Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Το μεγάλο μας τσίρκο

Παρόλο που πηγαίνω αρκετά συχνά θέατρο αποφεύγω συστηματικά να δημοσιεύσω την γνώμη μου για παραστάσεις. Πρώτον, γιατί οι θεατρικές μου γνώσεις είναι ελλειπέστατες και δεύτερον γιατί με συγκινούν πολύ διαφορετικά πράγματα από το ευρύ κοινό, οπότε δεν θέλω να πάρω κανέναν στο λαιμό μου. Αλλά αυτή η παράσταση είναι διαφορετική. Είναι εμβληματική από μόνη της. Προσωπικά θα πήγαινα να την δω ακόμα κι αν την ανέβαζαν 6χρονα, πιθήκια ή ζογκλέρ. Δεν γίνεται να έχεις ζήσει στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και να μην έχεις ιδέα για την παράσταση που πέρασε την λογοκρισία της χούντας, έγινε σύμβολο αντίστασης, με την ασφάλεια της εποχής να φακελώνει τους θεατές, να οδηγεί την Καρέζη σε φυλάκιση, να κόβεται και να επανέρχεται και έναν Ξυλούρη να ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα όλης της γενιάς του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχα ούτε καν ως ιδέα όταν πρωτοπαίχτηκε η παράσταση. Τώρα που ξανανέβηκε δεν θα την έχανα. Την κυνηγούσα όλο το καλοκαίρι και ήταν sold out. Είχα ακούσει από ολους τα καλύτερα, και πριν από λίγες ώρες την είδα. Υποκλίνομαι στο ταλέντο του Καμπανέλη, τα κείμενα του είναι εξαιρετικά. Αλληγορικά, σαφέστατα και δεν έδιναν το παραμικρό πάτημα στην λογοκρισία να τους κόψει, γιατί ό,τι πιο επαναστατικό το έλεγαν οι ήρωες του Έθνους. Απλά ευφυέστατα. Η μουσική του Ξαρχάκου λέει με νότες όσα δεν μπορούσαν να ειπωθουν με λέξεις, συμπληρώνοντας σχεδόν εφάμιλλα τα κείμενα. Στον σύγχρονο θίασο τον ρόλο του Καζάκου έχει ο Τάσος Νούσιας ο οποίος σε αυτήν την παράσταση είναι πολύ καλος, τον ρόλο της Καρέζη έχει η Μαρίνα Ασλάνογλου, την οποία δεν πρέπει να πέτυχα σε καλή μέρα, γιατί ενώ στο πρώτο μέρος ήταν off key στο δεύτερο, και ειδικά στα 10 τελευταία λεπτά με έκανε να κλαίω, ο Αρμένης είναι πάντα ο Αρμένης και τα τραγούδια ερμηνεύει ο Ζαχαρίας Καρούνης. Συγχαρητήρια στο παιδί, θέλει πολλά κότσια να πεις τραγούδια που έχει πει ο Ξυλούρης και μάλιστα σε κλειστό χώρο με πολύ κοινο. Μου άρεσε πάρα πολύ που δεν πήγε να τον μιμηθεί και ήταν πολύ στιβαρός και αξιοπρεπής στην σκηνή. Απλά στο δικό μου μυαλό τριβέλιζε ότι αν τα τραγούδια τα έλεγε ο Χαρούλης θα έκλαιγα από την αρχη μέχρι το τέλος της παράστασης (καθαρά και μόνο γιατί είναι ο μοναδικός τραγουδιστής που έχω δει να ακούγεται τέλεια ακόμα και χωρίς μικρόφωνο, και επειδή η ορχήστρα ήταν ζωντανή σε μερικά σημεία κάλυπτε την φωνή του Καρούνη και "έχανε" από εκεί. Ήταν όμως πάρα πολύ σωστός, το προσέγγισε με συγκινητικό σεβασμό και η παρουσία του δεν "κλώτσαγε" συγκρινόμενη με την ερμηνεία του Ξυλούρη). Ο υπόλοιπος θίασος έκανε κι αυτός ό,τι μπορούσε για να φανεί αντάξιος του έργου και σε γενικές γραμμές τα κατάφερε. Το έργο είναι 3ωρο και κάποια σημεία νιώθεις ότι έπρεπε να είναι πιο σύντομα, αλλά λαμβάνοντας υπόψη ότι την εποχή που γράφτηκε η ελευθερία έκφρασης δεν ήταν ακριβώς δεδομένη (το αντίθετο μάλιστα), είναι λογικό κάποια πράγματα να είναι περιφραστικά. Το μεγάλο κλάμμα ξεκινάει από τον Βενιζέλο και μετά (γιατί το μεγάλο μας τσίρκο είναι μια επιλεγμένη αναφορά σε διάφορα περιστατικά από την ιστορία της Ελλάδας), για το οποίο η σκηνοθετική προσέγγιση συγκίνησε ακόμα κι εμένα την σκηνοθετικά αμόρφωτη, ο ξεριζωμός είχε επίσης πολύ συγκίνηση και πολύ καλή σκηνοθεσία ενώ ο δέυτερος παγκόσμιος πόλεμος προσγγίζεται προσεκτικά και συγκινιτικά. Η φράση με την οποία έβαλα τα κλάμματα είναι "Οι ρίζες μας είναι βαθιές, το χλωμα δικό μας. Αν δεν το πιστεύεται βάλτε το αυτί σας και ακούστε. Η γη χτυπάει με 80 χτύπους το λεπτό. Κάτι κινείται. ΚΑΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ." Τόσο παλιά και τόσο επίκαιρη και τόσο ανατριχιαστικά αληθινή. 'Οπως και το θέμα που πραγματεύεται το έργο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου