42. Πήγα, ήπια κι εφυγα (θα ξαναπάω όμως)

Αυτό το μαγαζί το χαλβαδιάζω χρόνια. Από τότε που λεγόταν cottons club και ήταν brasserie. Μην με ρωτήσετε γιατί δεν πήγα πότε. Γιατί απλά πάντα το πετύχαινα κλειστό και πάντα ήμουν μόνη μου (όποτε ποτέ δεν θυμόμουν και που ακριβώς είναι). Πάντα μα πάντα όμως χάζευα την ξύλινη βαριά διακόσμηση του και τα κλασσικά βελούδινα έπιπλα. Το μαγαζί εγγυόταν ότι θα περάσεις μοναδικά μόνο και αν το κοίταζες απέξω. Απλά γτ σε μετέφερε σε άλλη εποχή. Την Κυριακή λοιπόν εδέησα να παω. Το μαγαζί λεγεται πια 42, δεν είναι brasserie αλλά ανοίγει από το πρωί, οπότε βολευτείτε με ότι έχει ο πρωινός κατάλογος (για τον οποίο δεν έχω ιδέα γιατί πηγα βραδυ). Οι καινούργιοι ιδιοκτήτες πολύ έξυπνα δεν πείραξαν τίποτα από την διακόσμηση, οπότε μπαίνεις και νιώθεις ότι τηλεμεταφέρθηκες σε αγγλική λέσχη της δεκαετίας του 20. Και κάπου εκεί οι αναφορές στο παρελθόν σου τελειώνουν, γιατί παραδόξως το μαγαζί εκπέμπει μια πολύ ανάλαφρη αίσθηση. Ακολουθώντας την μόδα που υπάρχει στα εστιατόρια τα τελευταία χρόνια ελέω κρίσης, δηλαδή ο κατάλογος να είναι εποχικός ανάλογα με τα προιόντα που υπάρχουν διαθέσιμα σε κάθε εποχη (και στην εποχή τους είναι πάντα φθηνότερα), το 42 κάνει ένα ενα breakthrough και το εφαρμόζει και στους καταλόγους των cocktails, αλλάζοντας 4 φορές τον χρόνο κατάλογο. Τον οποίο κατάλογο μου ήρθε να κλέψω γιατί ήταν ΤΟΣΟ όμορφος. Το "διαστημικό" μου cocktail ήρθε σε κούπα του καφέ αλλά το champagne cocktail της φίλης μου ήρθε στο πιο όμορφο flute που έχω δει στην ζωή μου. Η κατά τα άλλα συμπαθέστατη σεβιτόρα όμως δεν ήξερε από που τα πήραν...Εν ολίγοις, το μαγαζί λέει, να πάτε και άμα μάθετε από που είναι τα flutes ειδοποιήστε με.