομικό δίκτυο στην Πελοπόννησο. Τελικά η γραμμή συνδέει το Διακοφτό με τα Καλάβρυτα, αλλά επειδή είναι κατασκευασμένη μέσα στο φαράγγι του Βουραΐκου αποτελεί μια από τις ωραιότερες διαδρομές με τρένο στην Ελλάδα.

Που θα μείνετε: Λόγω της κοντινής απόστασης από τα Καλάβρυτα, έχουν ανοίξει πολλές αξιοπρεπείς μικρές ξενοδοχειακές μονάδες στην Κάτω Ζαχλωρού. Διαλέγεται ανάλογα με το βαλάντιο σας και την αισθητική σας. Ενδεικτικά αναφέρω το Φαράγγι, το Όνειρο Ζαχλωρούς και το Καταφύγιο, τα οποία δεν τα λες και πάμφθηνα, αλλά έχουν δωμάτια με τζάκι και είναι πετρόχτιστα. Με λίγο ψάξιμο παραπάνω θα βρείτε και πιο οικονομικές επιλογές.

Που θα φάτε: Στον παραδοσιακό ξενώνα Ρομάντζο και μόνο εκεί. Δεν ξέρω πως θα σας φανεί σαν ξενώνας γιατί είναι πιο παλιά κατασκευή, χωρίς τζάκια στα δωμάτια, αλλά κάνει την πιο καλοψημένη σταβλίσια που έχω φάει έξω ever. Πολύ καλά κρέατα, άψογα ψημένα, χορταστικές μερίδες, ενδιαφέροντα ορεκτικά, καλές τιμές και τίμιο τσίπουρο και ρακόμελο γιατί δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι εκεί έχει κρύο και πρέπει να ζεσταθείτε με όποιο τρόπο μπορείτε. Στα μεγάλα συν του είναι η τοποθεσία του, καθώς είναι σχεδόν πάνω στις γραμμές του τρένου, οπότε μπορείς να ριζώσεις εκεί χαζεύοντας επ’ άπειρον. Μείον: ότι από γλυκά έχει μόνο γιαούρτι με μέλι και με εγώ η γλυκατζού ονειρευόμουν μετά την σταβλίσια μπακλαβάδες, κανταΐφια και καρυδόπιτες, αλλά έφαγα τόσο καλά που το παρέβλεψα.

Τι θα κάνετε αν αποφασίσετε να ξεκουνηθείτε: Κατ αρχήν μπορείτε να κάνετε πεζοπορία στο φαράγγι του Βουραΐκου (όχι με χιόνια, γιατί θα κάνετε τις ράγες τσουλήθρα και θα σας ψάχνουμε). Το μονοπάτι είναι οι γραμμές του τρένου, το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να έχετε το νου σας να μην σας βρει το τρενάκι κάπου που δεν θα υπάρχει άκρη για να μαζευτείτε, αλλά επίσης σημαίνει ότι όποτε τα φτύσετε παίρνετε το τρενάκι και ανεβαίνετε κύριοι πίσω στο χωριό. Η όλη απόσταση είναι περίπου 1 4ωρο περπάτημα, το μονοπάτι είναι αστείο στα σημεία που δεν έχει τα δοντάκια, αλλά στα σημεία που τα έχει θέλει προσοχή γιατί εγώ τσακίστηκα για πλάκα (ονειρευόμουν το φαί δίπλα στο τζάκι). Καλύτερα να το κατεβείτε με τα πόδια και να ανεβείτε με το τρενάκι ή να ανεβοκατέβετε με το τρενάκι και να ησυχάσετε. Αν έχετε επίσης κουράγια (και 9 ευρώ να δώσετε στην είσοδο) μπορείτε να επισκεφθείτε το Σπήλαιο των Λιμνών. Η άλλη κλασσική βόλτα είναι στα Καλάβρυτα για λίγο πιο κοσμική ζωή και για να ανατριχιάσετε με το ρολόι που έχει μείνει σταματημένο στην ώρα που άρχισε η σφαγή των Καλαβρύτων. (μάθημα ιστορίας part 2: Οι Γερμανοί επέλεξαν τα Καλάβρυτα για να κάνουν αντίποινα, εκτέλεσαν σχεδόν όλο τον ανδρικό πληθυσμό, μέσα στην εκκλησία αν δεν απατώμαι, και έκαψαν και λεηλάτησαν το χωριό ολόκληρο). Μετά την ιστορική αναδρομή, μπορείτε να αγοράσετε παραδοσιακά προϊόντα, να σουλατσάρετε και φυσικά να επισκεφθείτε και το χιονοδρομικό κέντρο.

Facce Strane: Το Παγκράτι πάει στην Ιταλία Part II

Είναι κάτι βράδια που θες απλά να κάτσεις έξω, να δεις μόνο χαμογελαστούς ανθρώπους και να φας μια χορταστική μακαρονάδα, να σε γεμίσει θαλπωρή ως το κόκκαλο. Για αυτά τα βράδια ενδείκνυται το facce strane. Έχει την πιο γλυκιά και χαμογελαστή σερβιτόρα που έχω συναντήσει. Μιλάει πάντα ήρεμα, ευγενικά και ή χαμογελάει ή γελάει και έτσι σε προδιαθέτει θετικά ακόμα και αν εκείνη την ημέρα σε έχει εκνευρίσει το σύμπαν ολόκληρο. Το facce strane στεγάζεται σε ένα παλιό παγκρατιώτικο διόρωφο, το οποίο στο εσωτερικό του είναι απλό φωτεινό με πολύ προσεγμένες καλλιτεχνικές πινελιές και τραπεζακια έξω. Τα τραπέζια είναι minimal, σωστά σημμένα (δεν είναι στριμωγμένα, η σερβιτόρα μπορεί αν τα επιβλέπει ακόμα και από απόσταση) και οι γλάστρες αριστερά και δεξια σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είσαι σε αυλή φιλικού σου σπιτιού και όχι σε εστιατόριο. Ο κατάλογος έχει τα πάντα μιας και ξεκινάει να σερβίρει στην 1 μ.μ. καφέδες, χυμούς, πανίνι, πίτσα και σαλάτες. Τα έχω δει να πηγαινοέρχονται, ειδικά κάτι σαλάτες πρέπει να είναι θεικές, αλλά εγώ μένω πάντα πιστή στην μακαρονάδα μου (τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να πάω και καμια μέρα με κέφι, όχι μόνο με νεύρα, να δοκιμάσω και τα υπόλοιπα). Απο μακαρονάδες λοιπόν, οι τρεις αγαπημένες μου είναι αυτή με το κοτόπουλο και το κονιάκ, αυτή με το μοσχαρίσιο φιλέτο (σε χαμηλή τιμή και με υπέροχο ψήσιμο) και αυτή με τα μανιτάρια.Τέλεια βρασμένα ζυμαρικά, γενναίες μερίδες και πλούσιες σάλτσες ΚΑΙ μύλος για φρεσκοτριμμένο πιπέρι, τα οποία στο μυαλό μου συνεπάγονται με τον ορισμό του comfort food. Μέχρι να αδειάσεις το πιάτο σου έχεις γίνει πολύ πιο χαρούμενος άνθρωπος. Συζητάς χαλαρά (ωραίες μουσικές που δεν σε ξεκουφαίνουν, άλλο ένα plus του μαγαζιού), τελειώνεις το κρασί σου και περνάς στο μεγαλύτερο ατού του μαγαζιού, το semifreddo amaretto. Δεν πρέπει να φύγετε από εκεί χωρίς να το δοκιμάσετε, ακόμα και αν έχετε πάει μόνο για καφέ, πραγματικά δεν έχω ξαναφάει τέτοιο γλυκό, είναι κρίμα να το χάσετε!!Ιδανικά, το επόμενο βήμα θα ήταν να σου φέρουν μια κουβερτούλα να κοιμηθείς μακάρια κάνα μισαωράκι, αλλά επειδή αυτά δεν γίνονται, φροντίστε να έχετε παρκάρει κάπου κοντά ή επιλέξτε μια ωράια διαδρομή για να περπατήσετε σπίτι.

Vespa Rosa: Το Παγκράτι πάει Ιταλία part I

Το Παγκράτι λατρεύει την Ιταλία. Το αποδεικνύει σχεδόν σε κάθε κεντρικό του δρόμο. Το πιο καινούργιο entry, γκουρμέ, άνετο και ολοφώτιστο είναι η vespa rosa. Κατάλογος δια χειρός Κώστα Τσίγκα, διακόσμηση όσο πρέπει minimal χωρίς να γίνεται ψυχρή, με μεγάλα παράθυρα για να χαζεύεις το παρκάκι έξω. Η υποδοχή χαμογελαστή και εξυπηρετική, παρόλο που πήγαμε χωρίς κράτηση και σαν τα γυφτάκια (εγώ με λερωμένη μπλούζα από τον καφέ που έπινα προηγουμένως). Ωραία ατμόσφαιρα, ήρεμος κόσμος στα γύρω τραπέζια. Το σέρβις άμεσο, γρήγορο, ευγενικό και πολύ υπομονετικό. Ο κατάλογος συνεκτικός, οι τιμές αξιοπρεπέστατες και δυνατότητα για ποτήρι κρασί που δεν μοιάζει με ξύδι. Το κουβέρ περιλάμβανε όταν πήγαμε φοκάτσια από πατάτα με κρεμμύδι και μυρωδικά (το τσάκισα) και σκορδόψωμο το οποίο ήρθε σαν καρβέλι, με τις σκελίδες σκόρδου ψημένες μέσα, δίνοντας σου έτσι την ευχέρεια να το κάνεις όσο δυνατό ή όσο απαλό ήθελες.  Στα μεγάλα συν του μαγαζιού η υπέροχη πίτσα του. Λεπτή ζύμη, σχεδόν αλάδωτη και τραγανή, με την ιδανική ποσότητα υλικών πάνω της, ούτε πολύ φορτωμένη, ούτε πολύ φτωχή. Γενικά αν δεν έχετε όρεξη για μεγάλες κραιπάλες (εμείς είχαμε) με μια πίτσα και μια σαλάτα χορταίνουν άνετα δύο άτομα. Τα ζυμαρικά του έρχονται σε ικανές μερίδες, al dente με ισορροπημένη σάλτσα. Από τα κυρίως η σαλτιμπόκα αλα ρομάνα είναι ότι πιο κλασσικό μπορείς να πάρεις, σε τιμή πολύ φτηνή για μοσχάρι και δη για την ποιότητα του κρέατος τους. Το κρέας ψημένο υπέροχα και πολύ μαλακό (εδώ να τονίσω ότι όσο και να προσπαθούν να με πείσουν ότι το κρέας καταστρέφεται όταν είναι καλοψημένο εγώ φρίττω στην ιδέα του σενιάν), το μόνο που δεν με ενθουσίασε ήταν τα φασολάκια με τα οποία συνοδευόταν. μάλλον θα προτιμούσα αρακά. Στα επιδόρπια πήραμε σουφλέ σοκολάτας με σάλτσα εσπεριδοειδών που δεν ήταν λιγωτικό αλλά δεν ήταν και καμια τεράστια μερίδα. ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Μέσα σε στις 3 βδομάδες που μεσολάβησαν από τότε που πήγαν μέχρι τώρα που γράφω, ο κατάλογος έχει προλάβει να ανανεωθεί. Κατεβάστε τον από το site τους για να πάτε διαβασμένοι.

on tour: Πάτμος

Η Πάτμος είναι ένα νησί το οποίο παίρνει στο κεφάλι σου μυσταγωγικές διαστάσεις εάν δεν έχεις πάει. Και τις διατηρεί, (μην πω τις ενισχύει) και αφότου πας. Το εμβληματικότερο σημείο αναφοράς του νησιού είναι το Μοναστήρι. Είχε, έχει και θα έχει τεράστια επιρροή, πολιτιστική, θρησκευτική, τουριστική, οικονομική, ακόμα και πολιτική. Μάλλον είναι και αυτό που το γλίτωσε από την άναρχη δόμηση και τις καταπατήσεις και έσωσε τον χαρακτήρα του. Είναι από τα νησιά που πας, και ξαναπάς, και ξαναπάς. Τόσο όμορφη.

Που θα μείνετε: Οι περισσότερες επιλογές καταλυμάτων είναι στην Σκάλα, έχουν κανονικές τιμές, είναι βολικό σαν σημείο και η Σκάλα είναι όμορφη και έχει ζωή. Αμέσως επόμενος σε πληθώρα καταλυμάτων είναι ο Γροίκος, στον οποίο δεν πάτησα καν, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη.

Που θα φάτε: Στην Λότζα, ανάλογα με το τι ώρα θα πάτε και το τι περιλαμβάνει το ξενοδοχείο που κλείσατε. Έχει συμπαθητικά γλυκά, καλό φαγητό, ωραίες σαλάτες και φανταστικές ομελέτες για πρωινό (όπως εύλογα συμπεράνατε, ριζώσαμε εκεί μέσα). Ωραία, ενισχυμένη ομελέτα είχε και το Μπαλκόνι, λίγο πιο πάνω, η οποία συνοδευόταν με εξαιτερικό ψωμί. Καλή εντύπωση μας έκανε και το σουφλέ σοκολάτας, τόσο για το μέγεθος, όσο και για την γεύση του. Εναλλακτικά για πρωινό/σνακ θα δοκιμάσετε και την παραδοσιακή τυρόπιτα από όποιον φούρνο σας γεμίσει το μάτι. Για θαλασσινά θα πάτε στο Τρεχαντήρι, στην Σκάλα. Ό,τι μας έφερε ήταν ολόφρεσκο, σωστά ψημένο, τεράστιο σε μερίδες και η τιμή σχεδόν αστεία. Για κρεατικά, αμπελοφάσουλα αλλά και σαγανάκι φλαμπέ θα πάτε στον Λεωνίδα, λίγο πιο πάνω από την Λάμπη. Παίζει να έχει και την ωραιότερη μοσχαρίσια μπριζόλα που έχω φάει έξω. Τιμές Αθήνας, αλλά αξίζει τον κόπο. Για κουνέλι στιφάδο και άλλα μαγειρευτά θα πάτε στον Πανάγο στον Κάμπο, όπου αν είστε τυχεροί θα τον ακούσετε να μιλάει με ευχέρια σε 2-3 διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με την εθνικότητα των συνδαιτημόνων.

