Τι μας φταιει

Έχω δυο πολύ κακά στοιχεία. Το ένα είναι ότι δν μπορω να μην απαντήσω και το δεύτερο ότι επηρρεάζομαι από το περιβάλλον γύρω μου. Όχι από τους ανθρώπους, αλλά απο το κλίμα. Καλώς ή κακώς νιώθω οτι δν μπορω να γράφω για εστιατόρια,μπαράκια και cafe την ώρα που κάποιος δολοφονήθηκε,τουλαχιστον όχι χωρίς να εξηγήσω γιατί το κάνω. Βλέπω και το trolling και το cyber bullying να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις κ αποθαρρύνομαι. Από την μια, δν μπορώ να εξηγώ στον κάθε καημένο γιατί γράφω αυτό που γράφω,από την άλλη όταν ο άλλος θίγει την ακεραιότητα μου δν γίνεται να μην απαντήσω γιατί νιώθω ότι με εκθέτει. Έχω μάθει να μιλάω μόνο για αυτά που ξέρω και ότι γράφω, το ξέρω καλά. Να διαφωνήσει κάποιος μαζί μου είναι θεμιτό, να έχει αλλάξει ο μάγειρας ή οι τιμές σε μαγαζι που με ενθουσίασε και να μην το έχω πάρει χαμπάρι,να ζητήσω και συγγνώμη που το πρότεινα. Αλλά δεν πρόκειται να ανεχτω σχόλια ανθρώπων που διαφωνουν για να διαφωνήσουν. Βλέπω κάθε μέρα κόσμο στο δρόμο έτοιμο για καυγά, βρίζονται, φωνάζουν και ενίοτε πιάνονται στα χέρια. Τρομάζω με το πόσο ευκολα αρπάζονται όλοι. Στην αρχή μόνο διαδικτυακά, μετά και στην πραγματική ζωή. Άμα αρχίσεις να ξεφεύγεις, είναι πολύ εύκολο να πάρει αέρα η γλώσσα σου και μετά ακόμα πιο εύκολο να πάρει αέρα το χέρι σου. Οι γονείς μου ατύχησαν και οι δύο όχι μόνο να ζήσουν τον εμφύλιο,αλλα να τον ζήσουν και σε ηλικία που έχουν μνήμες από αυτόν. Συνειδητά, ούτε μίλησαν, ούτε μιλάνε, ούτε και πρόκειται να μιλήσουν ποτέ για αυτό. Δεν τον έζησαν ωραιοποιημένο και ηρωοποιημένο. Είδαν θηριωδίες και από τις δύο πλευρές και έκαναν βίωμα ότι ο διαχωρισμός και η πόλωση οδηγούν μόνο στον σπαραγμό. Είναι ωραίο να έχεις άποψη, ιδανικά, γνώμη κι είναι εποικοδομητικό να συζητάς, να διαφωνείς και να παθιάζεσαι. Αλλά όταν δεν ξέρεις πότε το παρατραβάς, είναι πρόβλημα. Όταν δεν καταλαβαίνεις γιατί είναι πρόβλημα, τότε μάλλον δεν έχει νόημα η οποιαδήποτε συζήτηση. Έχω άποψη και για τα κοινωνικά και για τα πολιτικά δρώμενα. Δεν θα την εκφράσω ποτέ δημόσια. Σε αντίθεση με πολλούς, δυστυχώς με τους περισσότερους, εμένα μου αρέσει να ασχολούμαι με όσα μας ενώνουν και όχι με όσα μας χωρίζουν. Γύρω από ένα τραπέζι είμαστε όλοι ίσοι, διαφορετικοί, αλλα ίσοι. Και κυρίως, είμαστε μαζί. Συγχωρείστε με λοιπόν για την ουδετερότητα του blog μου και της θεματολογίας του. Σε καμία περίπτωση δεν είναι απάθεια ή αδιαφορία. Από Δευτέρα θα είμαι και πάλι συνεπής.