Μάης είναι θα περάσει

Προχθες το μεσημέρι, κόκκινη γραμμή του μετρό, απόγευμα. Συναντάω την Μελίνα (φανατική μου αναγνώστρια και την ευχαριστώ) τυχαία. Με ρωτάει γιατί σταμάτησα να γράφω. Η απάντηση έχει 2 σκέλη. 1) Γιατί το internet μου έχει τα μαύρα του τα χάλια, κινείται με τόσο αργούς ρυθμούς που πρέπει να καταβάλλω μισάωρη προσπάθεια για να δω ΕΝΑ mail. Όποτε το να γράψω από το σπίτι μέχρι να λυθεί το πρόβλημα δεν παίζει σαν σενάριο. 2)Γιατί ο Μάης δεν ήταν ΠΟΤΕ καλός μήνας για μένα, και φέτος είναι ένας από τους χειρότερους. Μοιράζω το χρόνο μου προσπαθώντας να συμμαζέψω υπέρογκους λογαριασμούς, να πείσω τεχνικούς ότι είμαι άσχετη με το αντικείμενο τους και πρέπει να έρθουν να το φτιάξουν, και όχι δεν έχω ούτε το χρόνο ούτε την όρεξη να δω το πρόβλημα βήμα βήμα. Παράλληλα βγαίνω, γελάω, παρατηρώ, μαθαίνω, ζω. Όποτε έχω κάτι να γράψω.

Το πρόβλημα είναι ότι ξεκίνησα να γράφω όταν άρχισε να βαθαίνει η κρίση, ακριβώς γιατί πιστεύω ότι ο καλός και τίμιος επιχειρηματίας δεν πρέπει να αναγκαστεί να κλείσει το μαγαζί του και πρέπει να κάνει ο καθένας ότι μπορεί για να τον ενισχύσει. Στα μέρη για τα οποία γράφω δεν με έχουν κεράσει ούτε καραμέλα. Αυτά που γράφω, τα γράφω γιατί τα πιστεύω. Μετά τις εκλογές όμως και με όλο αυτό το καραγκοζιλίκι που επακολούθησε δεν είχα όρεξη να γράψω, γιατί ήμουν- και είμαι- με το ένα πόδι στην πόρτα να φύγω. Το blog δεν είναι προσωπικό, γι αυτό και τα προσωπικά μου δεν δηλώνονται ξεκάθαρα πουθενά. Σήμερα λοιπόν, που έμαθα μετα 1000 κόπων ότι η αίτηση μου για επιδότηση απορρίφθηκε, ότι το μέλλον μου εδώ (με γνώμωνα πάντα την γενικότερη κατάσταση) είναι πιο αβέβαιο από ποτέ και ότι το να μείνω ή να φύγω είναι μια απόφαση που πρέπει να ληφθεί άμεσα και τελεσίδικα (γιατί κι εγώ την καθυστερούσα 3 χρόνια τρομάρα μου) έβαλα πείσμα ότι θα σας δημοσιεύσω το 1ο και τελευταίο μου προσωπικό κείμενο όσο και αν η σύνδεση μου στο internet διαφωνεί. 1 συγγνώμη γιατί δεν έγραψα τπτ τόσο καιρό και μια δέσμευση ότι από αύριο θα γίνουν πιο εντατικές οι αναζητήσεις μου για ανθρώπους που έχουν τα @ρχίδι@ να ζουν, να δημιουργούν και να παλεύουν σε μια Ελλάδα που όλοι λένε ότι βουλιάζει, με τους μισούς Έλληνες να έχουν πάθει παράκρουση και να ψηφίζουν ή Τσίπρα (πραγματικά, πιο ικανός πολιτικός είναι ο Γρηγόρης Αρναοούτογλου) ή Μιχαλολιάκο και που παρόλη την φοροεπιδρομή που πέφτει στο κεφάλι τους να χαμογελούν ειλικρινά με το που μπάινεις στο μαγαζί τους. Θα μείνω. Το αποφάσισα. Ότι και να μου συμβαίνει το ζω με εικόνες αυτής της πόλης. Ακόμα και στα μαυρα μου τα χάλια, όταν με βολτάρουν οι φίλες μου με το αμάξι για να νυστάξω και να κοιμηθώ, κάπου με θέα την πόλη με πάνε. Δεν μπορώ να μείνω αλλού. Θα βουτήξω και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Βαρέθηκα και να περιμένω και να φοβάμαι. Α στα διάλα πια!!!