Που θα κολυμπήσετε: Όπου προλάβετε. Τα νερά είναι πεντακάθαρα και οι παραλίες υπέροχες. Ξεκινάμε: Αν έχετε όρεξη και κουράγια για μισή ωρίτσα περπάτημα σε μονοπάτι (εδώ θα τονίσω ότι εγώ δεν είχα, αλλά θυσιάστηκα για την παρέα) θα πάτε στην Ψιλή Άμμο. Είναι τόσο όμορφη που με το που φτάσαμε σταμάτησα να γκρινιάζω. Μεγάλη, με ψιλή άμμο που βουλιάζει το πόδι απολαυστικά μέσα της και με ιδανικά γαλάζια νερά, σε προδιαθέτει να χαλαρώσεις σε σημείο που νομίζεις ότι είσαι κάπου στην Καραϊβική, μόνος σου, με όλα τα προβλήματα σου λυμένα. Μετά τα μαζεύεις και αρχίζει η ανηφόρα. Στην ακρούλα εκτός από campers έχει και κάτι γυμνιστές, οπότε αν είστε πουριτανοί/έχετε μαζί σας παιδάκια/σας νοιάζει αυτή η πληροφορία τελοσπάντων, μην φάτε όλο τον κατσικόδρομο για να ξενερώσετε. Μια άλλη παραλία στην οποία πρέπει να πάτε είναι η Λάμπη. Όχι μόνο γιατί είναι ο Λεωνίδας από πάνω της, αλλά γιατί έχει τις πιο όμορφες, παράξενες πέτρες που έχεις δει σε παραλία. Έχουν βάλει και πινακίδα ότι όποιος τις μαζεύει διώκεται ποινικά. Πας λοιπόν κα βλέπεις ένα ασπρο-γκρι χαλίκι και τους θεωρείς ηλίθιους, μετά σου πέφτει νερό/πατάς με βρεγμένο πόδι από την θάλασσα και συνειδητοποιείς ότι αυτό το χαζό χαλίκι έχει χρώματα πολλά, βαθιά και παράξενα και θες να καταβρέξεις όλη την παραλία. Οργανωμένη παραλία με άνετες ξαπλώστρες είναι η Πέτρα, στην οποία ιδανικά θα πάτε να αράξετε μετά την κατάβαση από την Ψιλή Άμμο (μετά από τέτοια ταλαιπωρία δικαιούστε λίγο pampering) με ένα μικρούλι κομμάτι βατού χωματόδρομου. Μια άλλη μεγάλη παραλία είναι το Λιβάδι Γερανού, όπου αν αντέχετε θα κολυμπήσετε και μέχρι το νησάκι όπου έχει ένα ξωκλήσι και κάνα δύο πρόβατα, αλλά είναι πολύ ήσυχα. Στις Δίδυμες θα εκπλαγείτε από το πόσο διαφορετικές είναι μεταξύ τους ενώ από πάνω μοιάζουν ολόιδιες. Στην πρώτη έχει κροκάλες, ελάχιστο ίσκιο κι ένα κρυμμένο παραλιάκι δίπλα. Στην δεύτερη έχει ίσκιο, δροσιά, χαλίκι και χώμα. Προσωπικά, την δεύτερη προτίμησα. Οργανωμένη με άμμο beach bar και ίσκιο είναι το Αγριολίβαδο, ιδανική αν θέλετε να ξεμείνετε στην παραλία όλη μέρα και να λιώσετε, ακόμα κι αν μαζί σας έχετε παιδάκια, σκυλάκια ή παλιμπαιδίζοντες φίλους. Για την ακρίβεια, ειδικά άμα έχετε μαζί σας κάποιον από τις παραπάνω κατηγορίες.

Που θα βολτάρετε: Αδιαμφισβήτητα στον Μοναστήρι. Άσχετα με τον βαθμό των θρησκευτικών σαν φρονημάτων μπαίνετε σε ένα μεσαιωνικό κάστρο και νομίζετε ότι έχει σταματήσει ο χρόνος. Το Σπήλαιο της Αποκάλυψης κόβει στην κυριολεξία την ανάσα, ενώ θα χάσετε την αίσθηση του χρόνου χαζεύοντας τα εκθέματα του μουσείου. Στην Χώρα θα χαθείτε στα σοκάκια όπως επιβάλλεται χαζεύοντας παλιά αρχοντικά. Στην Σκάλα οι ρυθμοί είναι λίγο πιο έντονοι, θα ψωνίσετε και το κατιτίς σας, αλλά είναι εξίσου όμορφη.

Extra tip: Στην έξοδο της Μονής υπάρχει μαγαζάκι που πουλάει εικόνες φτιαγμένες εξ ολοκλήρου από κερί. Ιδανικό δώρο για πιστούς συγγενείς. 

on tour: Κύθνος

Το έτερο νησί στο οποίο πάνε όλοι με ιστιοπλοικά, επίσης γνωρίζει μεγάλη τουριστική άνοδο τα τελευταία χρόνια. Πολύ κοντα στην Αθήνα, πολλές παραλίες και ακόμα αρκετά γραφική για να περάσεις καλά.

Που θα μείνετε: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε τα ξενοδοχεία, γιατί στο booking και στο tripadvisor εμφανίζουν ελάχιστα. Πιο συγκεντρωμένα είναι στο site του δήμου Κύθνου. Από κει και πέρα διαλέγετε ανάλογα με το τι θέλετε και σε τι περίοδο πάτε. Οι Κυθνοικίες είναι καθαρές και ήσυχες (εγώ εκεί έμεινα) και σε πολύ λογικές τιμές. Το ομορφότερο ξενοδοχείο, αλλά τσιμπημένο και μέσα στο Λιμάνι είναι η Contseta. Συμπαθητικά επίσης είναι το Porto Klaras και το Guardiero, αλλά για τιμές πρέπει να επικοινωνήσετε μαζί τους.

Που θα φάτε: Στο «Χάρτινο Καράβι» στην Δρυοπίδα. Λύσσαξα που όταν είχα πάει μόλις είχε κλείσει για χειμώνα. Να πάτε εσείς, να φάτε μέχρι να σκάσετε να μου φύγει το απωθημένο. Προσεγμένο, πεντακάθαρο, καλές τιμές και απεριόριστη θέα. Αξιοπρεπέστατο είναι και το σουβλατζίδικο στην Χώρα, το οποίο δοκίμασα παρόλο που δεν κάνω τέτοια πειράματα συνήθως και έμεινα πολύ ευχαριστημένη. Την καλύτερη σπανακόπιτα που έχω φάει (έχω μαμά Ηπειρώτισσα και υψηλά standards, αυτή ήταν καλύτερη και από της μαμάς μου) την κάνει η κυρία Φλώρα Κοζαδίνου στην Χώρα. Το μαγαζί της λέγεται Πανοχώρι και όσο θα μείνετε εκεί θα περνάτε τουλάχιστον 1 φορά την ημέρα να φάτε κάτι. Πίτες και γλυκά όλα χειροποίητα. Δοκιμάστε όλες τις πίτες και πάρτε μαζί σας να κερνάτε στην Αθήνα αμυγδαλωτά με ωμό και αμυγδαλωτά με ψημμένο αμύγδαλο.

Που θα πλατσουρίσετε: Εκτός από τις κλασσικές επιλογές Κολώνα και Κανάλα, εξαιρετικές είναι και η Σκύλου και τα Ποτάμια για τα οποία θα φάτε γερό χωματόδρομο και λίγο περπάτημα σε μονοπατάκι. Πολύ όμορφη, λίγος χωματόδρομος και καθόλου κατάβαση είναι και η παραλία Αγ.Σώστης.

Που θα βολτάρετε: Έκτος από τα στενάκια της Χώρας τα οποία είναι όπως οφείλουν (στενά και ανηφορικά) να πάτε και να περπατήσετε την Δρυοπίδα σχεδόν ολόκληρη. Πανέμορφη και με θέα. Γραφικός οικισμός τον οποίο πρέπει να δείτε είναι και η Αγ. Ειρήνη λίγο μετά τα Λουτρά.  Στα Λουτρά θα πάτε για μια χαλαρή βόλτα το βράδυ και τον Μέριχα θα τον δείτε όταν πάτε και όταν φεύγετε. Αρκεί.

on tour: Τζιά

Ίσως το νησί που ακούς πιο συχνά να αναφέρεται σε πρώτες ιστιοπλοϊκές εξορμήσεις φίλων σου, έχει συγκεντρώσει σκάφη, βίλες copy paste  και πολλά τζιπ για πολύ προφανείς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι είναι αρκετά κοντά στην Αθήνα. Ο δεύτερος γιατί έχει εξαιρετικές παραλίες και ο τρίτος είναι γιατί οι εν λόγω παραλίες είναι προσβάσιμες μόνο μέσω χωματόδρομου. Αξιοπρεπούς, αλλά χωματόδρομου.

Που θα μείνετε: Αν η απάντηση δεν είναι «στο σκάφος», ακούστε πολύ προσεκτικά τι έχω να σας πω. Αν θέλετε να ξεπαραδιαστείτε full θα πάτε στο Porto Kea Suites. Αν θέλετε κάτι value for money θα πάτε στα μπλε studios. Πανέμορφα, προσεγμένα, με χτιστά κρεβάτια και μπαλκόνι με θέα θάλασσα (ναι, εκεί έμεινα), αλλά 65 ευρώ το βράδυ. Αν θέλετε κάτι φθηνό αλλά descent θα πάτε στο Holiday rooms. Εξαιρετική επιλογή, ειδικά αν θέλετε να κάτσετε μέρες είναι το maison des vertes amandes με 43 ευρώ το βράδυ.

Που θα φάτε: Στην Ιουλίδα στο "Στέκι των καλοφαγάδων". Εξαιρετική μελιτζανοσαλάτα με καρύδι, παραδοσιακά βαριά σουτζουκάκια, καλό χύμα κρασί και ένας δικός τους παραδοσιακός καγιανάς που μου διαφεύγει το όνομα του. Στο Βουρκάρι θα πάτε στο Βινύλιο για ποτό και θα το συνοδεύσετε με την λεπτότατη πίτσα του. Στο Σπαθί θα φάτε στο beach bar ό,τι έχουν γιατί είναι όλα πεντανόστιμα (εκτός από το παξιμάδι του ντάκου, πάρτε άλλη σαλάτα). Στον Οτζιά θα πάτε στην Άννα, στην οποία εμείς δεν πήγαμε, αλλά έχουν πάει όλοι οι υπόλοιποι και όταν περνάγαμε είχε μονίμως κόσμο.

Που θα κολυμπήσετε: Στα Ξύλα, αν ο καιρός δεν σας κάνει νερά, στον Ορκό για πιο private μπάνιο και όπως και δήποτε στο Σπαθί. Θα φάτε όλο το χωματόδρομο στην μάπα, αλλά με το που θα φτάσετε θα σας υποδεχτεί ο Bunny ένας τέλειος γεράκος λαμπραντορ, θα ξαπλώσετε σε μονές ή διπλές ξαπλώστρες και μόλις πεινάσετε θα πάτε στο beach bar το οποίο έχει μεταμορφωθεί σε κανονικό bar restaurant, απλά δεν το περιβάλλουν τοίχοι. Και ναι, έχει και cocktails, αλλά μετά δύσκολο το βλέπω να ανεβαίνετε τον κατσικόδρομο.

Τι θα δείτε: Την Ιουλίδα…τριγυρίστε σε όλα τα στενάκια, υιοθετήστε γάτους, φτάστε αν μπορείτε και μέχρι τον Λέοντα (εγώ δεν τον βρήκα ΠΟΤΕ). Αξίζει επίσης και η θέα από την Παναγία την Καστριανή. Αν έχετε όρεξη για πεζοπορία θα περπατήσετε 1,5 ώρα και θα φτάσετε στην Αρχαία Καρθαία (και θα βουτήξετε μάλλον με το όπως είστε στην θάλασσα πριν κάνετε την βόλτα στην αρχαία πόλη).

Που θα πιείτε: Στο Βουρκάρι. Αν είναι τόσο κατάμεστο όσο φαντάζομαι high season η μόνη συμβουλή είναι όπου βρείτε να κάτσετε. Για πιο χαλαρό ποτό θα πάτε στο μπαράκι στο  Γιαλισκάρι.

Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα: το νησί έχει αράχνες. Πολλές αράχνες. Εμένα δεν με ενοχλούν αλλά τα νόθα του spiderman βρίσκονται παντού και πλέκουν ιστούς σε χρόνο dt.

on tour:Βουδαπέστη

Πολλοί την παρομοιάζουν με το Παρίσι. Όντως μοιάζουν πολύ, αλλά η Βουδαπέστη παρόλο που δεν έχει Πύργο του Άιφελ, Μονμάρτρη και Cartier Latin, κερδίζει στα σημεία. Πολύ καθαρή, πολύ φθηνή και πολύ φιλική προς τους τουρίστες, σε γοητεύει με το που θα περάσεις την βιομηχανική της ζώνη. Πανέμορφα κτήρια, μεγάλα πεζοδρόμια, πλατείες και πάρκα, πολλές γέφυρες, αμέτρητα παγωτατζίδικα, μουσεία, μνημεία και αγάλματα με πολλή δόση χιούμορ σε κερδίζουν αυτόματα. Αυτός είναι ο πιο πλήρης οδηγός που μπορούσα να συντάξω σε 12 μέρες…Μάλλον ακολουθεί και part II σε μερικούς μήνες.

Τι θα δεις: Πάρε τα πιο ίσια και τα πιο άνετα παπούτσια που έχεις, βούτα και μια φωτογραφική μηχανή και ξαμολήσου. Από την πλευρά της Πέστης θα πας στο Κοινοβούλιο, το οποίο είναι επισκέψιμο μόνο με ξεναγό και μόνο συγκεκριμένες ώρες, αλλά θα ανακαλύψεις ότι το στέμμα τους είναι δώρο από Βυζαντινό βασιλιά, θα θαυμάσεις τον διάκοσμο και θα μάθεις γιατί οι Ούγγροι έχουν ένα φετιχισμό με το 96. Επόμενη στάση είναι η Basilica, το μοναδικό ίσως πιο ψηλό κτήριο από το Κοινοβούλιο. Θα δεις την Μαύρη Παναγία, θα θαυμάσεις το εσωτερικό του Ναού και θα ανέβεις και πάνω για να δεις πανοραμικά όλη την πόλη. Θα πας επίσης και στο Μέγαρο Μουσικής τους, θα ανέβεις στο Ζιγκουράτ, θα μπεις στον λαβύρινθο με τους θάμνους και θα πας και στην δίπλα πλατεία την οποία έχουν κάνει σαν πλώρη καραβιού και θα σαχλαμαρίσεις ασύστολα τόσο αναπαριστώντας την κλασική σκηνή του Τιτανικού, όσο κάνοντας βλακείες με τα γύρω αγάλματα. Επίσης θα επισκεφτείς το Μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών και την Συναγωγή, θα κόψεις βόλτες στην Εβραϊκή Συνοικία και θα δεις και την όπερα. Ανάμεσα στην Βούδα και στην Πέστη βρίσκεται το Margaret island, όπου θα πας είτε για πικ νικ, είτε για να νοικιάσεις όποια ποδοκίνητη χαζομάρα σου κάνει κέφι για να το γυρίσεις ολόκληρο. Επίσης θα χαζέψεις το show με το σιντριβάνι. Από την πλευρά της Βούδας θα πας στο Gellert Hill, και να το λέει η καρδιά σου στην Citadella, θα πας να ξεποδαριαστείς την Παλιά Πόλη όπου θα επισκεφτείς και τον Λαβύρινθο, την φυλακή στην οποία ήταν φυλακισμένος ο Κόμης Δράκουλας για μια 12ετία, το Fisherman’s Bastion και την εκκλησία του st. Matthias.

Που θα ψωνίσεις: Αν πετύχεις την WAMP θα σου έλεγα να πας κατ ευθείαν εκεί και να κάνεις μια αρκετά καλή κατάθεση. Είναι ένα event στο οποίο πάνε μαγαζιά αλλά και designers και πουλάνε τα πράγματα τους μία ή δύο Κυριακές τον μήνα. Κατά τα άλλα πολύ φθηνό και χαριτωμένο είναι το alapdarab, καθόλου φτηνό αλλά με πολύ ιδιαίτερα ρούχα είναι το bejuska, πολύ ωραία ρούχα και πολύ προσιτά για designer έχει η Marianna Herrhofer, ενώ για πολύ φθηνά και ωραία κοσμήματα θα πας στην Zituccia κοντά στο Κοινοβούλιο. Στην Αγορά θα πας για πάπρικες, φλιτζάνια, value for money δερμάτινες τσάντες και σακίδια, καθώς και για τις ξύλινες μπιζουτιέρες που δεν ανοίγουν με κανέναν εμφανή τρόπο. Μαγνητάκια αξίζει να αγοράσεις από κάποιον designer (wamp) γιατί τα συμβατικά μαγαζιά τα έχουν ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ και δεν είναι και πρωτότυπα. Δεν θα φύγεις επίσης χωρίς tokaji και «αίμα του ταύρου» στην βαλίτσα σου. Από τα περίφημα παλιατζίδικα τους ξεχώρισα το ολοκαίνουργιο Szimpla. Υπόγειο, πανέμορφο, με γυαλικά, πλεχτά πουφ, παλιούς καθρέφτες, δοκιμαστικούς σωλήνες (!) και παλιά ξύλινα gadgets για να κάνεις μπορντούρες στον τοίχο(τα τελευταία δυστυχώς μόνο προς ενοικίαση).

Πού θα φας: Στο δρόμο για κάτι φθηνό και νόστιμο θα πας στο eat the street στην Vamhaz korut για την πιο νόστιμη και φθηνή σούπα. Κάθε μέρα φτιάχνουν 4-5 σούπες τις οποίες γράφουν στα παράθυρα του μαγαζιού και τις πουλάνε περίπου στο 1,5 ευρώ. Στην ίδια λογική έχουν στήσει και λίγο παρακάτω το eat the street pasta στο οποίο πουλάνε μακαρονάδες για το ευτελές ποσό των 2,5 ευρώ περίπου. Επίσης του δρόμου, αλλά όχι κακόφημο, είναι το Zinc, μπεργκεράδικο-καντίνα, σε πολύ καλή περιοχή, πάντα με κόσμο και με θανατηφόρες πατάτες. Σε μια κάθετο της Vaci (από την πλευρά της Πέστης) θα βρείτε και ένα χασάπικο/εστιατόριο. Μαρινάρουν σε διαφορετικές μαρινάδες κοτόπουλο, χοιρινό και αν δεν απατώμαι και μοσχάρι, διαλέγεις, στο ψήνουν εκείνη την ώρα και για να ψηθεί πιο σωστά το πατικώνουν με παλιό σίδερο(αυτό της γιαγιάς με τα κάρβουνα) και διαλέγεις συνοδευτικά και σάλτσες. Σύνολο 5-7 ευρώ.  Για να φάτε πιο άνετα την μακαρονάδα σας και να δώσετε κάτι τύπου 5-7 ευρώ, θα πάτε στο Vapiano όπου φτιάχνουν επιτόπου την μακαρονάδα που θα τους ζητήσετε και εσείς φεύγετε με το δισκάκι σας και ψάχνετε να βρείτε τραπέζι να κάτσετε. Το ωραιότερο chicken paprikash το έχει στο For Sale. Οι μερίδες είναι τεράστιες, το προσωπικό ευγενέστατο και έχει και ένα υπερτεράστιο μπολ φιστίκια σε κάθε τραπέζι για να σας κόψει την πείνα μέχρι να έρθει το κυρίως. Στο τέλος γράψτε κι εσείς ένα σημειωματάκι και κολλήστε το στον τοίχο μαζί με τα τόσα άλλα που το έχουν επενδύσει εσωτερικά στην κυριολεξία. Εξαιρετικό φαγητό σε ένα πιο luxurious περιβάλλον έχει το Chefs Café με ευγενέστατους παλιάς κοπής σερβιτόρους που τραβάνε καρέκλες, βοηθάνε να φορέσεις παλτά και σε πιάνουν από το χέρι να κατέβει το ένα και μοναδικό σκαλάκι τους. Το αγαπημένο μου εστιατόριο στην Βουδαπέστη όμως ήταν το Dzungel. Θα διαλέξετε αν θα καθίσετε στην αίθουσα των πειρατών, του ωκεανού, της ζούγκλας ή της Σαχάρας και θα διαλέξετε φαγητά τα οποία είναι εμπνευσμένα από τα αντίστοιχα φυσικά τοπία. Αν θέλετε να παραγγείλετε κατάλογο φαγητού στα ελληνικά (!) και να δείτε live show μονομαχίας θα πάτε στον Λανσελότο.

Που θα πιείτε καφέ/χυμό/τσάι/ένα ρόφημα βρε αδερφέ: Ξεκινάω από το αγαπημένο μου, το οποίο όμως λειτουργεί μόνο από την άνοιξη και μετά, το καφέ στην Magyar utca, στην γωνία ενός πανέμορφου κηπάκου, το οποίο σερβίρει ωραία λεμονάδα, κατιτίς ελαφρύ για φαγητό και το βράδυ κρασιά, σαγκρίες και cocktails. Για πρωινό θα πάτε στο Mozaic, έχει τσάγια, κέικ, γλυκά και English και American breakfast σε έναν πολύ ζεν χώρο (στον πάνω όροφο), όπου μπορείς να κάτσεις σε μαξιλάρες και να ρεμβάζεις επ’ άπειρον. Για γλυκό και καφέ σε τραπεζάκι έξω θα πάτε στο Bluebird Café, όπου θα δοκιμάσετε μια από τις ωραιότερες τούρτες red velvet, ενώ για πιο μυσταγωγική και ήρεμη κατάσταση θα πάτε στο 1000 teas. Απέναντι από το Κοινοβούλιο άνοιξε μόλις ένα καφέ-ανθοπωλείο,  (!?!) το οποίο έχει συμπαθητικά πράγματα, αλλά και τεράστια τζαμαρία από την οποία χαζεύεις έξω τον κόσμο για ώρες.

Που θα πιείτε: Φυσικά σε κάποιο ruin bar. Το πιο γνωστό είναι το Szimpla, το οποίο είναι τεράστιο, σχεδόν χαοτικό, αλλά η μουσική δεν βαράει και το cocktail είναι πάμφθηνο. Πολύ ωραίο και με πολύ φθηνή σαγκρία είναι και το Szatyor από την πλευρά της Βούδας το οποίο έχει και φαγητό. Πολύ ωραίο μου φάνηκε αλλά δεν κάτσαμε και το Cirkusz, το οποίο είχε και ενδιαφέροντα κατάλογο φαγητού σε πολύ καλές τιμές.

Τι άλλο θα κάνετε: Θα πάτε να μουλιάσετε στα λουτρά. Θα φάτε από τον δρόμο  kurtos kalacs (τσουρεκοειδές παραδοσιακό τους), θα φάτε παγωτό από την Fragola,  θα κάνετε παραδουνάβια ποδηλατάδα και δεν θα μάθετε γρι ουγγρικά.

Food on the go:2014 edition

Έχω να γράψω για το φαγητό στο πόδι τουλάχιστον 3 χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Καινούργια μαγαζιά έχουν ανοίξει, κάποια έκλεισαν και κάποια αποδείχθηκαν σταθερές αξίες στον κόσμο του street food. Αυτός είναι ο ενημερωμένος κατάλογος του ανθρώπου που πεινάει και θέλει να φάει. ΤΩΡΑ.
Επιβίωσαν:
Repeat: το αγαπημένο μου κουλούρι γεμιστό με μερέντα(το απόξω είναι φύλλο,όχι ψωμί)με περιμένει ακόμα κάθε πρωί που έχω τις μαύρες μου/εφυγα βιαστικά από το σπίτι/θέλω κάτι γλυκό για να μην δαγκώσω κανέναν. Μερικές απολαύσεις είναι απλές. Ψωμί και σοκολάτα. Αχχχ!!!
Ιωνία: Όλοι μα ΟΛΟΙ πάνε για το πεϊνιρλί. Και έχουν δίκιο. Αλλά το κορυφαίο σαντουιτς λαχανικών τους είναι ιδανική επιλογή αν πεινάς τωρα,αλλά έχεις και καλό φαί στο σπίτι. Το ψωμάκι είναι ζύμη πεϊνιρλί,τα λαχανικα σχεδόν αλάδωτα κ αν το ζητήσετε το ζεσταίνουν κιόλας στον ξυλόφουρνο(τα χω ξαναγράψει αυτά).
Ελληνικόν ταχυφαγείον: επιτέλους έμαθα το όνομα του!!πάνω στην Κολοκοτρώνη(που μου γινε κ hip τρομάρα της) μια μαμά και μια κόρη φτιάχνουν την καλύτερη παντόφλα νουμερο 39 που μπορείτε να φάτε μέρα. Φρέσκα κρέατα,ωραίο ψωμάκι κ ΠΟΛΥ καυτερη σως(μην κάνετε καμια βλακεία και δεν βάλετε γιαουρτι,καήκατε κυριολεκτικά). Ανοιχτό μέχρι τις 6 το απόγευμα το πολύ.
Μαμ: Κιμαδόπιτα κ μόνο κιμαδόπιτα. Ο πιο περίεργος άνθρωπος του κόσμου (η γλυκιά μου μανούλα) εξακολουθεί να τρώει από εκεί όταν κατεβαίνει κέντρο. Πολλά χρόνια παράδοση και σταθερή ποιότητα. Ο,τι πιο safe για να μην καταληξετε στα επείγοντα.
Βρώμικο Μιχαλακοπούλου: Δεν το απατάω για καμία άλλη καντίνα στον κόσμο. Το καλύτερο σαντουιτς με κοτομπουκιές ever!!κλέψτε και το σκαμνακι που κουβαλάει η γιαγιά σας στην εκκλησία,καθίστε αναπαυτικά κ παρακολουθείστε την μισή Αθήνα να τρώει. Δυστυχως την μισή που δεν θέλετε να δείτε.
Άριστον: πίτα με κοτοπουλο,μανιτάρια κ μουστάρδα. Αν δεν την πετύχετε πάρτε την μανιταρόπιτα. Δεν είναι ότι πιο ελαφρύ μπορείτε να φάτε,αλλά είναι τόσο αμαρτωλά νόστιμο που του το συγχωρείς.
Άρτιστον: Τα καλύτερα πολύσπορα της Αθήνας. Με μεγάλη διαφορά από τον επόμενο. Δοκιμάστε επίσης όλες τις γεύσεις κριτσινιών με καρότο,ελιά κλπ κλπ. Ονειρεμένα.
Προστέθηκαν:
Quick pleasure: Το πόσο αγαπάω τα μαγαζιά που μπορούν να σου προσφέρουν εύκολα κ γρήγορα μακαρόνια δεν το φαντάζεστε. Το quick pleasure ανοιξε στο Γκάζι πριν 2 χρόνια κ μας έσωσε από την μονομανία του σουβλακίου. Στρώνει κ πιο εύκολα το στομάχι.
Mirch: Χαμηλά στην Ερμού,το ινδικό σουβλάκι τους είναι τεράστιο,παμφθηνο κ χορταστικό. Και νόστιμο. Προσωπικά θα το ήθελα με λιγότερο ή καθόλου κρεμμύδι. Για τα υπόλοιπα πιάτα του προτείνω να κάτσετε σε κάνα τραπεζάκι κ να φάτε σαν άνθρωποι. Αν βρείτε.
Falafellas: Τα λατρεύω τα φαλάφελ, οπότε καταχάρηκα όταν άνοιξε μαγαζί που η επιβίωση του βασίζεται αποκλειστικά σε αυτά. Ακόμα περισσότερο χάρηκα γιατί άνοιξε στην Αιόλου που την περιδιαβαίνω συχνά πυκνά. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει είναι το πόσος κόσμος εκτός από μένα λυσσάει για φαλάφελ. Έχει ουρά ΠΑΝΤΑ αλλά η αναμονή αξίζει τον κόπο. Σερβίρει 4 πράγματα μόνο: φαλάφελ,κεφτεδάκια, χούμους και ταμπουλέ. Στηθείτε στην ουρά με παρέα και πάρτε τα όλα. Αν βρουν και 1 πατέντα για να κάθεσαι κάπου να φας επιτόπου,θα τους περιμένω κάθε μέρα να ανοίξουν σαν το ημιαδέσποτο του body shop.